Εδώ που τα λέμε, όλοι το περιμένουν. Πρώτα το iPod, από το πουθενά, φέρνει τα πάνω κάτω στη μουσική και πουλάει εκατομμύρια κομμάτια. Μετά το iPhone μπαίνει και σαρώνει την αγορά των έξυπνων τηλεφώνων, δίνοντάς μας ένα πολύ εύχρηστο μικρό υπολογιστή παλάμης. Γιατί, λοιπόν, το iPad να μην αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε τα βιβλία, τα περιοδικά, τις εφημερίδες αλλά και τα βίντεο και το Internet;
Σύμφωνα με την Apple, τα iPad είναι συσκευές γενικής χρήσης. Για παράδειγμα, θα μπορούμε να έχουμε στο σπίτι μας διάφορα iPad σε διάφορα σημεία, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Απλά, όποιος τα βρει, τα παίρνει, βλέπει κάτι –Internet, τηλεόραση ή οικιακά βίντεο–, συνδέεται και ελέγχει ένα μηχάνημα –από την τηλεόραση μέχρι το κλιματιστικό–, διαβάζει ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα. Η λογική αυτή σχετίζεται με την κατάσταση του σώματος του χρήστη, αφού άνθρωπος στο γραφείο σημαίνει PC, άνθρωπος εν κινήσει σημαίνει iPhone, άνθρωπος καθιστός στην καρέκλα ή στον καναπέ σημαίνει iPad.
Το σενάριο δεν είναι καθόλου παράλογο. Και σε αυτό βοηθά και η τιμή του iPad, μόλις 500 δολάρια, που σημαίνει ότι σε δύο χρόνια μπορεί να κοστίζει λιγότερο από 250 δολάρια. Ωστόσο, υπάρχουν και αδυναμίες. Το iPod στηρίχτηκε σε μια ήδη διαγνωσμένη ανάγκη του κόσμου να έχει τη μουσική πάντα μαζί του, από τα τρανζιστοράκια της δεκαετίας του ‘60 μέχρι τα πρώτα walkman με κασέτα και μετά με CD. Όμοια, το iPhone βρέθηκε σε μια αγορά που είχε ήδη εκφράσει την ανάγκη για έξυπνα τηλέφωνα χειρός, αρχίζοντας με Blackberry και φτάνοντας στα τελευταία smartphone. Για το iPad, όμως, δεν υπάρχει αγορά. Το iPad καλείται να τη φτιάξει. Εντάξει, υπάρχουν τα e-book readers, όπως το Kindle της Amazon ή το Reader της Sony, αλλά αυτά, πρώτον, δεν έχουν καμία σχέση με το iPad όσον αφορά στις δυνατότητες και, δεύτερον, οι πωλήσεις τους είναι ακόμη πολύ χαμηλές. Άρα, το βάρος πέφτει στο iPad. Αυτό πρέπει να φτιάξει αγορά, αυτό πρέπει να πείσει τον κόσμο ότι έχει πραγματικά ανάγκη μια νέα κατηγορία μηχανών.
Όχι ότι η Apple δεν μπορεί να το κάνει, αφού διαθέτει μερικά μεγάλα όπλα. Κατ’ αρχάς, το γεγονός ότι όλες οι εφαρμογές του iPhone τρέχουν και στο iPad (ή, εν πάση περιπτώσει, με λίγη δουλειά από τους κατασκευαστές τους είναι έτοιμες για iPad) σημαίνει ένα σπουδαίο προικιό σε πλούτο εφαρμογών. Παράλληλα, μια μεγάλη ομάδα κατασκευαστών λογισμικού θα είναι έτοιμη να καινοτομήσει και να βρει νέα κόλπα που θα κάνουν το μηχανάκι πιο χρήσιμο και πιο γοητευτικό.
Έπειτα, έχει ανοίξει τις πόρτες για συμμαχία με τους εκδότες εφημερίδων και περιοδικών, οι οποίοι βιώνουν το μεγάλο πόνο της απώλειας της αγοράς τους από το Internet. Σαν μάννα εξ ουρανού, λοιπόν, περιμένουν μια λύση που θα τους επιτρέψει να πουλάνε το περιεχόμενό τους στο Internet, όπως και στο χαρτί, αντί να το δίνουν τσάμπα και να περιμένουν να βγάλουν τα έξοδά τους από τα λιγοστά χρήματα που αποφέρει η διαφήμιση. Οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι• πολλοί μάλιστα έχουν προχωρήσει και έχουν πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις για περιοδικά σε υπολογιστές-πινακίδες (βλ. στο You Tube το Sports Illustrated Tablet Demo).
