ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ «Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ»…

…όπως λέμε οβελιστήριον «Η Ωραία Ρούμελη»

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Θέλω όλα μου τα προγράμματα στο Internet να τα αγοράζω μια φορά –όσο και να κοστίζουν– και να τα βλέπω όποτε θέλω, όπως θέλω, εγώ και η οικογένειά μου. Να κλικάρω μία διεύθυνση στο Internet και να αγοράζω μια ταινία ή ένα τραγούδι, το ξαναλέω, όσο όσο, και από κει και πέρα να κάνω κλικ στην τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας και να το βλέπω, να κάνω κλικ στο σύστημα του αυτοκινήτου και να το ακούω, να κάνουν οι νεαροί κλικ στο iPod τους και να βλέπουν ή να ακούν. Να επισκέπτομαι το ίδιο μέρος στο Internet και να βάζω όλες μου τις φωτογραφίες και τα προγράμματα που πήρα με τη βιντεοκάμερα. Όχι μόνο εγώ, όλη η οικογένεια. Να πηγαίνω σε ένα ξενοδοχείο και κάνοντας ένα κλικ να βρίσκω τις λίστες μου και να χρησιμοποιώ τα προγράμματα που έχω αγοράσει ή έχω τραβήξει και έχω ανεβάσει. Να αλλάζω αυτοκίνητο, να μετακομίζω σε άλλο σπίτι και να μην χρειάζεται να κάνω τίποτε.

Αυτό, είναι το όνειρο… Η πραγματικότητα είναι το οβελιστήριον «Η Ωραία Ρούμελη», δηλαδή για να έχω όλα αυτά που έχω στο όνειρο κάνοντας ΤΙΠΟΤΕ, απλά πληρώνοντας, πρέπει να ζω το βασανιστήριο του διαχειριστή προγραμμάτων. Δεν ξεκίνησε έτσι η ζωή μου. Παλιότερα είχαμε καμιά χιλιάδα δίσκους βινυλίου, χρησιμοποιούσαμε κατά κόρο τους 100 και σπανίως του υπόλοιπους 900, τους βάζαμε σε μια μικρή βιβλιοθήκη, και αυτό ήταν. Μετά ήρθαν οι βιντεοκασέτες, ύστερα τα laserdisc και τα dvd∙ το καθένα σε διάφορα φορμάτ. Έπειτα από τα κατεβάσματα από Internet της μουσικής, πρώτα ημιπαράνομα, ύστερα νόμιμα, μετά το YouTube και μετά τα κατεβάσματα βίντεο.

Κάπου ανάμεσα ήρθε η ψηφιακή φωτογραφία, καταργήσαμε τα φιλμ και τα άλμπουμ και αρχίσαμε να μαζεύουμε φωτογραφίες στους υπολογιστές μας. Ύστερα το βίντεο έγινε ψηφιακό και συγκεντρώνονται στους υπολογιστές μας και αυτά που τραβάμε στη βιντεοκάμερα. Άρα, όλα ψηφιακά, όλα στον υπολογιστή. Αλλά σε ποιον υπολογιστή; Στο δικό μου, στου πρώτου παιδιού, στου δεύτερου, στου δικού μου φορητού, στου φορητού της συζύγου, στο iPod του ενός παιδιού ή του άλλου, στο iPhone; Μέχρι και η γιαγιά έχει μπει στο κόλπο και μαζεύει τις ψηφιακές της φωτογραφίες σε ένα δικό της στικάκι. Πρόσφατα μάλιστα πήρε και δική της ψηφιακή βιντεοκάμερα, ενώ τραβάει και με το κινητό της. Χάος. Άντε τώρα να ψάχνεις να συγκεντρώσεις τις φωτογραφίες από την τελευταία εκδρομή! Μπορεί να υπάρχουν σε δέκα διαφορετικά μηχανάκια, σε δέκα διαφορετικά φορμάτ.

