ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ «Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ»…

…όπως λέμε οβελιστήριον «Η Ωραία Ρούμελη»

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Θέλω όλα μου τα προγράμματα στο Internet να τα αγοράζω μια φορά –όσο και να κοστίζουν– και να τα βλέπω όποτε θέλω, όπως θέλω, εγώ και η οικογένειά μου. Να κλικάρω μία διεύθυνση στο Internet και να αγοράζω μια ταινία ή ένα τραγούδι, το ξαναλέω, όσο όσο, και από κει και πέρα να κάνω κλικ στην τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας και να το βλέπω, να κάνω κλικ στο σύστημα του αυτοκινήτου και να το ακούω, να κάνουν οι νεαροί κλικ στο iPod τους και να βλέπουν ή να ακούν. Να επισκέπτομαι το ίδιο μέρος στο Internet και να βάζω όλες μου τις φωτογραφίες και τα προγράμματα που πήρα με τη βιντεοκάμερα. Όχι μόνο εγώ, όλη η οικογένεια. Να πηγαίνω σε ένα ξενοδοχείο και κάνοντας ένα κλικ να βρίσκω τις λίστες μου και να χρησιμοποιώ τα προγράμματα που έχω αγοράσει ή έχω τραβήξει και έχω ανεβάσει. Να αλλάζω αυτοκίνητο, να μετακομίζω σε άλλο σπίτι και να μην χρειάζεται να κάνω τίποτε.

Αυτό, είναι το όνειρο… Η πραγματικότητα είναι το οβελιστήριον «Η Ωραία Ρούμελη», δηλαδή για να έχω όλα αυτά που έχω στο όνειρο κάνοντας ΤΙΠΟΤΕ, απλά πληρώνοντας, πρέπει να ζω το βασανιστήριο του διαχειριστή προγραμμάτων. Δεν ξεκίνησε έτσι η ζωή μου. Παλιότερα είχαμε καμιά χιλιάδα δίσκους βινυλίου, χρησιμοποιούσαμε κατά κόρο τους 100 και σπανίως του υπόλοιπους 900, τους βάζαμε σε μια μικρή βιβλιοθήκη, και αυτό ήταν. Μετά ήρθαν οι βιντεοκασέτες, ύστερα τα laserdisc και τα dvd∙ το καθένα σε διάφορα φορμάτ. Έπειτα από τα κατεβάσματα από Internet της μουσικής, πρώτα ημιπαράνομα, ύστερα νόμιμα, μετά το YouTube και μετά τα κατεβάσματα βίντεο.

Κάπου ανάμεσα ήρθε η ψηφιακή φωτογραφία, καταργήσαμε τα φιλμ και τα άλμπουμ και αρχίσαμε να μαζεύουμε φωτογραφίες στους υπολογιστές μας. Ύστερα το βίντεο έγινε ψηφιακό και συγκεντρώνονται στους υπολογιστές μας και αυτά που τραβάμε στη βιντεοκάμερα. Άρα, όλα ψηφιακά, όλα στον υπολογιστή. Αλλά σε ποιον υπολογιστή; Στο δικό μου, στου πρώτου παιδιού, στου δεύτερου, στου δικού μου φορητού, στου φορητού της συζύγου, στο iPod του ενός παιδιού ή του άλλου, στο iPhone; Μέχρι και η γιαγιά έχει μπει στο κόλπο και μαζεύει τις ψηφιακές της φωτογραφίες σε ένα δικό της στικάκι. Πρόσφατα μάλιστα πήρε και δική της ψηφιακή βιντεοκάμερα, ενώ τραβάει και με το κινητό της. Χάος. Άντε τώρα να ψάχνεις να συγκεντρώσεις τις φωτογραφίες από την τελευταία εκδρομή! Μπορεί να υπάρχουν σε δέκα διαφορετικά μηχανάκια, σε δέκα διαφορετικά φορμάτ.

Το οποίο σε οδηγεί σε μια «απλή» λύση – που έχω εφαρμόσει στο σπίτι: Βάζεις ένα σέρβερ και λες σε όλη την οικογένεια: Μάγκες, ό,τι κατεβάζετε, ό,τι τραβάτε τα σώζετε σε αυτό το εικονιδιάκι που έχω βάλει στον υπολογιστή σας ή στο iPod σας. Μόνο που με αυτό έγινα αυτόματα system administrator, support group και help desk όλης της οικογένειας. Όλοι κάποιο λάθος κάνουν, όλοι κάτι δεν κάνουν καλά και δεν ξέρουν να βρουν κάτι, οπότε σου φορτώνονται.

Το βασανιστήριο είναι μέγα – και όποιος δεν το έχει ζήσει, μπορεί να το υποτιμάει όσο θέλει: Σκηνή 1η, καθημερινή βράδυ, μόλις γυρίζεις κατάκοπος αλλά έτοιμος να χαλαρώσεις. Σε υποδέχεται ο μικρός γιος με κλάματα στα μάτια γιατί δεν μπορεί να μπει στο YouTube και εν τω μεταξύ έχει σκοτωθεί με το μεγάλο γιατί δεν τον αφήνει να μπει από το δικό του PC. Άντε να βρεις τι έγινε και δεν έχει δίκτυο. Μισή ώρα δουλειά. Σκηνή 2η, Σάββατο πρωί, ξυπνάς χαλαρός, δεν έχουν ξυπνήσει τα παιδιά και μόλις σε παίρνει χαμπάρι η γιαγιά, σου έρχεται με τη φωτογραφική της μηχανή που έχει γεμίσει και πρέπει να της περάσεις στο στικάκι (και στο σέρβερ για μπακ απ) τις φωτογραφίες της. Μισή ώρα δουλειά, και όταν τελειώνεις, τσούπα, ξύπνησαν τα παιδιά και αρχίζει άλλο σόου. Σκηνή 3η, καθημερινή χαράματα, πριν έρθει το σχολικό, σκαρφαλώνει στο κρεβάτι ο μεγάλος με το iPod του να φωτίζει στο σκοτάδι και σου δείχνει κάτι που θέλει να κατεβάσει τζάμπα από το iTunes, αλλά πρέπει να γράψεις τον password (χωρίς να το δει). Το έργο συνεχίζει με άπειρες σκηνές, εξ ου και το βασανιστήριο.

Τι θα γίνει με το όνειρο; Κοντά είμαστε, αδέρφια. Χρειαζόμαστε ακόμη μεγαλύτερες ταχύτητες πρόσβασης, περί τα 100Mbps είναι ο στόχος και χρειαζόμαστε καλύτερες υπηρεσίες από αυτά που έχουν βγει μέχρι στιγμής. Αισιόδοξος ων, λέω άντε μια πενταετία. Και ύστερα θα κάαααθεσαι!

Το καλύτερο 3D… έως τώρα
Στη φετινή επετειακή IFA απόλαυσα αρκετά 3D Demo∙ άλλα με τηλεοράσεις, άλλα με βιντεοπροβολείς, άλλα καλύτερα, άλλα χειρότερα και κάποια πραγματικά αδιάφορα. Ωστόσο, στο booth της Philips το demo της Platinum Cinema 21:9 –της νέας «κινηματογραφικής» τηλεόρασης της εταιρείας που επιπλέον είναι τώρα 3D– με άφησε άναυδο. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη φορά που έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος (η δεύτερη ακολούθησε με τη δοκιμή της Samsung UE46C9000 που δοκιμάζουμε στο τρέχον τεύχος), από προβολή εικόνας 3D σε τηλεόραση LED LCD. Μπόλικο φως (χάρη στα συστήματα Led Pro και Bright Pro), σχεδόν ανύπαρκτο crosstalk, χειρουργική ευκρίνεια και εντυπωσιακό βάθος πεδίου ήταν τα στοιχεία που μπόρεσα με βεβαιότητα να παρατηρήσω στο καλοστημένο demo του γκουρού της εταιρείας, κ. Danny Tack. Βέβαια, όλα αυτά συνδυάζονται με ένα υπέροχο design, φινίρισμα υπεράνω κριτικής και κορυφαία ποιότητα κατασκευής, καθιστώντας την Platinum Cinema 21:9 μια πραγματική Rolls-Royce των τηλεοράσεων 3D. Δεν βλέπουμε την ώρα να έρθει στα εργαστήριά μας για να τη «σκαλίσουμε» εκτενώς.
Ευχάριστη έκπληξη στo booth της Philips (interior designers ετοιμαστείτε) ήταν βέβαια και το concept της σχεδίασης της δικής μας τηλεόρασης. Ναι, η Philips το έκανε και αυτό, επιτρέποντας στον αγοραστή να επισκεφτεί την ειδική ιστοσελίδα και να επιλέξει (σε ένα από τα μοντέλα της σειράς 7000) το φινίρισμα που επιθυμεί, το είδος τηλεχειριστηρίου, το μέγεθος της οθόνης αλλά και τον τύπο της βάση στήριξης. Αχ, να είχαμε την ίδια δυνατότητα για όλα τα μοντέλα, όλων των εταιρειών...

