Ο ΠΟΘΟΣ

Ο σεξουαλικός πόθος είναι καλά γνωστός σε όλους μας. Ωστόσο, ο πόθος για ένα μηχάνημα, ένα κατασκεύασμα, είναι κάτι που πολύ συχνά αμφισβητείται έως και λοιδορείται. Υπάρχει κάποιο ένστικτο που μας κάνει να ποθούμε ερωτικά ένα άψυχο αντικείμενο; Η απλά πρόκειται για «μετρία ψυχολογική διαταραχή»; Όσοι βάζουν τέτοια ερωτήματα δεν έχουν διαβάσει Αριστοτέλη! Η άποψή του είναι ότι επιζητούμε την τελειότητα, όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για τα πάντα γύρω μας, και όσο πιο τέλειο θεωρούμε ένα αντικείμενο τόσο περισσότερο μας ελκύει και μάλιστα θέλουμε να το έχουμε στην κατοχή μας. Όλα αυτά τα έλεγε ο γίγαντας δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν από το iPhone 4. Φανταστείτε να ζούσε στις μέρες μας τι θα έλεγε! Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα, στην επαφή με το iPhone 4, ο συνειρμός με την τελειότητα του Αριστοτέλη ήταν ακαριαίος – ακόμη και από τις φωτογραφίες και τις περιγραφές. Είναι ωραίο, είναι σέξι, είναι παντοδύναμο, είναι ΤΕΛΕΙΟ – και άρα, ΤΟ ΘΕΛΩ. Ιδού ο κύκλος του πόθου. Ιδού το μυστικό του Steve Jobs, που μέσα σε μία δεκαετία έκανε την Apple την πρώτη σε αξία εταιρεία τεχνολογίας στον κόσμο, ξεπερνώντας και τη Microsoft. Ναι, το μυστικό που ξέρει καλά ο Steve είναι να προκαλεί τον πόθο μας. Στα παλιότερα χρόνια, τα ίδια έκανε, μόνο που δεν ήταν πρόσφορο το περιβάλλον. Τα πρώτα χρόνια των υπολογιστών ήταν γεμάτα από άγχος, το άγχος του να μάθουμε το τερατώδες μηχάνημα, να κάνουμε τα πρώτα μας μαγικά, όπως να γράψουμε ένα κείμενο ή να φτιάξουμε έναν πίνακα με υπολογισμούς. Εκείνη την εποχή, ένα πιο σέξι κουτί δεν είχε και πολλά να μας δώσει. Το ερωτικό αντίστοιχο είναι να σε έχει στο τραπέζι των βασανιστηρίων μια κουκλάρα – δεν σκέφτεται ότι την ποθείς, σκέφτεσαι πώς θα σταματήσεις να πονάς! Έπειτα, την εποχή εκείνη ο όγκος ήταν θέμα, ενώ τα γραφικά και οι τρόποι επικοινωνίας ήταν άγρια και κακομούτσουνα, ό,τι και να έκανες. Τώρα όμως; Πρώτα πρώτα, το άγχος της χρήσης είναι ανύπαρκτο. Προχθές ο γιος μου, 8,5 ετών, προσπαθούσε να με πείσει να του πάρω το πρώτο του iPod, λέγοντάς μου ότι ξέρει να το δουλεύει, γιατί είναι σαν το PSP και τον υπολογιστή του, και το μόνο που έχει να μάθει είναι να συνδέει το iPod με το PC. Δεν έχει σημασία αν έχει δίκιο, σημασία έχει ότι δεν φοβάται τα μηχανάκια, έχει γεννηθεί μαζί τους. Άρα, όχι άγχος και βασανιστήρια. Από την άλλη, τα γραφικά έχουν γίνει σουπερ-ντούπερ, με ανάλυσης οθόνη που ξεπερνά τη διακριτική ικανότητα του ματιού. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτα ελκυστικά γραφικά, που γίνονται κάθε μέρα και πιο ελκυστικά με τους μοντέρνους σχεδιασμούς. Μαζί με το νέο τρόπο επικοινωνίας μαθαίνουμε να χαϊδεύουμε το μηχανάκι για να κάνουμε τη δουλειά μας! Βεβαίως, οι παλαιότεροι από μας τα συναισθήματα τα ξέρουμε καλά πολλές δεκαετίες πριν τα κάνει μόδα ο Steve Jobs. Από τις μυρωδάτες Koetsu μέχρι τα αέρινα ηλεκτροστατικά και από τα θηριώδη ενισχυτικά Mark Levinson μέχρι την τελειότητα εικόνας που λεγόταν Faroudja. Ναι, λοιπόν, είδα το iPhone 4 και το θέλω, όπως ήθελα την Koetsu, τα Quad ESL, τους Mark Levinson N.33 και τον Faroudja. Ίδια, όμως, όχι περισσότερο. Χαίρομαι όμως που σήμερα όλοι μας καταλαβαίνουν καλύτερα…

Επιτέλους, σωστό 3D
Είχα αρχίσει, λοιπόν, να απογοητεύομαι από τη νέα γενιά τηλεοράσεων 3D, καθώς όλο κάτι περίμενα από τις νέες συσκευές και δεν το έβρισκα σε αυτές. Οι πρώτες διδάξασες της Samsung, οι πρώτες τηλεοράσεις 3D της παγκόσμιας και της ελληνικής αγοράς, με προβλημάτισαν κατά την αναπαραγωγή 3D, καθώς το διαβόητο crosstalk (η μια εικόνα που μπαίνει μέσα στην άλλη) ήταν ορατό σε όλες τις περιπτώσεις. Όχι ενοχλητικό, και χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα, όπως ζαλάδα, κόπωση ή κάτι άλλο σοβαρό, εντούτοις ήταν σε όλες τις περιπτώσεις ορατό, αφαιρώντας την τελευταία σταγόνα απόλαυσης από τη θέαση 3D. Η δε Panasonic, η οποία είναι η εφευρέτρια του Full HD 3D και υποστηρίζει σθεναρά την τεχνολογία plasma (μάλιστα δεν βγάζει συσκευές 3D στις LED σειρές της), έλυσε το πρόβλημα του crosstalk, καθώς η απόκριση του πάνελ της είναι σαφώς πιο γρήγορη (ουσιαστικά αστραπιαία) από αυτήν των συμβατικών πάνελ LCD με οπίσθιο φωτισμό LED. Ωστόσο, ως plasma, η συγκεκριμένη τηλεόραση (μιλάμε για την TX-P50VT20) υποφέρει από το γνωστό πρόβλημα των plasma, ήτοι τη μειωμένη φωτεινότητα, οπότε σε λειτουργία 3D που φοράμε τα «σκούρα» γυαλιά η φωτεινότητα μειώνεται δραστικά. Η παρακολούθηση της Panasonic σε 3D είναι μεν μια μοναδική εμπειρία, καθώς η τηλεόραση διατηρεί την ευκρίνεια, τα χρώματα και (σε μεγάλο βαθμό) τη δυναμική περιοχή της εικόνας αναλλοίωτες, ωστόσο το φως πραγματικά δεν φτάνει. Έτσι, είχα μείνει με τον ευσεβή πόθο της τηλεόρασης 3D που θα είχε υψηλή φωτεινότητα, απουσία crosstalk και δεν θα υπέφερε από flicker, στοιχείο που επίσης ταλαιπωρεί την Panasonic, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Όταν πρωτοείδα τα χαρακτηριστικά της LG LX9500 με τα 400Hz, τον LED οπίσθιο φωτισμό (Full και όχι