Το οποίο σε οδηγεί σε μια «απλή» λύση – που έχω εφαρμόσει στο σπίτι: Βάζεις ένα σέρβερ και λες σε όλη την οικογένεια: Μάγκες, ό,τι κατεβάζετε, ό,τι τραβάτε τα σώζετε σε αυτό το εικονιδιάκι που έχω βάλει στον υπολογιστή σας ή στο iPod σας. Μόνο που με αυτό έγινα αυτόματα system administrator, support group και help desk όλης της οικογένειας. Όλοι κάποιο λάθος κάνουν, όλοι κάτι δεν κάνουν καλά και δεν ξέρουν να βρουν κάτι, οπότε σου φορτώνονται.

Το βασανιστήριο είναι μέγα – και όποιος δεν το έχει ζήσει, μπορεί να το υποτιμάει όσο θέλει: Σκηνή 1η, καθημερινή βράδυ, μόλις γυρίζεις κατάκοπος αλλά έτοιμος να χαλαρώσεις. Σε υποδέχεται ο μικρός γιος με κλάματα στα μάτια γιατί δεν μπορεί να μπει στο YouTube και εν τω μεταξύ έχει σκοτωθεί με το μεγάλο γιατί δεν τον αφήνει να μπει από το δικό του PC. Άντε να βρεις τι έγινε και δεν έχει δίκτυο. Μισή ώρα δουλειά. Σκηνή 2η, Σάββατο πρωί, ξυπνάς χαλαρός, δεν έχουν ξυπνήσει τα παιδιά και μόλις σε παίρνει χαμπάρι η γιαγιά, σου έρχεται με τη φωτογραφική της μηχανή που έχει γεμίσει και πρέπει να της περάσεις στο στικάκι (και στο σέρβερ για μπακ απ) τις φωτογραφίες της. Μισή ώρα δουλειά, και όταν τελειώνεις, τσούπα, ξύπνησαν τα παιδιά και αρχίζει άλλο σόου. Σκηνή 3η, καθημερινή χαράματα, πριν έρθει το σχολικό, σκαρφαλώνει στο κρεβάτι ο μεγάλος με το iPod του να φωτίζει στο σκοτάδι και σου δείχνει κάτι που θέλει να κατεβάσει τζάμπα από το iTunes, αλλά πρέπει να γράψεις τον password (χωρίς να το δει). Το έργο συνεχίζει με άπειρες σκηνές, εξ ου και το βασανιστήριο.

Τι θα γίνει με το όνειρο; Κοντά είμαστε, αδέρφια. Χρειαζόμαστε ακόμη μεγαλύτερες ταχύτητες πρόσβασης, περί τα 100Mbps είναι ο στόχος και χρειαζόμαστε καλύτερες υπηρεσίες από αυτά που έχουν βγει μέχρι στιγμής. Αισιόδοξος ων, λέω άντε μια πενταετία. Και ύστερα θα κάαααθεσαι!

Το καλύτερο 3D… έως τώρα
Στη φετινή επετειακή IFA απόλαυσα αρκετά 3D Demo∙ άλλα με τηλεοράσεις, άλλα με βιντεοπροβολείς, άλλα καλύτερα, άλλα χειρότερα και κάποια πραγματικά αδιάφορα. Ωστόσο, στο booth της Philips το demo της Platinum Cinema 21:9 –της νέας «κινηματογραφικής» τηλεόρασης της εταιρείας που επιπλέον είναι τώρα 3D– με άφησε άναυδο. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη φορά που έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος (η δεύτερη ακολούθησε με τη δοκιμή της Samsung UE46C9000 που δοκιμάζουμε στο τρέχον τεύχος), από προβολή εικόνας 3D σε τηλεόραση LED LCD. Μπόλικο φως (χάρη στα συστήματα Led Pro και Bright Pro), σχεδόν ανύπαρκτο crosstalk, χειρουργική ευκρίνεια και εντυπωσιακό βάθος πεδίου ήταν τα στοιχεία που μπόρεσα με βεβαιότητα να παρατηρήσω στο καλοστημένο demo του γκουρού της εταιρείας, κ. Danny Tack. Βέβαια, όλα αυτά συνδυάζονται με ένα υπέροχο design, φινίρισμα υπεράνω κριτικής και κορυφαία ποιότητα κατασκευής, καθιστώντας την Platinum Cinema 21:9 μια πραγματική Rolls-Royce των τηλεοράσεων 3D. Δεν βλέπουμε την ώρα να έρθει στα εργαστήριά μας για να τη «σκαλίσουμε» εκτενώς.
Ευχάριστη έκπληξη στo booth της Philips (interior designers ετοιμαστείτε) ήταν βέβαια και το concept της σχεδίασης της δικής μας τηλεόρασης. Ναι, η Philips το έκανε και αυτό, επιτρέποντας στον αγοραστή να επισκεφτεί την ειδική ιστοσελίδα και να επιλέξει (σε ένα από τα μοντέλα της σειράς 7000) το φινίρισμα που επιθυμεί, το είδος τηλεχειριστηρίου, το μέγεθος της οθόνης αλλά και τον τύπο της βάση στήριξης. Αχ, να είχαμε την ίδια δυνατότητα για όλα τα μοντέλα, όλων των εταιρειών...