Το επόμενο μεγάλο όπλο της Apple είναι η διάδοση των υπολογιστών σε όλο και περισσότερους χρήστες και η κάλυψη όλο και πιο πολλών και διαφορετικών καταστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι η εξειδίκευση είναι αναγκαία και δημιουργεί νέες κατηγορίες προϊόντων – όπως τα netbooks, που ξαφνικά ξεπετάχτηκαν σαν νέα κατηγορία. Αν, λοιπόν, κανείς θέλει netbook για να το έχει πάντα στην τσάντα του και να βλέπει Internet και e-mail, γιατί να μην προτιμήσει το iPad; Από κει και πέρα, στα οπτικοακουστικά συστήματα των σπιτιών υπάρχουν τα φαντεζί πανάκριβα τηλεχειριστήρια τύπου Creston – γιατί να μην κάνει τη δουλειά του Creston ένα iPad; Και, αν ναι, γιατί να μην υπάρχει ένα Creston-iPad σε κάθε δωμάτιο που έχουμε μια τηλεόραση, η οποία μάλλον θα είναι δικτυωμένη στο οικιακό δίκτυο; Μαζί θα μπορούμε να ελέγχουμε το φωτισμό και τον κλιματισμό, αλλά και να διαβάζουμε και το HiTECH, να βλέπουμε ιδιωτικά τα βίντεο του σπιτιού ή τα e-mail μας.
Οι πιθανότητες για μια νέα, λαμπρή πορεία των πινακίδων τύπου iPad είναι πραγματικά μεγάλες – ωστόσο, το ίδιο μεγάλος είναι και ο ανταγωνισμός. Η Apple έπιασε μια φορά στον ύπνο τη Sony και τη μουσική βιομηχανία, άλλη μια φορά τους τελεκομάδες και τη Nokia, τώρα όμως όλοι την έχουν στο μικροσκόπιο. Και η Google ήδη ανακοίνωσε το δικό της Nexus One, όπως το δικό της tablet.
Ωραία, αυτό σημαίνει ότι μάλλον κάτι καλό θα βγει…
11 Φεβ 2010
Ο συνήγορος του διαβόλου
Συνέδρια, ημερίδες, συνεντεύξεις Τύπου, δηλώσεις. Τώρα τελευταία έχουν πυκνώσει και στην Ελλάδα οι δημόσιες εκδηλώσεις εναντίον της πειρατείας. Διάφοροι τύποι, θιγόμενοι και μη, βγαίνουν στο βήμα για να πουν πόσο κακή είναι η πειρατεία και ότι σκοτώνει τη μουσική, τον κινηματογράφο, τους συγγραφείς, τους προγραμματιστές και φυσικά την εύθραυστη οικονομία μας. Άραγε έχει προσκληθεί σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις κάποιος από την αντίπερα όχθη; Ή έστω έχει ποτέ κανείς από τους ομιλητές τολμήσει να αρθρώσει μια διαφορετικά άποψη –πόσω μάλλον πρόταση;– Αμφιβάλλω. Διαβάζοντας, λοιπόν, για μια τέτοια εκδήλωση, άρχισα να φαντάζομαι τι θα τους έλεγα αν κατάφερνα να παραστώ, και δη να βγω στο βήμα – χωρίς auto cue και power point, παρακαλώ.