Edge LED) και τις 240 περιοχές local dimming, ένα φωτάκι άναψε στο μυαλό μου. «Κάτι καλό παίζει εδώ, συλλογίστηκα» και περίμενα πώς και πώς την άφιξη ενός από τα μοντέλα της σειράς LX9500 στα εργαστήριά μας. Κατέφτασε, λοιπόν, η 47LX9500 και οφείλω να ομολογήσω (πλήρης παρουσίαση, τεχνική περιγραφή και μετρήσεις στη στήλη Επαφές του τρέχοντος τεύχους) ότι δεν περίμενα να δω τέτοια εικόνα 3D από συσκευή που βρίσκεται ακόμα στην πρώτη γενιά της τεχνολογίας. Έλεγα (συνήθως αυτό συμβαίνει με όλες τις τεχνολογίες) ότι το «καλό 3D» από τηλεόραση θα το δω με τις συσκευές της δεύτερης γενιάς, οι οποίες λογικά θα έρθουν εντός της ερχόμενης χρονιάς. Ωστόσο, η LG 47LX9500 αποτέλεσε τη μεγάλη έκπληξη, αποδίδοντας εκπληκτικά και σε 2D (με μαύρο και χρώματα plasma και υψηλή φωτεινότητα, κοφτερή ευκρίνεια και άψογη κίνηση LED LCD) αλλά και σε 3D. Μάλιστα, οι εκπλήξεις ήρθαν στην ιδιαίτερα απαιτητική λειτουργία 3D, όπου η LG έβαλε τα γυαλιά στις έως τώρα προσπάθειες των ανταγωνιστικών εταιρειών. Λίγο ο «σωστός» φωτισμός LED, με Full LED διάταξη και 240 περιοχές local dimming, λίγο ο εξαιρετικά υψηλός λόγος αντίθεσης που προκύπτει από αυτόν, λίγο η υψηλή φωτεινότητα που εγγενώς παρέχει η τεχνολογία LCD, πολύ η οδήγηση του πάνελ στα 400Hz (200Hz από το scaler και 200Hz από το scannig backlight), το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Ένα πράγμα θα σας πω: Στο «Monsters vs Aliens», που θεωρούσα έως τώρα μέτρια ταινία 3D, με περιορισμένο βάθος, πραγματικά «έπαθα πλάκα». Στη χαρακτηριστική σκηνή, στην οποία ο κακός εξωγήινος έχει απαγάγει την ηρωίδα, και με το ακτινοπίστολο ανά χείρας, την οδηγεί στην άδοξη της μοίρα, με τις έως τώρα συσκευές 3D (Samsung και Panasonic) απλά βλέπαμε τα τρία στοιχεία (εξωγήινος, ηρωίδα, ακτινοπίστολο) στο ίδιο επίπεδο και εντός της οθόνης. Με την LG 47LX9500 έγινε η μεγάλη ανατροπή 3D και δημιουργήθηκαν ξάφνου τρία διαφορετικά επίπεδα: αυτό της ηρωίδας που είναι πίσω από γυαλί, αυτό του κακού εξωγήινου που είναι στο επίπεδο του γυαλιού της οθόνης και αυτό του ακτινοπίστολου που βγαίνει, επιτέλους, ξεκάθαρα έξω από την οθόνη. Μάλιστα, τη στιγμή που άπλωσα το χέρι να ακουμπήσω το πιστόλι κατάλαβα ότι η τεχνολογία 3D στις τηλεοράσεις μόλις ενηλικιώθηκε. Στα δε δισκάκια με φυσικά γυρίσματα 3D, ο Στάθης πραγματικά έβαλε τις φωνές από το ρεαλισμό της απεικόνισης 3D. Και φανταστείτε ότι ακόμη δεν έχουμε δει τις υλοποιήσεις της Sony, της Philips και της Toshiba, ούτε την κορυφαία υλοποίηση C9000 της Samsung. Ίδωμεν.