Think Outside the Box
Παρ’ όλο που η LG μας εντυπωσίασε αρνητικά –καθώς δεν έκανε press conference για τις συσκευές Audio Video της, αλλά μόνο για τις οικιακές συσκευές–, μας αποζημίωσε με τα προϊόντα που έδειξε στο περίπτερό της. Από το demo του προβολέα 3D CF3D πραγματικά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω, καθώς στην προκειμένη περίπτωση η εταιρεία έχει πραγματικά ξεφύγει από την πεπατημένη. Σε πλήρη αντίθεση λοιπόν με τις τηλεοράσεις Full HD 3D αλλά και τον προβολέα της Sony που προβάλλουν την εικόνα 3D με τρόπο sequential, και ως εκ τούτου χάνουν πολύ φως από τα απαραίτητα active shutter glasses, o CF3D λειτουργεί όπως οι κινηματογραφικοί προβολείς 3D. Το σασί του κρύβει λοιπόν δύο πλήρως ανεξάρτητες οπτικές μηχανές, δύο προβολείς, δηλαδή, ο καθένας με τη δική του τριάδα πάνελ SXRD 1080p και τη δική του λυχνία. Οι δύο εικόνες συγκλίνουν στο φακό του προβολέα και έτσι ο CF3D προβάλλει τις δύο εικόνες του 3D ταυτόχρονα και όχι διαδοχικά. Έτσι απαιτούνται passive glasses, η μείωση της φωτεινότητας είναι ανεπαίσθητη, ενώ το ενοχλητικό φαινόμενο crosstalk απλά δεν υφίσταται. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πότε και εάν θα είναι διαθέσιμος στην ευρωπαϊκή αγορά (ακούσαμε επίσης κάτι ψιθύρους για μη εμπορική διάθεσή του), ωστόσο ο CF3D αποτελεί παράδειγμα οικιακού προβολέα 3D προς μίμηση. Εκτός από τον προβολέα 3D της LG στο εντυπωσιακό booth της εταιρείας την παράσταση έκλεψε και η 31 ιντσών OLED 3D τηλεόρασή της. Με απίστευτο πάχος 0.29cm, απεριόριστη γωνία θέασης και απόλυτη απόδοση ως προς την ποιότητα εικόνας σε υλικό 2D και 3D, η OLED τηλεόραση της εταιρείας πραγματικά μας δείχνει την επόμενη μέρα των επίπεδων τηλεοράσεων. Το γεγονός βέβαια ότι η LG δεν της έχει δώσει ακόμα κωδική ονομασία, υποδεικνύει ότι δεν θα τη δούμε στα ράφια των καταστημάτων, τουλάχιστον όχι σύντομα, καθώς το κόστος της παραγωγής τηλεοράσεων OLED παραμένει ακόμα απαγορευτικό. Τουλάχιστον μπορούμε να ονειρευόμαστε...