Think Outside the Box
Παρ’ όλο που η LG μας εντυπωσίασε αρνητικά –καθώς δεν έκανε press conference για τις συσκευές Audio Video της, αλλά μόνο για τις οικιακές συσκευές–, μας αποζημίωσε με τα προϊόντα που έδειξε στο περίπτερό της. Από το demo του προβολέα 3D CF3D πραγματικά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω, καθώς στην προκειμένη περίπτωση η εταιρεία έχει πραγματικά ξεφύγει από την πεπατημένη. Σε πλήρη αντίθεση λοιπόν με τις τηλεοράσεις Full HD 3D αλλά και τον προβολέα της Sony που προβάλλουν την εικόνα 3D με τρόπο sequential, και ως εκ τούτου χάνουν πολύ φως από τα απαραίτητα active shutter glasses, o CF3D λειτουργεί όπως οι κινηματογραφικοί προβολείς 3D. Το σασί του κρύβει λοιπόν δύο πλήρως ανεξάρτητες οπτικές μηχανές, δύο προβολείς, δηλαδή, ο καθένας με τη δική του τριάδα πάνελ SXRD 1080p και τη δική του λυχνία. Οι δύο εικόνες συγκλίνουν στο φακό του προβολέα και έτσι ο CF3D προβάλλει τις δύο εικόνες του 3D ταυτόχρονα και όχι διαδοχικά. Έτσι απαιτούνται passive glasses, η μείωση της φωτεινότητας είναι ανεπαίσθητη, ενώ το ενοχλητικό φαινόμενο crosstalk απλά δεν υφίσταται. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πότε και εάν θα είναι διαθέσιμος στην ευρωπαϊκή αγορά (ακούσαμε επίσης κάτι ψιθύρους για μη εμπορική διάθεσή του), ωστόσο ο CF3D αποτελεί παράδειγμα οικιακού προβολέα 3D προς μίμηση. Εκτός από τον προβολέα 3D της LG στο εντυπωσιακό booth της εταιρείας την παράσταση έκλεψε και η 31 ιντσών OLED 3D τηλεόρασή της. Με απίστευτο πάχος 0.29cm, απεριόριστη γωνία θέασης και απόλυτη απόδοση ως προς την ποιότητα εικόνας σε υλικό 2D και 3D, η OLED τηλεόραση της εταιρείας πραγματικά μας δείχνει την επόμενη μέρα των επίπεδων τηλεοράσεων. Το γεγονός βέβαια ότι η LG δεν της έχει δώσει ακόμα κωδική ονομασία, υποδεικνύει ότι δεν θα τη δούμε στα ράφια των καταστημάτων, τουλάχιστον όχι σύντομα, καθώς το κόστος της παραγωγής τηλεοράσεων OLED παραμένει ακόμα απαγορευτικό. Τουλάχιστον μπορούμε να ονειρευόμαστε...

Το πιο ασυνήθιστο 3D Demo
Ποιο νομίζετε ότι θα μπορούσε να είναι το πιο ασυνήθιστο, το πιο δημιουργικό, το πιο εντυπωσιακό 3D Demo για έναν κατασκευαστή που επιθυμεί να επιδείξει τις δυνατότητες των 3D τηλεοράσεών του; Ένα απόσπασμα από κινηματογραφική ταινία που μόλις έχει προβληθεί στους κινηματογράφους ή ένα απόσπασμα από μια κορυφαία ταινία 3D (όπως το «Avatar», για παράδειγμα); Η πάντοτε ευρηματική Philips έρχεται να δώσει την απάντηση στον τομέα αυτό. Σε συνεργασία λοιπόν με τη Ridley Scott Associates, η εταιρεία δημιούργησε πέντε ταινίες 3D μικρού μήκους, τις Parallel Lines, οι οποίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό∙ χρησιμοποιούν όλες τους ίδιους ακριβώς διαλόγους (ουσιαστικά μερικές χαρακτηριστικές ατάκες), τους οποίους «ντύνουν» οπτικά με εντελώς διαφορετικές κινηματογραφικές ιστορίες. Τις παρακολουθήσαμε στα 3D Demo της Philips στη φετινή IFA (μπορείτε να τις δείτε στην ιστοσελίδα http://www.cinema.philips.com/) και πραγματικά μείναμε με το στόμα ανοιχτό απέναντι στην ευρηματικότητα των ιστοριών, στον τρόπο που έχουν ταιριάξει οι κοινοί διάλογοι στις διαφορετικές ταινίες και βέβαια στην ποιότητα του 3D γυρίσματος. Ελπίζουμε το παράδειγμα της Philips να ακολουθήσουν και άλλες εταιρείες.

Προτού το CG «σκοτώσει» το δημιουργό
Ναι, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι ο George Lucas αποτελεί έναν από τους «πατέρες» των ψηφιακών εφέ που αποτελούν πλέον αναπόσπαστο στοιχείο όλων ανεξαιρέτως των ταινιών. Ωστόσο, εάν βάλετε να δείτε την πρώτη τριλογία του «Star Wars», ήτοι τα επεισόδια IV, V, VΙ και τα συγκρίνετε με τα ψηφιακά prequel –τα επεισόδια I, II, III– θα συμφωνήσετε ότι στην προκειμένη περίπτωση η ευκολία των ψηφιακών εφέ «σκότωσε» τον κινηματογραφιστή. Πρόσφατα είδα την έκδοση σε Blu-ray της ιστορικής ταινίας του George Lucas, το THX1138 –από την οποία πήρε βέβαια και το όνομά του–, το γνωστό σύστημα προδιαγραφών και ηχητικής επεξεργασίας THX. Ε, λοιπόν την προ CGI εποχή που γυρίστηκε η ταινία (1971) ο George Lucas ήταν ένας πραγματικά εμπνευσμένος δημιουργός, ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής (στο THX1138 υπογράφει τη σκηνοθεσία και το σενάριο), του οποίου το όραμα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα στο αντίστοιχο του μεγάλου Stanley Kubrick (σε αντίστοιχες ταινίες sci-fi). Τη μετά CGI εποχή όμως όλα αυτά κατέληξαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

The Pirate bay

Μακρύ, καυτό καλοκαίρι

Δύσκολο το καλοκαίρι που πέρασε, αδέρφια. Πολύ δύσκολο. Το θηρίο, βαριά πληγωμένο, έχει αγριέψει για τα καλά. Και επιτίθεται όπως μπορεί. Εξαπολύει ορδές δικηγόρων κατά δικαίων και αδίκων, πιέζει την εξουσία με κάθε μέσο (θεμιτό και αθέμιτο). Πλέον, δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα, καθώς χρησιμοποιεί καθαρά παράνομες πρακτικές για να προστατεύσει την (όπως αυτό την εννοεί) νομιμότητα. Οι μάσκες πέσανε. Νόμος και ηθική είναι το χρήμα. Όλα τα άλλα είναι αδιάφορα, περιττά και ισχύουν μόνο για τα κορόιδα που ακόμη πιστεύουν στην ευνομία. Αν πληρώνεις, αν τους δίνεις ακόμη και την τελευταία ρανίδα του αίματος σου, είσαι καλός. Αν δεν πληρώνεις, είσαι εγκληματίας. Ο χειρότερος. Μπροστά σου οι φονιάδες, οι βιαστές, οι έμποροι ναρκωτικών είναι άγιοι. Απληστία αβυσσαλέα για χρήμα, που έχει διαβρώσει τα πάντα. Δύσκολο το καλοκαίρι που πέρασε. Ειδικά στην Ελλάδα μας. Όχι, δεν μιλάμε για την οικονομική κρίση – αν και εδώ που τα λέμε έχει βάλει και αυτή το χεράκι της. Μιλάμε για μια άλλη κρίση, την κρίση στα ελληνικά τορεντάδικα, το κλείσιμο του Gamato.info και η χιονοστιβάδα που δημιούργησε. Σχεδόν όλα τα ελληνικά τορεντάδικα κλείσανε από μόνα τους, υπό τον φόβο των Ιουδαίων. Και περάσαμε ένα καλοκαίρι στεγνό. Μέσα στη στέρηση. Πού και πού ακούγονταν κάποιες σποραδικές φήμες ότι το τάδε ή το δείνα τορεντάδικο ξανάνοιγε, αλλά μέχρι στιγμής κανένας από τους αυθεντικούς δεν άνοιξε. Πάντως κάτι παίζει, ετοιμασίες γίνονται με άκρα μυστικότητα. Μόνο που τραβάνε πολύ. Πάρα πολύ. Εμείς, βέβαια, τις παρακολουθούμε και μόλις σκάσει η μπόμπα, θα σας ενημερώσουμε.