Plasma 3D versus LCD 3D
Και με την έλευση της LG 47LX9500 που μας έδειξε το καλύτερο 3D που έχουμε δει έως τώρα από τηλεόραση, αλλά και το μοναδικό «χορταστικό» 3D που επίσης έχουμε δει έως τώρα από τηλεόραση, πολλά ερωτήματα μας γεννήθηκαν. Γιατί οι plasma υποφέρουν από τόσο μειωμένη φωτεινότητα, όταν λειτουργούν σε 3D, και γιατί οι LED LCD χάνουν ελάχιστα σε φως, τη στιγμή που για τη θέαση 3D φοράμε τα ίδια σκούρα γυαλιά; Γιατί το crosstalk κάνει την εμφάνισή του ακόμη και στις πανγρήγορες plasma, ενώ σε ένα μοντέλο που «χρονίζει» την εικόνα του στα 400Hz, όπως η προαναφερθείσα LG, ως διά μαγείας εξαφανίζεται; Το πρώτο ερώτημα το παιδέψαμε ομολογουμένως πολύ, έως τη στιγμή που μας έκανε κλικ ότι το φως μιας τηλεόρασης LCD μειώνεται ελάχιστα όταν περνά μέσα από τα active shutter glasses, καθώς είναι ήδη πολωμένο φως (από τα πολωτικά φίλτρα της οθόνης) που αντίστοιχα περνά από ένα δεύτερο πολωτικό φίλτρο. Άρα, όποια φωτεινή πληροφορία περάσει από το πολωτικό φίλτρο της οθόνης LCD θα περάσει και από το αντίστοιχο πολωτικό φίλτρο των active shutter glasses. Εντάξει, υπάρχει κάποια πτώση φωτεινότητας, ωστόσο, από ό,τι έχουμε δει έως σήμερα, είναι από πολύ μικρή έως αμελητέα. Στις plasma όμως αυτό δεν υφίσταται, η φωτεινή πληροφορία που παράγεται εξ ορισμού δεν είναι πολωμένη, οπότε τα σκούρα ενεργά γυαλιά πραγματικά ρίχνουν πάρα πολύ τα διαθέσιμα nits. Όσο για το θέμα του crosstalk, φαίνεται ότι τα 400Hz της LG πραγματικά κάνουν τη διαφορά, καθώς σε κανένα πλάνο, ακόμη και τα πλέον απαιτητικά, δεν παρατηρήσαμε ίχνος crosstalk, πουθενά δεν μπλέχτηκε η εικόνα του ενός ματιού με την εικόνα του άλλου. Νομίζω δε ότι δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να επιχειρήσουμε να μαζέψουμε όλες τις τηλεοράσεις 3D της αγοράς, για ένα 3D shoot out έως τελικής πτώσης, κάτι που θέλω να πιστεύω ότι θα καταστεί εφικτό (από πλευράς διαθεσιμότητας συσκευών) στο επόμενο τεύχος μας.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΔΥΝΗΣ.

ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ
Είναι να μη σου τύχει. Εμένα μου έτυχε και έχασα τ’ αβγά και τα πασχάλια. Ή για να κυριολεκτούμε, έχασα τα data μιας ζωής – και ας τα είχα διπλοτριπλομπακαπιασμένα. Πάνε όλα... Ας όψεται ο κύριος WHS. Ποιος είναι αυτός; Αν δεν τον ξέρετε, καλύτερα να μην τον γνωρίσετε και πάθετε ό,τι έπαθα εγώ. Επιμένετε; Λοιπόν, WHS είναι ο Windows Home Server, ο σέρβερας της Microsoft για το σπίτι. Το ψηφιακό, δικτυωμένο σπίτι. Τρομάρα τους… Και τρομάρα μου. Ο WHS είναι ένας ειδικός υπολογιστής με ειδικό λογισμικό, ο οποίος έχει κατασκευαστεί για να αποτελεί την καρδιά του οικιακού μας δικτύου. Εξοπλισμένος με πολλούς σκληρούς σε ειδικού τύπου διάταξη RAID, (πατέντα της Microsoft), διατηρεί ασφαλή –υποτίθεται– όλα μας τα ψηφιακά δεδομένα: τις οικογενειακές φωτογραφίες και βίντεο, τα έγγραφα, τις μουσικές μας, τις ταινίες μας, όλα τα ψηφιακά αρχεία των μελών της οικογένειας. Έτσι, κάθε φορά που χρειαζόμαστε κάποιο από τα παραπάνω, μας το σερβίρει στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση ή στο Digital Player μας, μέσω του οικιακού δικτύου. Επιπλέον, παίρνει back up όλων των υπολογιστών του σπιτιού και φροντίζει την «υγεία» του οικιακού μας δικτύου, ελέγχοντας τα διάφορα μέρη που το αποτελούν. Ως σέρβερας, το κύριο μέλημά του είναι να κρατά ασφαλή τα αρχεία μας. Για τα πολυτιμότερα εξ’ αυτών δε, μας δίνει τη δυνατότητα διπλοφύλαξης, δηλαδή ταυτόχρονης αποθήκευσης και ενός αντιγράφου ασφαλείας μαζί με το πρωτότυπο, και μάλιστα σε διαφορετικό δίσκο, ώστε ακόμη και αν χτυπήσει ο ένας σκληρός, να υπάρχει αντίγραφο στον άλλο.