Το πιο ασυνήθιστο 3D Demo
Ποιο νομίζετε ότι θα μπορούσε να είναι το πιο ασυνήθιστο, το πιο δημιουργικό, το πιο εντυπωσιακό 3D Demo για έναν κατασκευαστή που επιθυμεί να επιδείξει τις δυνατότητες των 3D τηλεοράσεών του; Ένα απόσπασμα από κινηματογραφική ταινία που μόλις έχει προβληθεί στους κινηματογράφους ή ένα απόσπασμα από μια κορυφαία ταινία 3D (όπως το «Avatar», για παράδειγμα); Η πάντοτε ευρηματική Philips έρχεται να δώσει την απάντηση στον τομέα αυτό. Σε συνεργασία λοιπόν με τη Ridley Scott Associates, η εταιρεία δημιούργησε πέντε ταινίες 3D μικρού μήκους, τις Parallel Lines, οι οποίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό∙ χρησιμοποιούν όλες τους ίδιους ακριβώς διαλόγους (ουσιαστικά μερικές χαρακτηριστικές ατάκες), τους οποίους «ντύνουν» οπτικά με εντελώς διαφορετικές κινηματογραφικές ιστορίες. Τις παρακολουθήσαμε στα 3D Demo της Philips στη φετινή IFA (μπορείτε να τις δείτε στην ιστοσελίδα http://www.cinema.philips.com/) και πραγματικά μείναμε με το στόμα ανοιχτό απέναντι στην ευρηματικότητα των ιστοριών, στον τρόπο που έχουν ταιριάξει οι κοινοί διάλογοι στις διαφορετικές ταινίες και βέβαια στην ποιότητα του 3D γυρίσματος. Ελπίζουμε το παράδειγμα της Philips να ακολουθήσουν και άλλες εταιρείες.

Προτού το CG «σκοτώσει» το δημιουργό
Ναι, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι ο George Lucas αποτελεί έναν από τους «πατέρες» των ψηφιακών εφέ που αποτελούν πλέον αναπόσπαστο στοιχείο όλων ανεξαιρέτως των ταινιών. Ωστόσο, εάν βάλετε να δείτε την πρώτη τριλογία του «Star Wars», ήτοι τα επεισόδια IV, V, VΙ και τα συγκρίνετε με τα ψηφιακά prequel –τα επεισόδια I, II, III– θα συμφωνήσετε ότι στην προκειμένη περίπτωση η ευκολία των ψηφιακών εφέ «σκότωσε» τον κινηματογραφιστή. Πρόσφατα είδα την έκδοση σε Blu-ray της ιστορικής ταινίας του George Lucas, το THX1138 –από την οποία πήρε βέβαια και το όνομά του–, το γνωστό σύστημα προδιαγραφών και ηχητικής επεξεργασίας THX. Ε, λοιπόν την προ CGI εποχή που γυρίστηκε η ταινία (1971) ο George Lucas ήταν ένας πραγματικά εμπνευσμένος δημιουργός, ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής (στο THX1138 υπογράφει τη σκηνοθεσία και το σενάριο), του οποίου το όραμα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα στο αντίστοιχο του μεγάλου Stanley Kubrick (σε αντίστοιχες ταινίες sci-fi). Τη μετά CGI εποχή όμως όλα αυτά κατέληξαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

The Pirate bay

Μακρύ, καυτό καλοκαίρι

Δύσκολο το καλοκαίρι που πέρασε, αδέρφια. Πολύ δύσκολο. Το θηρίο, βαριά πληγωμένο, έχει αγριέψει για τα καλά. Και επιτίθεται όπως μπορεί. Εξαπολύει ορδές δικηγόρων κατά δικαίων και αδίκων, πιέζει την εξουσία με κάθε μέσο (θεμιτό και αθέμιτο). Πλέον, δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα, καθώς χρησιμοποιεί καθαρά παράνομες πρακτικές για να προστατεύσει την (όπως αυτό την εννοεί) νομιμότητα. Οι μάσκες πέσανε. Νόμος και ηθική είναι το χρήμα. Όλα τα άλλα είναι αδιάφορα, περιττά και ισχύουν μόνο για τα κορόιδα που ακόμη πιστεύουν στην ευνομία. Αν πληρώνεις, αν τους δίνεις ακόμη και την τελευταία ρανίδα του αίματος σου, είσαι καλός. Αν δεν πληρώνεις, είσαι εγκληματίας. Ο χειρότερος. Μπροστά σου οι φονιάδες, οι βιαστές, οι έμποροι ναρκωτικών είναι άγιοι. Απληστία αβυσσαλέα για χρήμα, που έχει διαβρώσει τα πάντα. Δύσκολο το καλοκαίρι που πέρασε. Ειδικά στην Ελλάδα μας. Όχι, δεν μιλάμε για την οικονομική κρίση – αν και εδώ που τα λέμε έχει βάλει και αυτή το χεράκι της. Μιλάμε για μια άλλη κρίση, την κρίση στα ελληνικά τορεντάδικα, το κλείσιμο του Gamato.info και η χιονοστιβάδα που δημιούργησε. Σχεδόν όλα τα ελληνικά τορεντάδικα κλείσανε από μόνα τους, υπό τον φόβο των Ιουδαίων. Και περάσαμε ένα καλοκαίρι στεγνό. Μέσα στη στέρηση. Πού και πού ακούγονταν κάποιες σποραδικές φήμες ότι το τάδε ή το δείνα τορεντάδικο ξανάνοιγε, αλλά μέχρι στιγμής κανένας από τους αυθεντικούς δεν άνοιξε. Πάντως κάτι παίζει, ετοιμασίες γίνονται με άκρα μυστικότητα. Μόνο που τραβάνε πολύ. Πάρα πολύ. Εμείς, βέβαια, τις παρακολουθούμε και μόλις σκάσει η μπόμπα, θα σας ενημερώσουμε.