Οι μάσκες πέσανε

Πάλι την πέσανε στο Pirate Bay. Κάποιοι χάκερ (πληρωμένοι από ποιους άραγε;) εκμεταλλευόμενοι κενά ασφαλείας του διακομιστή διαφημίσεων του δημοφιλούς site, καταφέρανε στις 13 Σεπτεμβρίου να μπλοκάρουν κάποια μέρη του από το Google, τον Firefox κ.λπ. Πώς το καταφέρανε; Ανακατευθύνοντας (μέσα από τις τρύπες ασφαλείας του Διακομιστή Διαφημίσεων) κάποιες αναζητήσεις που γίνονταν στο Pirate Bay, προς site που περιέχουν κακόβουλο λογισμικό (ιούς, σκουλήκια, δούρειους ίππους κ.λπ). Με τη μέθοδο αυτή, το site του Pirate Bay χρεωνόταν το κακόβουλο λογισμικό, χωρίς να το περιέχει, τρώγοντας έτσι πόρτα από τις ρυθμίσεις ασφαλείας του Google, του Firefox και των περισσότερων αντι-ιικών προγραμμάτων. Είπαμε, οι μάσκες έπεσαν και πλέον απροκάλυπτα το θηρίο χρησιμοποιεί κάθε μέσο, νόμιμο ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, για να πετύχει το σκοπό του. Μάλιστα, υπάρχουν και εταιρείες, όπως η AiPlex Software, η οποία φανερά και χωρίς αιδώ δηλώνει διά του διευθύνοντα συμβούλου της Girish Kumar ότι χρησιμοποιεί παράνομες χακεράδικες μεθόδους για να προστατεύσει τις ταινίες των πελατών της από διαμοιρασμό στο Internet. Η AiPlex δραστηριοποιείται κυρίως στο Bollywood και χρεώνει από 4,290 έως 8,580 δολάρια ΗΠΑ για κάθε ταινία που προστατεύει από παράνομη διανομή μέσω Internet. Αν, λοιπόν, εντοπίσει ένα τορεντάδικο site που βοηθά στο διαμοιρασμό κάποιας από τις ταινίες που προστατεύει, του στέλνει ειδοποίηση να σταματήσει το διαμοιρασμό της εν λόγω ταινίας. Αν το τορεντάδικο δεν συμμορφωθεί, η καλή προστάτης της νομιμότητας εξαπολύει χακεράδικη επίθεση (DoS κ.λπ.), μέχρις ότου γονατίσει το απείθαρχο site. Το ότι τέτοιες μέθοδοι και πρακτικές είναι 100% παράνομες δεν φαίνεται να παίζει κανένα ρόλο. Εκτός και αν στην Ινδία ισχύουν άλλοι νόμοι. Όμως στην Ευρώπη φαίνεται πως ακόμη ισχύουν οι νόμοι και η κοινή λογική. Έτσι, έπειτα από μεγάλο δικαστικό αγώνα (με δίκες, εφέσεις και κόντρα εφέσεις) η εταιρεία Logistep, η οποία με παράνομες μεθόδους συνέλεγε στοιχεία για όσους μοιράζονταν αρχεία των πελατών της (στοιχεία με τα οποία στη συνέχεια στοιχειοθετούσε δίκες εναντίον του απλού κοσμάκη, από τον οποίο απαιτούσε εξωφρενικά ποσά), όχι μόνο καταδικάστηκε οριστικά και αμετάκλητα από το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Ελβετίας για τις παράνομες πρακτικές της, αλλά επίσης η δικηγόρος της εταιρείας, Elizabeth Martin, τιμωρήθηκε με εξάμηνη ανάκληση της δικηγορικής της άδειας και δεκαετή διαγραφή της από όλες τις δικηγορικές ενώσεις! Το έχουμε ξαναπεί, αν κάποιος αντέχει λίγο ακόμα σε όλη αυτή την παράνοια είναι η Ευρώπη.

Για τα λεφτά τα κάνουν όλα

Είμαι πειρατής από τα 11 μου χρόνια. Ναι, τόσο ήμουν όταν δημιούργησα τον πρώτο μου πειρατικό σταθμό. Ραδιοφωνικό. Γιατί εκείνα τα χρόνια οι πειρατές σαλτάρανε στα ερτζιανά. Στα FM. Ωραίες εποχές. Ηρωικές. Αγωνία για την εμβέλεια της εκπομπής, αγωνία για τα ραδιογωνιόμετρα και τους αστυνόμους, αγωνία ακόμη και για τους γονείς και τους γειτόνους. Έξοδα δυσβάστακτα για το πενιχρό μου χαρτζιλίκι και βέβαια χρόνος, πολύς χρόνος, κλεμμένος κυρίως από τις ώρες του ύπνου. Αλλά και χαρά, άγρια χαρά ότι έκανα κάτι σπουδαίο, ξεχωριστό και γενναίο. Προσέφερα στο κοινωνικό σύνολο. Προσέφερα ψυχαγωγία και επικοινωνία – μουσική και αφιερώσεις. Και ας ήταν η προσφορά μου «παράνομη» για την τότε νομοθεσία. Ε, λοιπόν, διαβάζοντας τα φόρα των πειρατών του σήμερα (οι οποίοι κάνουν τα ρεσάλτα τους στο Internet), παρακολουθώντας με δημοσιογραφικό (και όχι μόνο) ενδιαφέρον τις κινήσεις τους, τις αγωνίες τους και τις χαρές τους, καταγράφω απίστευτες ομοιότητες με τα δικά μου χρόνια της πειρατείας. Το έχω ξαναγράψει: Το σημερινό ραδιόφωνο είναι το Internet. Όπως στα 70s και τα 80s ακούγαμε τις αγαπημένες μας μουσικές από τους πειρατικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο, έτσι στις μέρες μας τα κατεβάζουμε από το Internet. (Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ, αλλά προσωπικά, ακόμη και την ενημέρωσή μου την εμπιστεύομαι στο Internet, πρακτική που έχουν υιοθετήσει και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί μου.) Οι σημερινοί πειρατές είναι οι πειρατές του Διαδικτύου. Θαρραλέοι τυπάδες, οργανωμένοι συνήθως σε παρέες (γνωστές και ως γκρουπ), οι οποίοι στήνουν φόρα δικτυακής ανταλλαγής/διαμοιρασμού αρχείων. Το δίκτυο μπορεί να είναι το Internet, μπορεί να είναι ένα ανεξάρτητο μητροπολιτικό δίκτυο, μπορεί να είναι το Intranet της σχολής ή του σχολείου. Τα αρχεία των οποίων βοηθούν την ανταλλαγή/διαμοιρασμό, μπορεί να είναι οτιδήποτε: τραγούδια, ταινίες, παιχνίδια, προγράμματα, βιβλία. Ναι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα αρχεία αυτά υποπίπτουν στη νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων, καθιστώντας την προσφορά τους παράνομη, όπως παράνομη ήταν και η ραδιοεκπομπή των πειρατικών σταθμών. Όμως, μπροστά στην επιθυμία που γίνεται ανάγκη και στη συνέχεια θέληση για προσφορά, οι πειρατές (του τότε και του σήμερα) αψηφούν τον κίνδυνο. Ξεκινούν μόνοι τους από την ανάγκη για προσφορά, για επικοινωνία, για αδρεναλίνη. Γρήγορα γίνονται παρέες και πριν καλά καλά το καταλάβουν σχηματίζουν μικρές κοινωνίες. Γιατί τα φόρα ανταλλαγής αρχείων δεν είναι μόνο τόποι για να κατεβάσουμε «παράνομα» αρχεία, αλλά και τόποι κοινωνικής δικτύωσης, τόποι όπου θα βρούμε ανθρώπους από όλο τον κόσμο οι οποίοι έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με εμάς, θα κάνουμε φίλους, θα φτιάξουμε παρέες, θα δημιουργήσουμε σχέσεις. Οι ξενιτεμένοι θα νιώσουν τη ζεστασιά και θα ζήσουν τον παλμό της πατρίδας. Βέβαια, αυτή η κοινωνική πλευρά των «πειρατικών» site, δεν σημαίνει τίποτα στους μισθοφόρους υπερασπιστές των πνευματικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτούς μόνο τα κέρδη μετρούν, τα υπερκέρδη που συσσωρεύουν πουλώντας μας το ίδιο πνευματικό προϊόν, ξανά και ξανά και ξανά, αλλάζοντας απλά τη συσκευασία. Και δεν διστάζουν να κλείσουν φυλακή ή να εξοντώσουν οικονομικά τη μαμά της οποίας η κόρη κατέβασε δέκα τραγούδια στον υπολογιστή της. Από την ακόρεστη απληστία τους, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι τελικά σκάβουν το λάκκο τους. Τι να πούμε. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε τα ίδια και τα ίδια, και εσείς σίγουρα κουραστήκατε να ακούτε και να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια. Μας την πέφτουν από παντού, μας ασκούν ασφυκτικές πιέσεις, μας έχουν τρελάνει, μόνο και μόνο για να γεμίσουν τις τσέπες τους με περισσότερα λεφτά. Για πόσο ακόμη, αδέρφια, θα τους ανεχόμαστε, πόσο ακόμη πρέπει να τους αντέξουμε, πριν εκραγούμε, με έκρηξη μεγάλη που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει;