Αυτά στη θεωρία… Γιατί στην πράξη, άλλα συμβαίνουν. Τουλάχιστον σε μένα, (και σε πολλούς άλλους το ίδιο τυχερούς, αν κρίνω από τα δεκάδες post στα διάφορα σχετικά φόρα).

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ OLD SPICE
Προσωπικά, είμαι ασυγχώρητος. Γιατί, παρ’ όλο που το θέμα της οικιακής δικτύωσης το έχω ψάξει ενδελεχώς, έχοντας μάλιστα γράψει πάμπολα σχετικά άρθρα στο περιοδικό, την πάτησα σαν dummy, (ήτοι, ως βλαξ). Τι εννοώ; Όπως είπα, εδώ και πολύ καιρό έψαχνα να βρω την καλύτερη λύση στο θέμα του οικιακού σέρβερ. Μετά από μακρά έρευνα και συγκριτικές δοκιμές στο περιοδικό, κατέληξα τελικά στη λύση NAS. Ο NAS, (Network Attached Server), είναι ένα (στις πλείστες των περιπτώσεων) λινοξόκουτο το οποίο διαθέτει έναν ή περισσότερους σκληρούς δίσκους και λειτουργεί –όπως λέει και τ’ όνομά του– ως σέρβερ. Μικρός σε μέγεθος και εξαιρετικά χαμηλής κατανάλωσης, αλλά στιβαρός και επαγγελματικών προδιαγραφών, ένας μικρομεσαίος NAS αποτελεί την καλύτερη λύση για το οικιακό μας δίκτυο. Μάλιστα, υπάρχει πληθώρα μοντέλων, ειδικά κατασκευασμένων γι’ αυτήν ακριβώς τη χρήση, με απίστευτες πραγματικά δυνατότητες. Και ενώ είχα πάρει την απόφασή μου και ετοιμαζόμουν να παραγγείλω των NAS των ονείρων μου, να ’τος ο διάβολος, υπό τη μορφή συναδέλφου και φίλου, που την τελευταία στιγμή με έπεισε, αντί για NAS, να παραγγείλω τον WHS. Πώς την πάτησα και τον άκουσα, ακόμη δεν το έχω καταλάβει. Φανατικός οπαδός των PC o συνάδελφος, ακόμη και τηλεόραση βλέπει αποκλειστικά μέσω υπολογιστή. Οι κονσούμερ συσκευές έχουν εξωστρακιστεί προ πολλού από το σπίτι του, όπου ακόμη και τον καφέ, στο PC τον ψήνει – που λέει ο λόγος. Δεν λέω, και εγώ τα αγαπάω τα πισιά, αλλά μόνο για να τα σκαλίζω στον ελεύθερο μου χρόνο. Γιατί –ένα περίεργο πράγμα–, όσες φορές τα χρησιμοποίησα σε σοβαρές δουλειές, έσπασαν τα νεύρα μου και δουλειά δεν έγινε. Παρ’ όλα αυτά, ο συνάδελφος, εξαιρετικός πωλητής ων, με έπεισε να εμπιστευτώ άπαντα τα ψηφιακά δεδομένα της οικογένειας, στη Microsoft. Τον άκουσα και τα έχασα τα δεδομένα μου. Πώς συνέβη αυτό; Ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω.