Οι μάσκες πέσανε

Πάλι την πέσανε στο Pirate Bay. Κάποιοι χάκερ (πληρωμένοι από ποιους άραγε;) εκμεταλλευόμενοι κενά ασφαλείας του διακομιστή διαφημίσεων του δημοφιλούς site, καταφέρανε στις 13 Σεπτεμβρίου να μπλοκάρουν κάποια μέρη του από το Google, τον Firefox κ.λπ. Πώς το καταφέρανε; Ανακατευθύνοντας (μέσα από τις τρύπες ασφαλείας του Διακομιστή Διαφημίσεων) κάποιες αναζητήσεις που γίνονταν στο Pirate Bay, προς site που περιέχουν κακόβουλο λογισμικό (ιούς, σκουλήκια, δούρειους ίππους κ.λπ). Με τη μέθοδο αυτή, το site του Pirate Bay χρεωνόταν το κακόβουλο λογισμικό, χωρίς να το περιέχει, τρώγοντας έτσι πόρτα από τις ρυθμίσεις ασφαλείας του Google, του Firefox και των περισσότερων αντι-ιικών προγραμμάτων. Είπαμε, οι μάσκες έπεσαν και πλέον απροκάλυπτα το θηρίο χρησιμοποιεί κάθε μέσο, νόμιμο ή παράνομο, ηθικό ή ανήθικο, για να πετύχει το σκοπό του. Μάλιστα, υπάρχουν και εταιρείες, όπως η AiPlex Software, η οποία φανερά και χωρίς αιδώ δηλώνει διά του διευθύνοντα συμβούλου της Girish Kumar ότι χρησιμοποιεί παράνομες χακεράδικες μεθόδους για να προστατεύσει τις ταινίες των πελατών της από διαμοιρασμό στο Internet. Η AiPlex δραστηριοποιείται κυρίως στο Bollywood και χρεώνει από 4,290 έως 8,580 δολάρια ΗΠΑ για κάθε ταινία που προστατεύει από παράνομη διανομή μέσω Internet. Αν, λοιπόν, εντοπίσει ένα τορεντάδικο site που βοηθά στο διαμοιρασμό κάποιας από τις ταινίες που προστατεύει, του στέλνει ειδοποίηση να σταματήσει το διαμοιρασμό της εν λόγω ταινίας. Αν το τορεντάδικο δεν συμμορφωθεί, η καλή προστάτης της νομιμότητας εξαπολύει χακεράδικη επίθεση (DoS κ.λπ.), μέχρις ότου γονατίσει το απείθαρχο site. Το ότι τέτοιες μέθοδοι και πρακτικές είναι 100% παράνομες δεν φαίνεται να παίζει κανένα ρόλο. Εκτός και αν στην Ινδία ισχύουν άλλοι νόμοι. Όμως στην Ευρώπη φαίνεται πως ακόμη ισχύουν οι νόμοι και η κοινή λογική. Έτσι, έπειτα από μεγάλο δικαστικό αγώνα (με δίκες, εφέσεις και κόντρα εφέσεις) η εταιρεία Logistep, η οποία με παράνομες μεθόδους συνέλεγε στοιχεία για όσους μοιράζονταν αρχεία των πελατών της (στοιχεία με τα οποία στη συνέχεια στοιχειοθετούσε δίκες εναντίον του απλού κοσμάκη, από τον οποίο απαιτούσε εξωφρενικά ποσά), όχι μόνο καταδικάστηκε οριστικά και αμετάκλητα από το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Ελβετίας για τις παράνομες πρακτικές της, αλλά επίσης η δικηγόρος της εταιρείας, Elizabeth Martin, τιμωρήθηκε με εξάμηνη ανάκληση της δικηγορικής της άδειας και δεκαετή διαγραφή της από όλες τις δικηγορικές ενώσεις! Το έχουμε ξαναπεί, αν κάποιος αντέχει λίγο ακόμα σε όλη αυτή την παράνοια είναι η Ευρώπη.