Υ.Γ. Πολλά και καυτά τα νέα από το χώρο. Η Vodafone στην Ιρλανδία απαγόρευσε στους πελάτες της τη χρήση τεχνολογίας peer to peer (είναι η τεχνολογία που χρησιμοποιείται κατά κόρον για ανταλλαγή αρχείων), όχι μόνο στα κινητά, αλλά και στις ευρυζωνικές συνδέσεις. Μετά τη γενική κατακραυγή και τις απειλές των πελατών της ότι θα την εγκαταλείψουν, η εταιρεία αναδιπλώθηκε και είπε ότι το (παράνομο) μπλοκάρισμα του p2p έγινε από λάθος. Στο μεταξύ, μεγάλη έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη, για να συλληφθούν τα μέλη γκρουπ που καταφέρνουν να διαμοιράσουν ταινίες, πριν αυτές να έχουν καν κυκλοφορήσει. Μετά το μπαράζ συλλήψεων στις ΗΠΑ, στις αρχές Σεπτεμβρίου έγιναν συντονισμένες έρευνες και συλλήψεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Περισσότερα (εφόσον υπάρξουν εξελίξεις) στο επόμενο τεύχος.

IFA, ο 50ός απολογισμός

Φέτος, η ιστορική έκθεση του Βερολίνου άνοιξε την 50ή «αυλαία» της. Είναι η μεγαλύτερη έκθεση καταναλωτικών ηλεκτρονικών επί ευρωπαϊκού εδάφους, καθώς και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, ενώ έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους όσους ασχολούνται –με οποιονδήποτε τρόπο– με τα ηλεκτρονικά∙ από τις βιομηχανίες και τους κατασκευαστές, έως τον ειδικό Τύπο και τους καταναλωτές. Αυτό συμβαίνει γιατί εκ παραδόσεως πρόκειται για τον καθρέφτη της αγοράς των καταναλωτικών ηλεκτρονικών. Όλες οι καινοτομίες που αφούν στο συγκεγκιρμένο τομέα παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση – η οποία από το 2005 διεξάγεται πλέον σε ετήσια βάση και όχι κάθε δύο χρόνια, όπως παλιότερα. Κάθε χρόνο στον εκθεσιακό χώρο της Messe Berlin στις αρχές του Σεπτέμβρη σταθμίζονται οι αντιδράσεις του κοινού, η αποδοχή των νέων προϊόντων, διαγράφονται τάσεις και καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό οι μελλοντικές κινήσεις των εταιρειών. Η ευρωπαϊκή οικονομική συγκυρία έδινε στην αποτίμηση της 50ής IFA ιδιαίτερη βαρύτητα πριν αυτή ακόμη ξεκινήσει. Πριν από μερικές ημέρες έφτασε το closing report των διοργανωτών το οποίο αναφέρει ότι όλα τα μεγέθη που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία του διεθνούς αυτού event είναι ανοδικά. Η έκταση που χρησιμοποίησε η 50ή IFA από τον εκθεσιακό χώρο του Βερολίνου αυξήθηκε κατά 11%, ενώ ρεκόρ αποτελούν οι 1.423 εκθέτες που συμμετείχαν. Οι επισκέπτες ανέρχονται σε 235.000, δηλαδή, 8% περισσότεροι από ό,τι πέρυσι, ενώ κατά 8% (125.000) αυξήθηκε και ο αριθμός των εμπορικών επισκεπτών. Την ίδια στιγμή κατά 9% άνοδο σημείωσε το ποσό των παραγγελιών που έγιναν κατά τη διάρκεια της έκθεσης, αγγίζοντας τα 3,5 δισ. ευρώ.

Το μυστικό της επιτυχίας
Σημαντικό ρόλο στην αύξηση των μεγεθών της IFA τα τελευταία χρόνια συνέβαλε το γεγονός ότι σε αυτή παρουσιάζονται και λευκές συσκευές. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί την επιτυχία που περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο, καθώς τα νούμερα είναι σχετικά με την περσινή χρονιά. Το γεγονός ότι με οικονομικούς όρους η IFA –που είναι έκθεση καταναλωτικών προϊόντων και σχετίζεται με την προώθησή τους σε κάθε επίπεδο– γνωρίζει ανάπτυξη την ίδια ώρα που η κατανάλωση μειώνεται μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Ο ένας είναι ότι θα επανέλθει η αγορά σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Πιθανό. Το χρησιμότερο όμως για την αγορά θα ήταν να παραδειγματιστεί για το πώς οι διοργανωτές καταφέρνουν να αναπτύσσουν την IFA εν μέσω αυτής της συγκυρίας. Από τη σκοπιά μου μπορώ να σας πω ότι η προβολή που γνώρισε η 50ή IFA φέτος –πριν αυτή λάβει χώρα– ήταν άνευ προηγουμένου για τα τελευταία 15 χρόνια που την παρακολουθώ δημοσιογραφικά. Αυτό συνέβη γιατί οι διοργανωτές δεν θεωρούν την προβολή του προϊόντος που παράγουν (κατά μία έννοια) ως «έξοδο που θα πρέπει να περικόψουν» με την πρώτη ευκαιρία, αλλά ως επένδυση στο προϊόν τους και σε αυτό που πρεσβεύει η IFA. Σε αντίθεση με αυτό που ίσως θα σκεπτόταν ένας πανικόβλητος manager σε μία παρόμοια οικονομική κατάσταση, η υποστήριξη προς τον Τύπο στο χώρο της έκθεσης ήταν άνευ προηγουμένου. Οι ημερομηνίες των λεγόμενων Press Days απλώθηκαν προκειμένου να είναι καλύτερη η κάλυψη, γεγονός που συνεπάγεται την αύξηση του λειτουργικού κόστους. Και όχι μόνο αυτό. Η διοργάνωση ήταν σαφές ότι έχει τραβήξει το ενδιαφέρον περισσότερο από κάθε άλλη φορά και σε κάθε επίπεδο, προκειμένου να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο ευχαριστημένος ο κάθε επισκέπτης μεμονωμένα της 50ής IFA. Και του χρόνου.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ;