WINDOWS HOME SERNER
Για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα, γευόμουνα τις χάρες του WHS. Με γκουρού και μπροστάρη το γνωστό συνάδελφο, όλοι σχεδόν οι συντάκτες του περιοδικού, είχαμε στήσει στα σπίτια μας, (αλλά και στα εργαστήρια του περιοδικού) από ένα μηχανάκι WHS. Το δικό μου τον βάφτισα σέρνερ, γιατί ήτανε εξαιρετικά αργός – σερνότανε. Νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Όμως και οι περισσότεροι συνάδελφοι υιοθέτησαν το ίδιο όνομα για το δικό τους Windows Home Serner, (συμπεριλαμβανομένου και αυτόν των εργαστηρίων, τον οποίο ο συνάδελφος-γκουρού επί δύο χρόνια προσπαθεί να πείσει ότι πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει σωστά). Κατάλαβα έτσι, ότι δεν ήμουν μόνος. Τέλος πάντων, συμβιβάστηκα με τις χαμηλές ταχύτητες, συμβιβάστηκα με τις παραξενιές του WHS, συμβιβάστηκα με το φουσκωμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, συμβιβάστηκα με τις ταινίες που βήχουν και τρεκλίζουν (από τα χαμένα καρέ) όταν τις σερβίρει στον player ο WHS, συμβιβάστηκα ακόμη και με το γεγονός ότι τις δύο φορές που προσπάθησα να επιδείξω τις αρετές του δικτυωμένου ψηφιακού σπιτιού σε συγγενείς και φίλους, (τα περασμένα Χριστούγεννα και Πάσχα), ο σέρνερ κόλλησε και κρασάρισε κανονικά, ξεφτιλίζοντάς με στην ομήγυρη – εμένα και την υψηλή μου τεχνολογία. Συμβιβάστηκα με όλα, αφού τουλάχιστον είχα τα δεδομένα μου ασφαλή, διπλογραμμένα σε διαφορετικούς σκληρούς, χάρη στην ευφυή συστοιχία RAID του WHS. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Διότι ο αγαπητός μου WHSerner είχε άλλη άποψη. Έτσι, όταν με το καλό έσκασε (χωρίς καμιά προειδοποίηση) ένας από τους σκληρούς δίσκους της συστοιχίας, χαθήκαν τα πάντα. 20 ολόκληρα Terabyte δεδομένων –τόσα είχα πανάθεμά με– στα σκουπίδια. Δεκαπέντε χρόνια αναμνήσεων, σε φωτογραφίες και βίντεο. Ο γάμος μου, το παιδί μου, τα κείμενά μου, οι μουσικές μου, οι ταινίες μου, η ζωή μου όλη –η δική μου και της οικογένειάς μου– των τελευταίων δέκα πέντε χρόνων, όλα μεταβλήθηκαν σε corrupted data. Πώς και γιατί, ούτε στη Microsoft δεν μπορούν να εξηγήσουν. Με το που χτύπησε ο σκληρός, ο WHS έπαθε blackout. Κανονικά, έπρεπε να μου ζητήσει να του προσθέσω έναν καινούργιο σκληρό, στον οποίο θα μετέφερε τα data του χτυπημένου δίσκου. Αντ’ αυτού, ο *&$^%*)$erner απλά πάγωσε. Μουλάρωσε. Αρνήθηκε κάθε συνεργασία.

ΗΤΑΝΕ ΣΤΡΑΒΟ ΤΟ ΚΛΙΜΑ...
Στα φόρα που επισκέφθηκα ελπίζοντας για κάποια λύση, με συμβουλέψανε checkdisk. Το έκανα και μου έβγαλε και τους 12 σκληρούς κατεστραμμένους, (κάτι που τελικά αποδείχτηκε λάθος). Ο γνωστός γκουρού του γραφείου πάλι, πρότεινε επανεγκατάσταση του λογισμικού WHS. Την έκανα και ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου. Διότι, με την επανεγκατάσταση, (σύμφωνα με τον γκουρού, που μου το εξήγησε κατόπιν εορτής), το πανέξυπνο λογισμικό της Microsoft, εκτός από το partition (κατάτμηση) του λειτουργικού, μου φορμάρισε και το partition των δεδομένων, παρ’ όλο που η επιλογή μου και υπόσχεσή του (κατά την επανεγκατάσταση) ήταν να μην πειράξει καθόλου τα data. Έτσι, ο ένας σκληρός χτύπησε, ο άλλος φορμαρίστηκε με το έτσι θέλω, πάνε τα διπλογραμμένα data μου. Όχι όλα βέβαια, αφού ο WHS είχε συνολικά 12 σκληρούς, αλλά και όσα δεδομένα έμειναν στους υπόλοιπους σκληρούς, άχρηστα