Για τα λεφτά τα κάνουν όλα

Είμαι πειρατής από τα 11 μου χρόνια. Ναι, τόσο ήμουν όταν δημιούργησα τον πρώτο μου πειρατικό σταθμό. Ραδιοφωνικό. Γιατί εκείνα τα χρόνια οι πειρατές σαλτάρανε στα ερτζιανά. Στα FM. Ωραίες εποχές. Ηρωικές. Αγωνία για την εμβέλεια της εκπομπής, αγωνία για τα ραδιογωνιόμετρα και τους αστυνόμους, αγωνία ακόμη και για τους γονείς και τους γειτόνους. Έξοδα δυσβάστακτα για το πενιχρό μου χαρτζιλίκι και βέβαια χρόνος, πολύς χρόνος, κλεμμένος κυρίως από τις ώρες του ύπνου. Αλλά και χαρά, άγρια χαρά ότι έκανα κάτι σπουδαίο, ξεχωριστό και γενναίο. Προσέφερα στο κοινωνικό σύνολο. Προσέφερα ψυχαγωγία και επικοινωνία – μουσική και αφιερώσεις. Και ας ήταν η προσφορά μου «παράνομη» για την τότε νομοθεσία. Ε, λοιπόν, διαβάζοντας τα φόρα των πειρατών του σήμερα (οι οποίοι κάνουν τα ρεσάλτα τους στο Internet), παρακολουθώντας με δημοσιογραφικό (και όχι μόνο) ενδιαφέρον τις κινήσεις τους, τις αγωνίες τους και τις χαρές τους, καταγράφω απίστευτες ομοιότητες με τα δικά μου χρόνια της πειρατείας. Το έχω ξαναγράψει: Το σημερινό ραδιόφωνο είναι το Internet. Όπως στα 70s και τα 80s ακούγαμε τις αγαπημένες μας μουσικές από τους πειρατικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο, έτσι στις μέρες μας τα κατεβάζουμε από το Internet. (Δεν είναι του παρόντος να επεκταθώ, αλλά προσωπικά, ακόμη και την ενημέρωσή μου την εμπιστεύομαι στο Internet, πρακτική που έχουν υιοθετήσει και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί μου.) Οι σημερινοί πειρατές είναι οι πειρατές του Διαδικτύου. Θαρραλέοι τυπάδες, οργανωμένοι συνήθως σε παρέες (γνωστές και ως γκρουπ), οι οποίοι στήνουν φόρα δικτυακής ανταλλαγής/διαμοιρασμού αρχείων. Το δίκτυο μπορεί να είναι το Internet, μπορεί να είναι ένα ανεξάρτητο μητροπολιτικό δίκτυο, μπορεί να είναι το Intranet της σχολής ή του σχολείου. Τα αρχεία των οποίων βοηθούν την ανταλλαγή/διαμοιρασμό, μπορεί να είναι οτιδήποτε: τραγούδια, ταινίες, παιχνίδια, προγράμματα, βιβλία. Ναι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα αρχεία αυτά υποπίπτουν στη νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων, καθιστώντας την προσφορά τους παράνομη, όπως παράνομη ήταν και η ραδιοεκπομπή των πειρατικών σταθμών. Όμως, μπροστά στην επιθυμία που γίνεται ανάγκη και στη συνέχεια θέληση για προσφορά, οι πειρατές (του τότε και του σήμερα) αψηφούν τον κίνδυνο. Ξεκινούν μόνοι τους από την ανάγκη για προσφορά, για επικοινωνία, για αδρεναλίνη. Γρήγορα γίνονται παρέες και πριν καλά καλά το καταλάβουν σχηματίζουν μικρές κοινωνίες. Γιατί τα φόρα ανταλλαγής αρχείων δεν είναι μόνο τόποι για να κατεβάσουμε «παράνομα» αρχεία, αλλά και τόποι κοινωνικής δικτύωσης, τόποι όπου θα βρούμε ανθρώπους από όλο τον κόσμο οι οποίοι έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με εμάς, θα κάνουμε φίλους, θα φτιάξουμε παρέες, θα δημιουργήσουμε σχέσεις. Οι ξενιτεμένοι θα νιώσουν τη ζεστασιά και θα ζήσουν τον παλμό της πατρίδας. Βέβαια, αυτή η κοινωνική πλευρά των «πειρατικών» site, δεν σημαίνει τίποτα στους μισθοφόρους υπερασπιστές των πνευματικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτούς μόνο τα κέρδη μετρούν, τα υπερκέρδη που συσσωρεύουν πουλώντας μας το ίδιο πνευματικό προϊόν, ξανά και ξανά και ξανά, αλλάζοντας απλά τη συσκευασία. Και δεν διστάζουν να κλείσουν φυλακή ή να εξοντώσουν οικονομικά τη μαμά της οποίας η κόρη κατέβασε δέκα τραγούδια στον υπολογιστή της. Από την ακόρεστη απληστία τους, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι τελικά σκάβουν το λάκκο τους. Τι να πούμε. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε τα ίδια και τα ίδια, και εσείς σίγουρα κουραστήκατε να ακούτε και να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια. Μας την πέφτουν από παντού, μας ασκούν ασφυκτικές πιέσεις, μας έχουν τρελάνει, μόνο και μόνο για να γεμίσουν τις τσέπες τους με περισσότερα λεφτά. Για πόσο ακόμη, αδέρφια, θα τους ανεχόμαστε, πόσο ακόμη πρέπει να τους αντέξουμε, πριν εκραγούμε, με έκρηξη μεγάλη που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει;