Δεν ξέρω για σας, αλλά με όλα τα κόλπα που βάζουν οι κατασκευαστές στα κινητά, πάντα έχω την απορία να δω τι τελικά από όλ’ αυτά χρησιμοποιεί ο κόσμος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά τα βρίσκω γελοία, ωστόσο γελοία έβρισκα και την ιδέα του sms, που έχει σαρώσει τον κόσμο προς έκπληξη όλων (και των εταιρειών, αφού στην αρχή κάποιες τα έδιναν δωρεάν, θεωρώντας ότι είναι απλώς ένα δωράκι μικρής αξίας!).
Βρήκα, λοιπόν, μια έρευνα που έγινε πρόσφατα στην Αμερική, η οποία μου φάνηκε ιδιαίτερα διαφωτιστική, αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι στην Αμερική η διείσδυση των smartphones είναι σημαντικά μεγαλύτερη από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο (blackberry, palm, iPhone, android κ.λπ.). Επίσης, στην Αμερική η χρήση του Internet είναι πολύ πιο έντονη και πολυποίκιλη από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο, άρα και από αυτή την άποψη τα αποτελέσματα είναι άκρως διαφωτιστικά. Διευκρινίζουμε ότι έρευνα έγινε σε όλους τους χρήστες κινητών, όχι μόνο στους χρήστες smartphones, άρα τα νούμερα αφορούν στο σύνολο των χρηστών.
Το πρώτο, συγκλονιστικό για μένα, εύρημα είναι η εκτεταμένη χρήση της φωτογραφίας, η οποία όχι μόνο ξεπερνά σε δημοτικότητα τη χρήση του sms, αλλά συνεχίζει να αυξάνει πιο γρήγορα από αυτή του sms: 66% των χρηστών έπαιρναν φωτογραφίες με το κινητό τους πέρσι, έναντι 76% φέτος, δηλαδή +10% – αντίστοιχα το sms ήταν 65% πέρσι και φέτος πήγε 72%, δηλαδή +7%. Πρόβλημα για τους κατασκευαστές φωτογραφικών μηχανών; Χμ, για τις πολύ φτηνές μηχανές ίσως – γιατί να πάρω μια μικρή κόμπακτ που έχει περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά με τη μηχανή του τηλεφώνου; Από κει και πέρα όμως, μάλλον οι φωτογραφικές των κινητών δίνουν ώθηση στις πωλήσεις μηχανών. Πολύ απλά, ο κόσμος έβαλε την ψηφιακή φωτογραφία γρήγορα στη ζωή του, έμαθε να τραβά και να τη στέλνει με μηνύματα, και έτσι τραβάει πολύ περισσότερες φωτογραφίες από ό,τι θα τραβούσε αν έπρεπε να κουβαλάει μαζί του φωτογραφική μηχανή. Με αυτό τον τρόπο όμως, ασχολείται περισσότερο με τη φωτογραφία και καταλαβαίνει τις διαφορές, και, όταν θέλει κάτι καλύτερο, πηγαίνει σε κανονική μηχανή, και μάλιστα όχι ιδιαίτερα φτηνή, γι’ αυτό και το μπουμ των dSLR.
Το επόμενο, μάλλον απρόσμενο γεγονός, είναι η μεγάλη προτίμηση στα παιχνίδια, που δείχνει επίσης να αυξάνεται γρήγορα – 34% φέτος έναντι 27% πέρσι. Η προτίμηση αυτή είναι απρόσμενη αν συγκριθεί με τη χρήση του e-mail, που είναι ακριβώς ίδια, 34%, αν και με μεγαλύτερη ταχύτητα ανόδου. Γενικά, πάντως, οι τρεις κατηγορίες –παιχνίδια, e-mail και Internet– είναι η περιοχή των smartphone και η άνοδος σε αυτές τις χρήσεις είναι αναμενόμενη και υποδηλώνει την αύξηση της διείσδυσης των smartphones.
Η αύξηση της χρήσης της μουσικής σχετίζεται και με ένα άλλο φαινόμενο, την κάμψη στη ζήτηση των iPod και λοιπών MP3 Player – κάτι αναμενόμενο, αφού, αν κάποιος μπορεί να έχει τη μουσική του στο κινητό του, γιατί να κουβαλάει μαζί του και άλλη συσκευή; (Υπάρχει λόγος, μια και ίσως θέλουμε να μιλάμε στο τηλέφωνο την ώρα που έχουμε το MP3όφωνο καρφωμένο σε βάση και να παίζει στο σύστημα του αυτοκινήτου ή άλλο οικιακό. Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση κάποιος θα έχει φορτώσει τη μουσική του και στο τηλέφωνο και το MP3όφωνο – οπότε η χρήση καταγράφεται στην έρευνα.)
Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως έρχεται από την τελευταία χρήση, την εγγραφή βίντεο, που έχει και τη μεγαλύτερη αύξηση: 34% φέτος, έναντι 19% πέρσι, ήτοι +15%. Φαίνεται ότι ο κόσμος είναι «έτοιμος» από τη φωτογραφία, τόσο ψυχολογικά όσο και από πλευράς διαδικασιών, εξοπλισμού κ.λπ., οπότε γρήγορα βάζει τη βιντεοληψία μέσω κινητού στη ζωή του. Τι θα σημαίνει αυτό για τις βιντεοκάμερες; Μάλλον ό,τι σήμαινε και για τη φωτογραφία – εξαφάνιση του κάτω κομματιού της αγοράς (τι ωραία που έκανε η Flip και πουλήθηκε στη Cisco πέρσι!) και μετατόπιση των αγορών ένα κλικ προς τα πάνω. Πάντως, δεν ξέρω αν το έχετε δοκιμάσει, αλλά τράβηγμα βίντεο με smartphone και ανέβασμα στο YouTube είναι dt, και έχω δει ανθρώπους να το κάνουν και να χαίρονται πολύ – τραβάνε βιντεάκι στο ελληνικό νησί με τα παιδιά και σε δύο τρία λεπτά το βλέπουν οι παππούδες στην Αμερική μέσω μηνύματος. Αυτό σημαίνει ευχαριστημένους χρήστες και συνεχή αύξηση των πωλήσεων των έξυπνων κινητών.
Αυτά στην Αμερική σήμερα – στην Ελλάδα μάλλον τα ίδια, ίσως σε ένα δύο χρόνια. Καλό καλοκαίρι.