«Φίλες και φίλοι. Βρίσκομαι εδώ, αυτόκλητος συνήγορος του διαβόλου, για να ακουστεί και μια διαφορετική άποψη. Σας ακούω να λέτε τα ίδια και τα ίδια. Και φρικάρω με τη μονόπλευρη και στενόμυαλη αντιμετώπιση του θέματος. Δεν είμαι πειρατής. Δημοσιογράφος είμαι. Και δεν βρίσκομαι εδώ για το κακό σας. Το καλό σας θέλω. Βρίσκομαι εδώ με την ελπίδα να σας βοηθήσω να ανοίξετε μάτια και αφτιά στην πραγματικότητα. Παρακολουθώ το θέμα της πειρατείας από παιδάκι, από την εποχή που το δισκάδικο της γειτονιάς χρέωνε δύο δραχμές το κομμάτι στην πειρατική κασέτα. Από τότε έχουν περάσει πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Και η μουσική δεν πέθανε. Και ούτε πρόκειται να πεθάνει. Αυτές που πεθαίνουν είναι οι δισκογραφικές εταιρείες. Και πεθαίνουν διότι πολύ απλά αρνούνται να αντιληφθούν το πνεύμα της εποχής. «The times they are-a-changin», έλεγε κάποτε ένα τραγούδι, από αυτά που πουλούσατε με μεγάλη επιτυχία. Από τότε έχουν περάσει 46 χρόνια. Και συνεχίζετε να το πουλάτε. Και έχετε την απαίτηση ο κόσμος να το αγοράζει. Ξανά και ξανά. Στα σούπερ μάρκετ τα ληγμένα τα πετάνε. Ή τα χαρίζουν. Ένα το κρατούμενο. Λέτε ότι η πειρατεία εξοντώνει όχι μόνο τις εταιρείες, αλλά και τους καλλιτέχνες. Ποιους καλλιτέχνες; Τους δεινόσαυρους του ροκ, της ραπ, του rnb, οι οποίοι έχουν αποκτήσει τόσα χρήματα που φτάνουν για να ζήσουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και γενεές δεκατέσσερις; Που αρκεί μία συναυλία τους για να βγάλουν τόσα χρήματα που ένας σκληρά εργαζόμενος δεν βγάζει δουλεύοντας μια ολόκληρη ζωή; Δεν μεμψιμοιρώ. Μαγκιά τους και μπράβο τους που τα βγάζουν, τα αξίζουν και ιδρώνουν γι’ αυτά, αλλά να μην τους λυπόμαστε κιόλας. Και επειδή δεν τους λυπόμαστε, προβάλλετε ως το μεγάλο θύμα τον άσημο καλλιτέχνη, που βγάζει το πρώτο του δισκάκι και περιμένει να ζήσει από αυτό, αλλά ο κακός πειρατής –εγώ, εσύ, ο γείτονας, ο εχθρός βρίσκεται παντού– το ανεβάζει στο σκοτεινό και τρισάθλιο Internet (το οποίο, ως γνωστόν, μισεί τους καλλιτέχνες) και το δισκάκι δεν πουλάει. Και ο δυστυχής καλλιτέχνης πεθαίνει στην ψάθα. Μα, ούτως ή άλλως, και να πουλούσε το δισκάκι, ψίχουλα θα έπαιρνε ο καλλιτέχνης. Έχετε στήσει μια φαντεζί κρεατομηχανή, που όλα τα αλέθει. Δένετε τον κάθε νέο καλλιτέχνη (ταλαντούχο ή... λιγότερο ταλαντούχο) με ληστρικά συμβόλαια, πατάτε στην ανάγκη του, στον ενθουσιασμό του, στο ψώνιο του και του βγάζετε δίσκο. Μεγάλε, θα σε κάνουμε σταρ, του λέτε. Εσύ το σταριλίκι, εμείς τα λεφτά. Αλλά και οι καλλιτέχνες, άσημοι και διάσημοι, έχουνε πάψει προ πολλού να ενδιαφέρονται για την τέχνη. Για την κονόμα ενδιαφέρονται και για τη φήμη. (Εντάξει, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.) Το παν είναι το σουξέ. Ένα διεθνές σουξέ αποφέρει τόσα χρήματα που δεν χρειάζεται καν να ξαναδουλέψει ο «καλλιτέχνης». Είναι δίκαιο αυτό; Γνωρίζω δεκάδες μουσικούς, πραγματικούς καλλιτέχνες, εργάτες της τέχνης, οι οποίοι μοχθούν καθημερινά για το μεροκάματο, είτε στο χώρο της τέχνης τους είτε σε παραπλήσιο. Να μη σας κουράζω. Οι βιομηχανίες μαζικής παραγωγής διασκέδασης (δισκογραφική, κινηματογραφική κ.λπ.) είχαν εδώ και πολλά χρόνια βολευτεί σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο και πλούτιζαν. Παράγω ένα προϊόν, το πακετάρω, το διαφημίζω και το μοσχοπουλάω. Ε, οι εποχές έχουν αλλάξει και το μοντέλο αυτό δεν παίζει. Η ληστρική σας εκμετάλλευση των προϊόντων που εμπορεύεστε τα έχει απαξιώσει στους καταναλωτές σας. Σας μιλάω για προϊόντα, διότι σαν τέτοια τα βλέπετε. Και τέτοια είναι, με εξαίρεση κάποιους καιρούς που πραγματικά ταλαντούχοι καλλιτέχνες σάς πρόσφεραν αριστουργήματα χωρίς ημερομηνία λήξης (τα οποία βέβαια για σας προϊόντα ήταν πάλι, μόνο που μπορούσατε να τα πουλάτε ξανά και ξανά).