είναι, καθώς το πανέξυπνο σύστημα της Microsoft δεν πήρε ποτέ χαμπάρι τι του συνέβη. Θεωρεί ότι δεν έχει χάσει τίποτε και όταν ζητάω κάτι από τα χαμένα, μου λέει ανερυθρίαστα: device not connected. Θεωρεί δηλαδή ότι ο πεθαμένος δίσκος υπάρχει ακόμη, απλά δεν είναι συνδεμένος. Το αποτέλεσμα είναι τα data μου να έχουν γίνει μύλος, να μην ξέρω τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει, και κάθε φορά που ψάχνω ένα έγγραφο, να τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα σκάσει σαν χτύπημα από μαστίγιο στην οθόνη η αποστροφή device not connected. Κουβάρι μπερδεμένο τα εναπομείναντα data μου, το οποίο είναι αδύνατο να ξεμπερδευτεί, αφού μιλάμε για εκατομμύρια αρχεία, ατάκτως σκορπισμένα σε μια ντουζίνα σκληρούς, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
Πάντως, ο έρμος προσπαθώ. Τις τελευταίες εβδομάδες, (από τότε δηλαδή που συνέβη το μοιραίο), δεν έχω κλείσει μάτι, προσπαθώντας να σώσω, οτιδήποτε σώζεται. Με τον χτυπημένο δίσκο μονίμως στην κατάψυξη, (μόνο έτσι δουλεύει) να πνέει πλέον τα λοίσθια και με ειδικό λογισμικό ανάκτησης δεδομένων, –υπόσχομαι δημοσίως ότι εάν τελικά σώσω τα data μου θα το αγοράσω, προς το παρόν είναι trial–, μάχομαι τον αγώνα το μεγάλο. Βέβαια, ο αγώνας αυτός θα κρατήσει αρκετά, καθώς έχω καταστρώσει ένα πολύπλευρο σχέδιο διάσωσης, που περιλαμβάνει Unformat του φορμαρισμένου από το λογισμικό WHS σκληρού, restore δεδομένων από παλαιότερα backup που είχα κάνει σε εξωτερικούς σκληρούς, αντιγραφή υλικού από σκληρούς φίλων με τους οποίους το είχα μοιραστεί στο παρελθόν και πολλά άλλα. Ευελπιστώ να ανακτήσω μεγάλο μέρος των χαμένων μου data. Προς το παρόν, κάθομαι με τις ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και παρακολουθώ ένα ένα τα διασωζόμενα bit του αποθνήσκοντος σκληρού, ελπίζοντας ότι θα αντέξει αρκετά ώστε να αρμέξω όσα περισσότερα μπορώ από αυτόν… Πού αποθηκεύω τα σωσμένα data; Όχι βέβαια στον τελειωμένο WHS, αλλά στον ολοκαίνουργιό μου NAS. Ναι, επιτέλους αγόρασα NAS με 8 Τera αρχική χωρητικότητα, (που μπορεί να φτάσει τα 20) και είμαι –ας πούμε– ευτυχής. Μπορεί να ξόδεψα κοντά ένα μηνιάτικο, (μεσούσης της κρίσης ο αθεόφοβος), αλλά τουλάχιστον από εδώ και στο εξής θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο και τα δεδομένα μου ασφαλή. Λέμε, τώρα…

Η 50ή IFA προ των πυλών
Η δημοφιλέστερη έκθεση καταναλωτικών ηλεκτρονικών στην Ευρώπη και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, η IFΑ, θα κάνει εγκαίνια φέτος για 50ή φορά. Από τις 3 έως τις 8 Σεπτεμβρίου στο γνωστό χώρο της Διεθνούς Έκθεσης στο Βερολίνο θα παρουσιαστούν για ακόμη μία φορά οι τελευταίες εξελίξεις της τεχνολογίας στο τεχνολογικά αδηφάγο κοινό και όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια οι διοργανωτές έχουν φροντίσει να προβάλλουν σε πρώτο πλάνο το ρόλο του διεθνούς αυτού event, που είναι η ευκαιρία για νέες συνεργασίες σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διάδοση και την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών. Άλλωστε, στα 50 χρόνια της ιστορίας της η IFA είναι τόπος επικύρωσης της εκάστοτε νέας τεχνολογίας, ήδη από το 1924 όπου το highlight ήταν η ανάπτυξη της ραδιοφωνίας, για να ακολουθήσουν η μετάδοση VHF το 1950, το Compact Disc το 1979 και το DVD το 1997.