Το Rapidshare τρελάθηκε
Τι παίζει με το Rapidshare; Τώρα τελευταία οι τύποι έχουν τρελαθεί εντελώς. Πριν από λίγο καιρό (τέλη Ιουνίου) άλλαξαν τον τρόπο χρέωσης στο μαγαζί τους, από χρονοχρέωση σε ένα κράμα ογκοχρονοχρέωσης, παρουσιάζοντας μια νέα μονάδα χρήματος, το rapid. Επιπλέον, έκοψαν τα κίνητρα στους uploader, με αποτέλεσμα αυτοί να ετοιμάζονται να αναχωρήσουν προς άλλες πολιτείες (τουτέστι εταιρείες file sharing). Και αν οι ανεβαστήρες (ελληνιστί uploader) σταματήσουν να ανεβάζουν υλικό στο Rapidshare, ποιος ο λόγος να παραμείνουν εκεί και οι κατεβαστήρες (όλοι εμείς οι downloader δηλαδή), αφού δεν θα υπάρχει υλικό για να κατεβάσουν; Γιατί μη μου πείτε ότι όλοι εσείς οι πελάτες του Rapidshare το χρησιμοποιείτε μόνο πολιτικώς ορθά (ήτοι για να αποθηκεύετε υλικό του οποίου διαθέτετε τα πνευματικά δικαιώματα και το μοιράζεστε μόνο με τους φίλους σας). Όλοι κατεβάζετε μετά μανίας υλικό κλόπιραϊτ. Οι αλλαγές στο Rapidshare ταρακούνησαν για τα καλά τη σχετική κοινότητα (uploader και downloader). Οι αντιδράσεις υπήρξαν άμεσες και πολλές, μεταφέροντας τον πανικό των πελατών του Rapidshare και στο ίδιο, το οποίο αντέδρασε αλλάζοντας εκ νέου τους όρους χρήσης, μπερδεύοντας ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Μετά το απίστευτο κράξιμο που (ξανα)φάγανε οι του Rapidshare άλλαξαν για μία ακόμη φορά τους όρους χρήσης. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι χρήστες του Rapidshare είναι μπερδεμένοι και δεν γνωρίζουν τι (νέα φαεινή ιδέα) θα τους ξημερώσει. Είναι όλοι τους φανερά δυσαρεστημένοι και σαφώς περιμένουν να δουν σε ποια ανταγωνιστική εταιρεία File Sharing θα πάνε οι uploader για να πάνε και αυτοί. Ήδη πολλές νέες σειρές και ταινίες δεν ανεβαίνουν στο Rapidshare και ο κόσμος τις βρίσκει στο Megaupload, στο Hotfile κ.λπ. Τώρα γιατί οι του Rapidshare αυτοκτόνησαν, την περίοδο που όλα τους πήγαιναν πολύ καλά (μάλιστα, πριν από λίγο καιρό είχαν κερδίσει στα αμερικανικά δικαστήρια μια σημαντική υπόθεση πνευματικών δικαιωμάτων), παραμένει μυστήριο. Επισήμως η θέση τους είναι ότι αναγκάζουν τους uploader να φύγουν, ώστε να μην υπάρχουν υπόνοιες ότι υποθάλπουν την πειρατεία(!). Όσο για τις αλλαγές στον τρόπο χρέωσης των υπηρεσιών τους, αυτές γίνονται προς το όφελος των πελατών τους. Το τελευταίο μπορεί εν μέρει να ισχύει, (το νέο σύστημα σαφώς ευνοεί όσους κάνουν μικρή χρήση των υπηρεσιών της εταιρείας, αλλά καθιστά πανάκριβη την εντατική χρήση), όμως εφαρμόστηκε με τέτοιο τρόπο που έχει τρομοκρατήσει τους χρήστες, ακόμη και εκείνους που ωφελούνται από τις αλλαγές. Η ουσία είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια το Rapidshare, λειτουργώντας στις παρυφές της νομιμότητας, απέφερε τεράστια κέρδη στους ιδιοκτήτες του. Κέρδη που αποκόμισε βοηθώντας τους πελάτης του να ανταλλάσσουν «πειρατικά» αρχεία. Τώρα ξαφνικά αποφάσισαν να γίνει νόμιμο, όχι μόνο στους τύπους (όπου πάντα ήταν), αλλά και στην ουσία, αποθαρρύνοντας το διαμοιρασμό «πειρατικού» υλικού. Επιπλέον, εφαρμόζοντας την καινούργια πολιτική χρέωσης, προσπαθεί να μειώσει την κίνηση στους σέρβερ του. Αν επιμείνει στη νέα πολιτική, το σίγουρο είναι ότι σύντομα η κίνηση στους σέρβερ του θα πέσει κατακόρυφα. Το ίδιο όμως και ο αριθμός των συνδρομητών (οι οποίοι θα στραφούν σε άλλο μαγαζί), άρα και τα έσοδα. Επομένως, είτε οι ιδιοκτήτες του Rapidshare χόρτασαν χρήμα και αποφάσισαν να πάψουν να ζουν στην κόψη του ξυραφιού, προσαρμόζοντας το μαγαζί τους προς το νομιμότερο (αλλά και λιγότερο προσοδοφόρο), είτε εκτίμησαν λάθος τη θέση ισχύος που (νόμιζαν ότι) είχαν στην αγορά. Θεωρούν ίσως ότι με τις νέες αλλαγές ο κόσμος θα τους ακολουθούσε, όπως τους ακολούθησε όταν πριν από δύο χρόνια μείωσαν σημαντικά το όριο των GB που μπορούσες να κατεβάσεις τη μέρα. Ο κόσμος όμως δεν τους ακολούθησε και άρχισαν οι κινήσεις πανικού. Και βέβαια αυτό που διώχνει τον κόσμο από το Rapidshare δεν είναι τα Rapid, αλλά η έλλειψη νέου υλικού. Το Rapidshare έγινε μεγάλο, χάρη στην πολιτική ανταμοιβής των uploader του, οι οποίοι, ανεβάζοντας υλικό, εξασφάλιζαν δωρεάν συνδρομή στην υπηρεσία. Μια ευφυής πολιτική που με μηδενικό κόστος συσσώρευε στο Rapidshare υλικό, το οποίο προσέλκυε τους επί πληρωμή συνδρομητές. Τώρα πλέον αυτό δεν ισχύει, τη στιγμή που ο ανταγωνισμός όχι μόνο προσφέρει δωρεάν συνδρομές στους uploader, αλλά σε πολλές περιπτώσεις μέχρι και ζεστό χρήμα! Αποφάσισε, λοιπόν, να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα το Rapidshare; Μάλλον ναι.

Οι Αμερικανοί έχουν τρελαθεί προ πολλού
Καλά τους λένε μπάτσους του πλανήτη. Αφού, λοιπόν, εξόντωσαν τους πειρατές μέχρι τελευταίου στη χώρα τους (γνωστή και ως home of the free!), οι φίλοι μας οι Αμερικανοί αποφάσισαν να σώσουν και τον πλανήτη ολόκληρο. Από τους πειρατές φυσικά. Όχι τους Σομαλούς. Τους ψηφιακούς. Και, όπως επιβάλλουν τη Δημοκρατία παγκοσμίως, αποφάσισαν να μας επιβάλλουν να πληρώνουμε και να ξαναπληρώνουμε αδρά για κάθε ψηφιακό αρχείο (βίντεο, μουσικής, λογισμικού κ.λπ.) made in USA. Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Joe Biden κήρυξε πριν από λίγες μέρες τον πόλεμο κατά της διεθνούς πειρατείας αμερικανικών προϊόντων (κατά πώς η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ένα πράμα). Πλέον, η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει τα πειρατικά site σε όλο τον πλανήτη, με κάθε τρόπο. Από τις προσφιλείς στους (αθεράπευτα δικομανείς) Αμερικανούς μηνύσεις μέχρι στις επίσημες και ανεπίσημες (ο νοών νοείτω) πιέσεις στις κυβερνήσεις κρατών που δεν κυνηγούν όσο πρέπει (για τα αμερικανικά συμφέροντα) την πειρατεία. Υπ’ αριθμόν 1 εχθρός είναι φυσικά η Κίνα, με αδιαμφισβήτητο νούμερο 2 τη Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες να ακολουθούν κατά πόδας. Ήδη αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες έχουν κλείσει πολλά site που διανέμουν ταινίες (με download ή streaming), με διάφορες μεθόδους, τις οποίες η αμερικανική κυβέρνηση φιλοδοξεί να εφαρμόσει και σε αντίστοιχα site του εξωτερικού. Προσωπικά, το βλέπω δύσκολο να καταφέρει να επιβληθεί στις κυβερνήσεις κρατών κραταιών όπως η Κίνα και η Ρωσία, αλλά στις διάφορες μπανανίες-δορυφόρους της τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Τη μεγαλύτερη προσπάθεια την κάνουν οι Αμερικανοί για να προστατέψουν τα προϊόντα του Χόλιγουντ (του επίσημου προπαγανδιστή της αμερικανικής κουλτούρας και τρόπου ζωής), καθώς και τα προϊόντα λογισμικού υπολογιστών, ενώ ακολουθεί η μουσική βιομηχανία (ή ό,τι τέλος πάντων απόμεινε από αυτή). Πέρα από την προστασία των ψηφιακών προϊόντων, τα οποία αντιγράφονται και διανέμονται αστραπιαία μέσω του Διαδικτύου, ο πόλεμος που κήρυξε η αμερικανική κυβέρνηση κατά της πειρατείας αφορά και στα υλικά προϊόντα τα οποία καταπατούν πατέντες κατοχυρωμένες από αμερικανικές εταιρείες, τις γνωστές μας μαϊμούδες. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, αλλά και μάλλον προβλέψιμο (καθώς οι πρακτικές και ο τρόπος σκέψης των Αμερικανών είναι γνωστές) το τι θα συμβεί στη διάρκεια του συγκεκριμένου πολέμου. Το σίγουρο είναι ότι, αν καταφέρουν να μας κόψουν το downloading ταινιών, δεν θα αρχίσουμε μαζικά να αγοράζουμε DVD και (αδικαιολόγητα ακριβά) Blu-ray, σε εποχή οικονομικής κρίσης, ούτε θα ανοίξουν ξανά τα βιντεοκλάμπ (τα οποία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, θυμίζοντας μέρες της δεκαετίας του ‘90). Κάτι άλλο θα βρούμε, ενώ στο κάτω κάτω, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς το ανούσιο και προπαγανδιστικό Χόλιγουντ.