Η ουσία είναι ότι με συνέδρια, δηλώσεις και κυνήγι μαγισσών δεν λύνετε το πρόβλημα. Ο κόσμος δεν είναι με το μέρος σας. Ναι, τον έχει βολέψει αυτό που εσείς ονομάζετε πειρατεία. (Το αστείο είναι ότι οι πραγματικοί πειρατές, το παραεμπόριο της πειρατικής κασέτας ή DVD, έχει πληγεί ακόμη περισσότερο από εσάς από το Internet.) Και τον έχει βολέψει διότι αρνείται να πληρώσει υπέρογκα ποσά για να αγοράσει ένα προϊόν με σύντομη ημερομηνία λήξης. Φτιάξτε καλύτερα προϊόντα, προϊόντα χωρίς ημερομηνία λήξης (όπως κάποτε), αμπαλάρετέ τα με προστιθέμενη αξία, τιμολογήστε τα σε πραγματικά προσιτή τιμή και, τέλος, ενστερνιστείτε τα νέα κανάλια και όρους διανομής που η τεχνολογία έχει –de facto– δημιουργήσει. Μπορείτε; Αν δεν μπορείτε, μπορούν σίγουρα κάποιοι άλλοι. Και θα το κάνουν, αφήνοντάς σας να βαυκαλίζεστε με το παρελθόν και να κυνηγάτε φαντάσματα. Ευχαριστώ.
Σημείωση. Αυτόν το μήνα δεν θα ασχοληθώ με τον Πρόεδρο (ένας είναι ο Πρόεδρος), διότι δήλωσε ότι θα στηρίξει την Ελλάδα στις δύσκολες στιγμές που περνά, οπότε δεν θέλω να τον τσατίσω και να μας αφήσει να καταστραφούμε ως κράτος...
«Φίλες και φίλοι. Βρίσκομαι εδώ, αυτόκλητος συνήγορος του διαβόλου, για να ακουστεί και μια διαφορετική άποψη. Σας ακούω να λέτε τα ίδια και τα ίδια. Και φρικάρω με τη μονόπλευρη και στενόμυαλη αντιμετώπιση του θέματος. Δεν είμαι πειρατής. Δημοσιογράφος είμαι. Και δεν βρίσκομαι εδώ για το κακό σας. Το καλό σας θέλω. Βρίσκομαι εδώ με την ελπίδα να σας βοηθήσω να ανοίξετε μάτια και αφτιά στην πραγματικότητα. Παρακολουθώ το θέμα της πειρατείας από παιδάκι, από την εποχή που το δισκάδικο της γειτονιάς χρέωνε δύο δραχμές το κομμάτι στην πειρατική κασέτα. Από τότε έχουν περάσει πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Και η μουσική δεν πέθανε. Και ούτε πρόκειται να πεθάνει. Αυτές που πεθαίνουν είναι οι δισκογραφικές εταιρείες. Και πεθαίνουν διότι πολύ απλά αρνούνται να αντιληφθούν το πνεύμα της εποχής. «The times they are-a-changin», έλεγε κάποτε ένα τραγούδι, από αυτά που πουλούσατε με μεγάλη επιτυχία. Από τότε έχουν περάσει 46 χρόνια. Και συνεχίζετε να το πουλάτε. Και έχετε την απαίτηση ο κόσμος να το αγοράζει. Ξανά και ξανά. Στα σούπερ μάρκετ τα ληγμένα τα πετάνε. Ή τα χαρίζουν. Ένα το κρατούμενο. Λέτε ότι η πειρατεία εξοντώνει όχι μόνο τις εταιρείες, αλλά και τους καλλιτέχνες. Ποιους καλλιτέχνες; Τους δεινόσαυρους του ροκ, της ραπ, του rnb, οι οποίοι έχουν αποκτήσει