Υ.Γ. Πολλά και καυτά τα νέα από το χώρο. Η Vodafone στην Ιρλανδία απαγόρευσε στους πελάτες της τη χρήση τεχνολογίας peer to peer (είναι η τεχνολογία που χρησιμοποιείται κατά κόρον για ανταλλαγή αρχείων), όχι μόνο στα κινητά, αλλά και στις ευρυζωνικές συνδέσεις. Μετά τη γενική κατακραυγή και τις απειλές των πελατών της ότι θα την εγκαταλείψουν, η εταιρεία αναδιπλώθηκε και είπε ότι το (παράνομο) μπλοκάρισμα του p2p έγινε από λάθος. Στο μεταξύ, μεγάλη έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη, για να συλληφθούν τα μέλη γκρουπ που καταφέρνουν να διαμοιράσουν ταινίες, πριν αυτές να έχουν καν κυκλοφορήσει. Μετά το μπαράζ συλλήψεων στις ΗΠΑ, στις αρχές Σεπτεμβρίου έγιναν συντονισμένες έρευνες και συλλήψεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Περισσότερα (εφόσον υπάρξουν εξελίξεις) στο επόμενο τεύχος.

IFA, ο 50ός απολογισμός

Φέτος, η ιστορική έκθεση του Βερολίνου άνοιξε την 50ή «αυλαία» της. Είναι η μεγαλύτερη έκθεση καταναλωτικών ηλεκτρονικών επί ευρωπαϊκού εδάφους, καθώς και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, ενώ έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους όσους ασχολούνται –με οποιονδήποτε τρόπο– με τα ηλεκτρονικά∙ από τις βιομηχανίες και τους κατασκευαστές, έως τον ειδικό Τύπο και τους καταναλωτές. Αυτό συμβαίνει γιατί εκ παραδόσεως πρόκειται για τον καθρέφτη της αγοράς των καταναλωτικών ηλεκτρονικών. Όλες οι καινοτομίες που αφούν στο συγκεγκιρμένο τομέα παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση – η οποία από το 2005 διεξάγεται πλέον σε ετήσια βάση και όχι κάθε δύο χρόνια, όπως παλιότερα. Κάθε χρόνο στον εκθεσιακό χώρο της Messe Berlin στις αρχές του Σεπτέμβρη σταθμίζονται οι αντιδράσεις του κοινού, η αποδοχή των νέων προϊόντων, διαγράφονται τάσεις και καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό οι μελλοντικές κινήσεις των εταιρειών. Η ευρωπαϊκή οικονομική συγκυρία έδινε στην αποτίμηση της 50ής IFA ιδιαίτερη βαρύτητα πριν αυτή ακόμη ξεκινήσει. Πριν από μερικές ημέρες έφτασε το closing report των διοργανωτών το οποίο αναφέρει ότι όλα τα μεγέθη που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία του διεθνούς αυτού event είναι ανοδικά. Η έκταση που χρησιμοποίησε η 50ή IFA από τον εκθεσιακό χώρο του