HDBaseT 1.0 και… αντίο, HDMI

Θυμάμαι, εδώ και αρκετά χρόνια, τις υποσχέσεις από διάφορους οργανισμούς και συμπράξεις εταιρειών, που αφορούσαν τη χρήση του οικιακού μας δικτύου και του πρωτόκολλου Ethernet για να περάσουμε, εκτός από data, εικόνα και ήχο• όπως και τις αντίστοιχες υποσχέσεις άλλων τεχνολογιών ότι θα περάσουμε εικόνα, ήχο και data από τις ηλεκτρικές καλωδιώσεις του σπιτιού μας. Ωστόσο, στην πρώτη περίπτωση, οι υποσχέσεις είτε έμειναν απλά υποσχέσεις είτε μας έδωσαν πρωτόκολλα επικοινωνίας περιορισμένων δυνατοτήτων, ενώ στη δεύτερη περίπτωση οι υποσχέσεις μπορεί να υλοποιήθηκαν, αλλά παρουσιάζουν προβλήματα χαμηλών ταχυτήτων και έντονων παρεμβολών, κατά περίπτωση. Ειδικά τώρα που το HDMI 1.4 έρχεται για να λύσει πολλά από αυτά τα προβλήματα, περνώντας από το δίαυλο εικόνα 3D, αναλύσεις έως και 4K, ήχο HD, την επιστροφή ήχου της τηλεοπτικής μας λήψης και δίκτυο, όλες οι παραπάνω υποσχέσεις φαντάζουν ανούσιες. Αντίστοιχα, οι υποσχέσεις, αλλά και τα ήδη υπαρκτά πρωτόκολλα περί ασύρματης μεταφοράς ήχου και εικόνας υψηλής ευκρίνειας έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορα πολύ σοβαρά προβλήματα, όπως οι παρεμβολές από άλλα ασύρματα δίκτυα, καθώς και η περιορισμένη εμβέλεια, ειδικά στην περίπτωση που το επιθυμητό bandwidth είναι ιδιαίτερα υψηλό.
Έτσι, η συμμαχία HDBaseT –που αποτελείται από τις Sony Pictures, Samsung Electronics, LG Electronics και Valens Semiconductors– ανακοίνωσε προ ημερών την ολοκλήρωση της προδιαγραφής 1.0, του πρωτοκόλλου ενσύρματης επικοινωνίας HDBaseT. Σκοπός του πρωτοκόλλου –όπως και της τεχνολογίας του HDBaseT– που δημιούργησε η συμμαχία αυτή είναι η μεταφορά από ένα απλό καλώδιο δικτύου CAT5e/6 σημάτων εικόνας, ήχου, δικτύου, ισχύος και εντολών ελέγχου (5Play). Εξάλλου, στην περίπτωση του HDBaseT μιλάμε για τόσο υψηλό διαθέσιμο bandwidth ώστε από ένα και μόνον καλώδιο δικτύου να μπορεί να περάσει εικόνα HD, 3D ή 4K, ήχος HD, δίκτυο Gigabit, σήματα ελέγχου, συνδεσιμότητα USB, αλλά και ισχύς έως και 100W. Εντάξει, όσοι σκεφτόσασταν έως τώρα ότι έχουμε το HDMI 1.4 για όλα αυτά, τι να κάνουμε τα νέα πρωτόκολλα, καταλάβατε ήδη ότι το HDBaseT αποτελεί μια πραγματική επανάσταση στον τομέα της οικιακής συνδεσιμότητας. Μάλιστα το νέο πρωτόκολλο μπορεί να ξεπεράσει σε διαθέσιμο bitrate ακόμα και το HDMI 1.4 (10,2Gbps), καθώς μπορεί να «ανεβάσει» ρυθμό διαμεταγωγής δεδομένων έως και 20Gbps. Εξάλλου εκεί όπου το HDMI 1.4 περιορίζεται σε μέγιστο μήκος περί τα 15, άντε 20 μέτρα, το HDBaseT μεταφέρει με άνεση όλα τα δεδομένα που υποστηρίζει, σε απόσταση 100 μέτρων, επιτρέποντας μάλιστα και οκταπλή συνδεσμολογία, δηλαδή 8 επί 100 μέτρα. Ως προς το θέμα του κόστους των καλωδίων, εννοείται ότι το HDBaseT δεν έχει αντίπαλο, καθώς το απλό καλώδιο CAT6 είναι πάμφθηνο, ενώ τα καλώδια HDMI 1.4 είναι πανάκριβα ακόμα και σε μικρά μήκη. Αντίστοιχα, το γνωστό εύχρηστο βύσμα RJ-45, που «κουμπώνει», είναι σαφώς πιο αξιόπιστο από το αποδεδειγμένα αναξιόπιστο βύσμα του διαύλου HDMI. Σημαντική, επίσης, ευκολία του συγκεκριμένου πρωτοκόλλου αποτελεί η δυνατότητα μεταφοράς ισχύος έως και 100W, κάτι που σημαίνει ότι το HDBaseT θα απελευθερώσει ακόμα και «μεγάλες» οικιακές συσκευές από το καθιερωμένο βύσμα ρεύματος και την πρίζα, όπως μια τηλεόραση. Ως προς τη μεταφορά δεδομένων δικτύου, το HDBaseT είναι συμβατό με συνδέσεις Gigabit, σε αντίθεση με το 100Mbps του HDMI 1.4. Βέβαια το πιο σημαντικό πλεονέκτημα του νέου πρωτοκόλλου είναι ότι τα σπίτια μας είναι ήδη δικτυωμένα με καλώδια Cat5e/6 ή μπορούν ανά πάσα στιγμή να δικτυωθούν απλά και εύκολα με Ethernet, ενώ ο τερματισμός κάθε απόληξης γίνεται επιτόπου, εύκολα και γρήγορα, με το γνωστό ειδικό εργαλείο. Εξάλλου όλες οι συσκευές που θα είναι συνδεδεμένες στην αλυσίδα του HDBaseT θα επικοινωνούν πλήρως μεταξύ τους (εικόνα, ήχος, εντολές ελέγχου, δίκτυο, ρεύμα), ενώ το πρωτόκολλο επιτρέπει και εκτεταμένες συνδεσμολογίες Daisy Chain και Star.
Λογικά μέχρι το τέλος του έτους θα παρουσιαστούν οι πρώτες καταναλωτικές συσκευές με συνδεσιμότητα HDBaseT, ενώ το 2011 (άντε, το 2012) θα δούμε το νέο πρωτόκολλο να υπερισχύει και, λογικά, να αντικαθιστά στο HDMI 1.4 και τους συμβατικούς τρόπους σύνδεσης και δικτύωσης. Εάν αναλογιστείτε μάλιστα ότι στη στήλη Επαφές, αλλά και στις δοκιμές Blu-ray 3D και TV 3D του τρέχοντος τεύχους παρουσιάζουμε συσκευές όπου το HDMI 1.4 αποτελεί «ολοκαίνουργια» δυνατότητα, καταλαβαίνετε ότι το HDBaseT βρίσκεται πολύ μπροστά από την εποχή του. Δεν απέχει, λοιπόν, πολύ η μέρα που πίσω από τις συσκευές μας θα υπάρχει ένα και μοναδικό βύσμα, το RJ-45, άντε και ένας ρευματολήπτης, για τα μηχανήματα που χρειάζονται παραπάνω από 100W για να λειτουργήσουν. Και, βέβαια, όλα αυτά θα επιτευχθούν με την απόλυτη ασφάλεια της ενσύρματης δικτύωσης και όχι με ασύρματες τεχνολογίες που μας βομβαρδίζουν με λογιών λογιών βλαβερές ακτινοβολίες. Αντίο, λοιπόν, HDMI 1.4, αν και ακόμα δεν πρόλαβες να φτάσεις στα σπίτια και τα συστήματά μας.