iZone, eLibrary και TecWatch
Ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής, στην 50ή IFA εγκαινιάζεται το νέο section iZone, ανοιχτό φυσικά για το κοινό, τo οποίο θα είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στα προϊόντα «i». Αυτό σημαίνει ότι κάθε μοντέλο iPhone, iPad, iPod, όπως και κάθε προϊόν της Apple, συμπεριλαμβανομένων των Mac, θα εκτίθεται εκεί. Πολύ απλά, η IFA επικυρώνει τη διείσδυση των προϊόντων της αμερικανικής εταιρείας και συμβάλλει στην περαιτέρω διάδοσή τους, προσελκύοντας ταυτόχρονα χιλιάδες κόσμου στον αντίστοιχο booth. Νέο είναι επίσης το τμήμα που θα ονομάζεται eLibrary, για το οποίο να αναφέρω ότι είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Σε αυτό θα παρουσιάζονται όλα τα προϊόντα σχετικά με τα ηλεκτρονικά βιβλία –eBooks– και τα tablet PC, τα οποία αναμένονται να κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια.
Αναβαθμισμένο και ανοιχτό στο ευρύ κοινό θα είναι το TecWatc, που τα περασμένα χρόνια ήταν ανοιχτό μόνο για τους δημοσιογράφους και τους επαγγελματίες, όμως φέτος θα είναι και για το κοινό. Από το booth τα περασμένα χρόνια έχουν περάσει, πολύ πριν καθιερωθούν, τεχνολογίες όπως το MP3 και το Track ID. Το τελευταίο μάλιστα, που είναι σχετικά πρόσφατο, μου είχε προκαλέσει ιδιαίτερα θετική εντύπωση όταν το είδα από κοντά. Να θυμίσω ότι πρόκειται για το σύστημα αναγνώρισης του τίτλου ενός τραγουδιού μόνο με το απόσπασμα μερικών δευτερόλεπτων από αυτό. Έπειτα από λίγα χρόνια συνάντησα το σύστημα –με την εμπορική του ονομασία– ως εφαρμογή στο κινητό μου τηλέφωνο.

To 3D
Ίσως είναι περιττό να αναφέρω ότι η 50ή θα είναι μία… τρισδιάστατη IFA. Όλοι οι κατασκευαστές θα επιδείξουν ό,τι καλύτερο διαθέτουν και, φυσικά, ό,τι περίεργο και εξωπραγματικό θα έχουν σκεφτεί μέχρι τότε. Προβλέπω ότι θα υπάρχει τουλάχιστον ένα booth στην έκθεση όπου όλοι οι επισκέπτες του θα φορούν shutter glasses. Στην 50ή IFA αναμένεται να δούμε και τα πρώτα 3D Ready κινητά και PDA. Ήδη, η Carl Zeiss έχει ανακοινώσει ότι θα έχει προς επίδειξη το ενεργό ζεύγος γυαλιών για χρήση σε φορητές συσκευές.

Ηοme Appliances
Τα τελευταία δύο χρόνια η IFA περιλαμβάνει στα εκθέματά της και λευκές συσκευές. Ξέρετε, πλυντήρια, πλυντήρια πιάτων, κουζίνες, ψυγεία, ηλεκτρικές σκούπες. Το δυσάρεστο –τουλάχιστον για τον Έλληνα επισκέπτη– είναι ότι αυτά θα τα δει με πολύ μεγάλη καθυστέρηση στη χώρα του, λίγο πριν από την… επόμενη IFA. Όσον αφορά στα εκθετήρια; Καμία απολύτως σχέση με όποιες εκθέσεις λευκών συσκευών έχουμε δει ποτέ στη χώρα μας. Θα σας πω μόνο ότι μετά την επίσκεψη στις «λευκές», θέλεις να πας σπίτι… και να αρχίσεις να μαγειρεύεις. Για το αν είχε απήχηση η συμμετοχή τους, σημειώστε ότι στην IFA 2009 συμμετείχαν 1.164 εκθέτες και παραβρεθήκαν 224.235 επισκέπτες.