Βερολίνου αυξήθηκε κατά 11%, ενώ ρεκόρ αποτελούν οι 1.423 εκθέτες που συμμετείχαν. Οι επισκέπτες ανέρχονται σε 235.000, δηλαδή, 8% περισσότεροι από ό,τι πέρυσι, ενώ κατά 8% (125.000) αυξήθηκε και ο αριθμός των εμπορικών επισκεπτών. Την ίδια στιγμή κατά 9% άνοδο σημείωσε το ποσό των παραγγελιών που έγιναν κατά τη διάρκεια της έκθεσης, αγγίζοντας τα 3,5 δισ. ευρώ.

Το μυστικό της επιτυχίας
Σημαντικό ρόλο στην αύξηση των μεγεθών της IFA τα τελευταία χρόνια συνέβαλε το γεγονός ότι σε αυτή παρουσιάζονται και λευκές συσκευές. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί την επιτυχία που περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο, καθώς τα νούμερα είναι σχετικά με την περσινή χρονιά. Το γεγονός ότι με οικονομικούς όρους η IFA –που είναι έκθεση καταναλωτικών προϊόντων και σχετίζεται με την προώθησή τους σε κάθε επίπεδο– γνωρίζει ανάπτυξη την ίδια ώρα που η κατανάλωση μειώνεται μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Ο ένας είναι ότι θα επανέλθει η αγορά σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Πιθανό. Το χρησιμότερο όμως για την αγορά θα ήταν να παραδειγματιστεί για το πώς οι διοργανωτές καταφέρνουν να αναπτύσσουν την IFA εν μέσω αυτής της συγκυρίας. Από τη σκοπιά μου μπορώ να σας πω ότι η προβολή που γνώρισε η 50ή IFA φέτος –πριν αυτή λάβει χώρα– ήταν άνευ προηγουμένου για τα τελευταία 15 χρόνια που την παρακολουθώ δημοσιογραφικά. Αυτό συνέβη γιατί οι διοργανωτές δεν θεωρούν την προβολή του προϊόντος που παράγουν (κατά μία έννοια) ως «έξοδο που θα πρέπει να περικόψουν» με την πρώτη ευκαιρία, αλλά ως επένδυση στο προϊόν τους και σε αυτό που πρεσβεύει η IFA. Σε αντίθεση με αυτό που ίσως θα σκεπτόταν ένας πανικόβλητος manager σε μία παρόμοια οικονομική κατάσταση, η υποστήριξη προς τον Τύπο στο χώρο της έκθεσης ήταν άνευ προηγουμένου. Οι ημερομηνίες των λεγόμενων Press Days απλώθηκαν προκειμένου να είναι καλύτερη η κάλυψη, γεγονός που συνεπάγεται την αύξηση του λειτουργικού κόστους. Και όχι μόνο αυτό. Η διοργάνωση ήταν σαφές ότι έχει τραβήξει το ενδιαφέρον περισσότερο από κάθε άλλη φορά και σε κάθε επίπεδο, προκειμένου να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο ευχαριστημένος ο κάθε επισκέπτης μεμονωμένα της 50ής IFA. Και του χρόνου.