τόσα χρήματα που φτάνουν για να ζήσουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και γενεές δεκατέσσερις; Που αρκεί μία συναυλία τους για να βγάλουν τόσα χρήματα που ένας σκληρά εργαζόμενος δεν βγάζει δουλεύοντας μια ολόκληρη ζωή; Δεν μεμψιμοιρώ. Μαγκιά τους και μπράβο τους που τα βγάζουν, τα αξίζουν και ιδρώνουν γι’ αυτά, αλλά να μην τους λυπόμαστε κιόλας. Και επειδή δεν τους λυπόμαστε, προβάλλετε ως το μεγάλο θύμα τον άσημο καλλιτέχνη, που βγάζει το πρώτο του δισκάκι και περιμένει να ζήσει από αυτό, αλλά ο κακός πειρατής –εγώ, εσύ, ο γείτονας, ο εχθρός βρίσκεται παντού– το ανεβάζει στο σκοτεινό και τρισάθλιο Internet (το οποίο, ως γνωστόν, μισεί τους καλλιτέχνες) και το δισκάκι δεν πουλάει. Και ο δυστυχής καλλιτέχνης πεθαίνει στην ψάθα. Μα, ούτως ή άλλως, και να πουλούσε το δισκάκι, ψίχουλα θα έπαιρνε ο καλλιτέχνης. Έχετε στήσει μια φαντεζί κρεατομηχανή, που όλα τα αλέθει. Δένετε τον κάθε νέο καλλιτέχνη (ταλαντούχο ή... λιγότερο ταλαντούχο) με ληστρικά συμβόλαια, πατάτε στην ανάγκη του, στον ενθουσιασμό του, στο ψώνιο του και του βγάζετε δίσκο. Μεγάλε, θα σε κάνουμε σταρ, του λέτε. Εσύ το σταριλίκι, εμείς τα λεφτά. Αλλά και οι καλλιτέχνες, άσημοι και διάσημοι, έχουνε πάψει προ πολλού να ενδιαφέρονται για την τέχνη. Για την κονόμα ενδιαφέρονται και για τη φήμη. (Εντάξει, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.) Το παν είναι το σουξέ. Ένα διεθνές σουξέ αποφέρει τόσα χρήματα που δεν χρειάζεται καν να ξαναδουλέψει ο «καλλιτέχνης». Είναι δίκαιο αυτό; Γνωρίζω δεκάδες μουσικούς, πραγματικούς καλλιτέχνες, εργάτες της τέχνης, οι οποίοι μοχθούν καθημερινά για το μεροκάματο, είτε στο χώρο της τέχνης τους είτε σε παραπλήσιο. Να μη σας κουράζω. Οι βιομηχανίες μαζικής παραγωγής διασκέδασης (δισκογραφική, κινηματογραφική κ.λπ.) είχαν εδώ και πολλά χρόνια βολευτεί σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο και πλούτιζαν. Παράγω ένα προϊόν, το πακετάρω, το διαφημίζω και το μοσχοπουλάω. Ε, οι εποχές έχουν αλλάξει και το μοντέλο αυτό δεν παίζει. Η ληστρική σας εκμετάλλευση των προϊόντων που εμπορεύεστε τα έχει απαξιώσει στους καταναλωτές σας. Σας μιλάω για προϊόντα, διότι σαν τέτοια τα βλέπετε. Και τέτοια είναι, με εξαίρεση κάποιους καιρούς που πραγματικά ταλαντούχοι καλλιτέχνες σάς πρόσφεραν αριστουργήματα χωρίς ημερομηνία λήξης (τα οποία βέβαια για σας προϊόντα ήταν πάλι, μόνο που μπορούσατε να τα πουλάτε ξανά και ξανά).