3D Sweep Panorama
Σε επίπεδο ανακοινώσεων, ήταν η σημαντικότερη τεχνολογική καινοτομία που έφεραν οι NEX της Sony. Πρόκειται για τις πρώτες μηχανές στον κόσμο που καταγράφουν τρισδιάστατες εικόνες με ένα μόνο φακό, οι οποίες μπορούν να προβληθούν ως 2D και φυσικά ως 3D σε τηλεοράσεις (μόνο επί του παρόντος) που είναι 3D Ready. Όμως, το εγχείρημα της Sony θα ήταν λάθος να το δούμε μονοδιάστατα, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη τις καλλιτεχνικές και τεχνικές διαστάσεις του εγχειρήματος. Πολλά θα πρέπει να γραφτούν, ή έστω να ξαναγραφτούν, καθώς οι τεχνικές που προσδίδουν βάθος σε μία κανονική φωτογραφία αποκτούν πλέον την πιο ισχυρή και πειστική έκφρασή τους. Επίσης, υπάρχει η πραγματιστική προσέγγιση, η «αναμνηστική» φωτογραφία που μας υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο –με μία επιπλέον διάσταση– το πού ήμασταν πριν, όταν τη λαμβάναμε, καθώς επίσης η οικονομικό-τεχνολογική προσέγγιση. Οι 3D φωτογραφίες των NEX είναι το σημαντικότερο έως τώρα προϊόν που παντρεύει τη φωτογραφία με τα κλασικά «καταναλωτικά ηλεκτρονικά», τις «μαύρες» συσκευές. Για πρώτη φορά, όποια εμπειρία και αν διαθέτει ένας φωτογράφος, έχει τόσο μεγάλη σημασία το πόσο καλή θα είναι η 3D τηλεόρασή του. Ο κάτοχος μιας τέτοιας τηλεόρασης έχει ένα από τα σημαντικότερα έως τώρα κίνητρα να αποκτήσει μία τέτοια μηχανή.
Όμως, για να έχουν νόημα όλα αυτά θα πρέπει το 3D Sweep Panorama να δουλεύει. Το ότι έχω αφιερώσει το χώρο του Imagemaker (και) αυτόν το μήνα στις NEX σημαίνει ότι προφανώς δουλεύει. Δεν είχα τη δυνατότητα να δοκιμάσω νωρίτερα αυτή τη λειτουργία, καθώς είναι διαθέσιμη από το τέλος Ιουνίου. Για να αποκτήσει και η δική σας ΝΕΧ τη δυνατότητα 3D Panorama θα πρέπει να την αναβαθμίσετε έτσι ώστε να τρέχει το firmware v.2, το οποίο θα βρείτε στο site υποστήριξης της Sony http://support.sony-europe.com. Μετά την αναβάθμιση στα mode λήψης είναι διαθέσιμο, πέρα από το Sweep Panorama, και το 3D Panorama.

Πώς γίνεται
Ως γνωστόν, κατά τη λήψη Sweep Panorama «σαρώνουμε» τον ορίζοντα (η λήψη μπορεί να γίνει και καθέτως). Οι μηχανές της Sony που διαθέτουν τη λειτουργία κάνουν διαδοχικές λήψεις με γρήγορο ρυθμό, τις οποίες συνενώνουν δημιουργώντας μία πανοραμική εικόνα, η οποία μπορεί να καλύπτει ένα τόξο έως 224 μοίρες. Οι μηχανικοί της Sony εξέλιξαν ακόμη περισσότερο αυτή την ευφυή τεχνική, έτσι ώστε η λήψη να γίνει τρισδιάστατη πανοραμική. Η ιδέα έχει ως εξής: Οι διαδοχικές λήψεις χωρίζονται σε ζεύγη στο buffer της ΝΕΧ, με την πρώτη να αντιστοιχίζεται στο αριστερό μάτι και η δεύτερη στο δεξί (με δεδομένο ότι η «σάρωση» του ορίζοντα γίνεται από αριστερά προς δεξιά). Αν αναπαράγουμε την 3D πανοραμική λήψη σε μία Bravia (ή οποιαδήποτε άλλη 3D Ready τηλεόραση) η εικόνα που βλέπουμε είναι τρισδιάστατη. Η τεχνική προβολής είναι η Side-by-Side, με τα ζεύγη των εικόνων να μοιράζονται εναλλάξ στα δύο μάτια από τα shutter glasses. Αξίζει να αναφέρω ότι δοκίμασα και τη μετατροπή 2D σε 3D μιας τέτοιας πανοραμικής λήψης, μέσω του αντίστοιχου αλγόριθμου της KDL-40HX800, όπως επίσης και με άλλες τηλεοράσεις 3D. Η αίσθηση της πρωτογενούς πανοραμικής λήψης 3D είναι μοναδική στην απόδοση του βάθους της εικόνας και πολύ πιο ρεαλιστική από την εικόνα που δημιουργεί μόνη της μία τηλεόραση 3D, μέσω της μετατροπής 2D σε 3D.

Ο ΠΟΘΟΣ

Ο σεξουαλικός πόθος είναι καλά γνωστός σε όλους μας. Ωστόσο, ο πόθος για ένα μηχάνημα, ένα κατασκεύασμα, είναι κάτι που πολύ συχνά αμφισβητείται έως και λοιδορείται. Υπάρχει κάποιο ένστικτο που μας κάνει να ποθούμε ερωτικά ένα άψυχο αντικείμενο; Η απλά πρόκειται για «μετρία ψυχολογική διαταραχή»; Όσοι βάζουν τέτοια ερωτήματα δεν έχουν διαβάσει Αριστοτέλη! Η άποψή του είναι ότι επιζητούμε την τελειότητα, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για τα πάντα γύρω μας, και όσο πιο τέλειο θεωρούμε ένα αντικείμενο τόσο περισσότερο μας ελκύει και μάλιστα θέλουμε να το έχουμε στην κατοχή μας. Όλα αυτά τα έλεγε ο γίγαντας δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν από το iPhone 4. Φανταστείτε να ζούσε στις μέρες μας τι θα έλεγε! Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα, στην επαφή με το iPhone 4, ο συνειρμός με την τελειότητα του Αριστοτέλη ήταν ακαριαίος – ακόμη και από τις φωτογραφίες και τις περιγραφές. Είναι ωραίο, είναι σέξι, είναι παντοδύναμο, είναι ΤΕΛΕΙΟ – και άρα, ΤΟ ΘΕΛΩ. Ιδού ο κύκλος του πόθου. Ιδού το μυστικό του Steve Jobs, που μέσα σε μία δεκαετία έκανε την Apple την πρώτη σε αξία εταιρεία τεχνολογίας στον κόσμο, ξεπερνώντας και τη Microsoft. Ναι, το μυστικό που ξέρει καλά ο Steve είναι να προκαλεί τον πόθο μας. Στα παλιότερα χρόνια, τα ίδια έκανε, μόνο που δεν ήταν πρόσφορο το περιβάλλον. Τα πρώτα χρόνια των υπολογιστών ήταν γεμάτα από άγχος, το άγχος του να μάθουμε το τερατώδες μηχάνημα, να κάνουμε τα πρώτα μας μαγικά, όπως να γράψουμε ένα κείμενο ή να φτιάξουμε έναν πίνακα με υπολογισμούς. Εκείνη την εποχή, ένα πιο σέξι κουτί δεν είχε και πολλά να μας δώσει. Το ερωτικό αντίστοιχο είναι να σε έχει στο τραπέζι των βασανιστηρίων μια κουκλάρα – δεν σκέφτεται ότι την ποθείς, σκέφτεσαι πώς θα σταματήσεις να πονάς! Έπειτα, την εποχή εκείνη ο όγκος ήταν θέμα, ενώ τα γραφικά και οι τρόποι επικοινωνίας ήταν άγρια και κακομούτσουνα, ό,τι και να έκανες. Τώρα όμως; Πρώτα πρώτα, το άγχος της χρήσης είναι ανύπαρκτο. Προχθές ο γιος μου, 8,5 ετών, προσπαθούσε να με πείσει να του πάρω το πρώτο του iPod, λέγοντάς μου ότι ξέρει να το δουλεύει, γιατί είναι σαν το PSP και τον υπολογιστή του, και το μόνο που έχει να μάθει είναι να συνδέει το iPod με το PC. Δεν έχει σημασία αν έχει δίκιο, σημασία έχει ότι δεν φοβάται τα μηχανάκια, έχει γεννηθεί μαζί τους. Άρα, όχι άγχος και βασανιστήρια. Από την άλλη, τα γραφικά έχουν γίνει σουπερ-ντούπερ, με ανάλυσης οθόνη που ξεπερνά τη διακριτική ικανότητα του ματιού. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτα ελκυστικά γραφικά, που γίνονται κάθε μέρα και πιο ελκυστικά με τους μοντέρνους σχεδιασμούς. Μαζί με το νέο τρόπο επικοινωνίας μαθαίνουμε να χαϊδεύουμε το μηχανάκι για να κάνουμε τη δουλειά μας! Βεβαίως, οι παλαιότεροι από μας τα συναισθήματα τα ξέρουμε καλά πολλές δεκαετίες πριν τα κάνει μόδα ο Steve Jobs. Από τις μυρωδάτες Koetsu μέχρι τα αέρινα ηλεκτροστατικά και από τα θηριώδη ενισχυτικά Mark Levinson μέχρι την τελειότητα εικόνας που λεγόταν Faroudja. Ναι, λοιπόν, είδα το iPhone 4 και το θέλω, όπως ήθελα την Koetsu, τα Quad ESL, τους Mark Levinson N.33 και τον Faroudja. Ίδια, όμως, όχι περισσότερο. Χαίρομαι όμως που σήμερα όλοι μας καταλαβαίνουν καλύτερα…