Η ουσία είναι ότι με συνέδρια, δηλώσεις και κυνήγι μαγισσών δεν λύνετε το πρόβλημα. Ο κόσμος δεν είναι με το μέρος σας. Ναι, τον έχει βολέψει αυτό που εσείς ονομάζετε πειρατεία. (Το αστείο είναι ότι οι πραγματικοί πειρατές, το παραεμπόριο της πειρατικής κασέτας ή DVD, έχει πληγεί ακόμη περισσότερο από εσάς από το Internet.) Και τον έχει βολέψει διότι αρνείται να πληρώσει υπέρογκα ποσά για να αγοράσει ένα προϊόν με σύντομη ημερομηνία λήξης. Φτιάξτε καλύτερα προϊόντα, προϊόντα χωρίς ημερομηνία λήξης (όπως κάποτε), αμπαλάρετέ τα με προστιθέμενη αξία, τιμολογήστε τα σε πραγματικά προσιτή τιμή και, τέλος, ενστερνιστείτε τα νέα κανάλια και όρους διανομής που η τεχνολογία έχει –de facto– δημιουργήσει. Μπορείτε; Αν δεν μπορείτε, μπορούν σίγουρα κάποιοι άλλοι. Και θα το κάνουν, αφήνοντάς σας να βαυκαλίζεστε με το παρελθόν και να κυνηγάτε φαντάσματα. Ευχαριστώ.
Σημείωση. Αυτόν το μήνα δεν θα ασχοληθώ με τον Πρόεδρο (ένας είναι ο Πρόεδρος), διότι δήλωσε ότι θα στηρίξει την Ελλάδα στις δύσκολες στιγμές που περνά, οπότε δεν θέλω να τον τσατίσω και να μας αφήσει να καταστραφούμε ως κράτος...
3D και αναπάντητα ερωτήματα
Τη μαγεία και τη μοναδικότητα του 3D την έχουμε βιώσει και με το παραπάνω έως τώρα, και στην κινηματογραφική αίθουσα (με αποκορύφωση το επικό «Avatar») και στο «οικιακό περιβάλλον», με τα πολυάριθμα setup 3D πηγών και προβολικών συσκευών, στις διάφορες εκθέσεις και παρουσιάσεις της νέας τεχνολογίας. Βέβαια η αντίστροφη μέτρηση για τη μετάβαση του 3D στα σπίτια μας έχει ήδη αρχίσει, ενώ αναμένεται να ολοκληρωθεί το ερχόμενο καλοκαίρι με την άφιξη των πρώτων Blu-ray 3D και των πρώτων τηλεοράσεων και προβολέων 3D στην ευρωπαϊκή και την εγχώρια αγορά. Ωστόσο, τα ερωτήματα περί της τεχνολογίας και της οικιακής υλοποίησής της δεν είναι λίγα και οι απαντήσεις επιβάλλεται να δοθούν, προτού ο καταναλωτής βρεθεί προ του διλήμματος της υιοθέτησης ή όχι της νέας τεχνολογίας. Τι θα γίνει λοιπόν, λόγου χάρη, με όσους φορούν γυαλιά μυωπίας; Θα είναι υποχρεωμένοι (όπως και στον κινηματογράφο) να φορούν τα πολωτικά γυαλιά πάνω από τα συμβατικά (πολύ άβολο ομολογουμένως) ή σταδιακά θα βρεθεί μια κάπως πιο χρηστική λύση; Πόσο θα κοστίζουν τα active shutter glasses που θα συνοδεύουν τις τηλεοράσεις 3D (οι αρχικές αναφορές μιλούν για κόστος έως και 100 ευρώ ανά ζεύγος) και πόσα γυαλιά θα συνοδεύουν (υποχρεωτικά;) κάθε συσκευή; Πώς θα δούμε όλη η παρέα το «Avatar» σε 3D, όταν είμαστε παραπάνω από δέκα άτομα και η συσκευή που έχουμε αγοράσει συνοδεύεται μονάχα από δύο ζεύγη γυαλιών; Θα υπάρξει δυνατότητα μετατροπής οποιουδήποτε περιεχομένου 2D σε 3D, όπως ήδη αναφέρουν αρκετές εταιρείες (σε εξωτερικούς converters ή ως ενσωματωμένη λειτουργία στη συσκευή) ή όχι; Ας είμαστε θετικοί όμως υποθέτοντας ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν ικανοποιητικές λύσεις σε όλα τα παραπάνω προβλήματα του θαυμαστού νέου κόσμου που φέρνει το 3D στην οικιακή ψυχαγωγία. Με το περιεχόμενο τι θα γίνει; Γιατί μπορεί οι πρώτες συσκευές να αναμένονται έως το καλοκαίρι στην αγορά, αλλά οι ανακοινώσεις περί των πρώτων δίσκων Blu-ray 3D («Christmas Carol», «Cloudy with a Chance of Meatballs», «Avatar») αναφέρουν επίσημες κυκλοφορίες το τέταρτο τετράμηνο του τρέχοντος έτους. Σημαντικό επίσης θέμα είναι αυτό της αίσθησης βάθους του 3D, η οποία εξαρτάται ξεκάθαρα από τη διαγώνιο της προβαλλόμενης εικόνας. Ενώ, λοιπόν, στον κινηματογράφο «είμαστε μέσα στην ταινία» ή μπορεί και να «σκύψουμε» για να αποφύγουμε κάποιο αντικείμενο (όπως, π.χ., στο Beowulf) και στη βιντεοπροβολή 3D, που έχουμε δει στις διεθνείς εκθέσεις, το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο, στις τηλεοράσεις 3D παρατηρείται αισθητή μείωση της τρίτης διάστασης. Το είδαμε στις εκθέσεις αλλά και στην πρόσφατη παρουσίαση των νέων προϊόντων 3D της Sony. Αν ο θεατής απομακρυνθεί λίγο από τη συσκευή, τότε η στερεοσκοπική προβολή και η αίσθηση του 3D μειώνονται σημαντικά, έως το σημείο που το 3D χαρακτηρίζεται πλέον από ανεπαίσθητο βάθος. Αυτό μάλιστα επιβεβαιώθηκε και υπό πραγματικές συνθήκες, στην πρόσφατη (πρώτη στην τηλεοπτική ιστορία) 3D μετάδοση από το Sky του ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ Manchester United και Arsenal, που προβλήθηκε τρισδιάστατα σε εννέα pub στην Αγγλία. Η LG ανέλαβε τον εξοπλισμό των συγκεκριμένων χώρων με τηλεοράσεις 3D, ενώ οι θεατές εφοδιάστηκαν επίσης με τα απαραίτητα πολωτικά γυαλιά. Παρ’ ότι λοιπόν οι τυχεροί που παρακολούθησαν τον αγώνα σε 3D δηλώνουν ότι το promo υπήρξε ιδιαίτερα εντυπωσιακό ως αίσθηση βάθους, η τρισδιάστατη μετάδοση του αγώνα, αυτού καθεαυτού, διέθετε ανεπαίσθητη αίσθηση βάθους και αμελητέα αίσθηση 3D. Αυτό βέβαια οφείλεται στην απόσταση από την τηλεοπτική οθόνη, από την οποία παρακολούθησαν τον αγώνα κάποιοι από τους θεατές, όπως επίσης και στο μέγεθος των τηλεοράσεων, που, όπως προαναφέραμε, επίσης αποτελεί περιοριστικό παράγοντα του τελικού αποτελέσματος. Έτσι, αυτό που μπορούμε εδώ και τώρα να προβλέψουμε με ασφάλεια είναι ότι (όπως και στο 2D) η πραγματική μαγεία της προβολής 3D μάλλον θα έρθει στα σπίτια μας μέσω ενός βιντεοπροβολέα 3D και όχι από μια τηλεόραση 3D.
Και μετά το 1080p, τι;
Η υψηλή ευκρίνεια, η εικόνα 1080p και το Blu-ray σίγουρα άλλαξαν το πρόσωπο της οικιακής ψυχαγωγίας, δίνοντας στο σπίτι καλύτερη εικόνα από την κινηματογραφική, ενώ το επερχόμενο 3D είναι σίγουρα η μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία της οικιακής ψυχαγωγίας. Ωστόσο, η τεχνολογία, και μαζί με αυτή και οι «αναλύσεις» εικόνας, δεν σταματά να εξελίσσεται. Έτσι, οι οργανισμοί MPEG, ITU και EBU ήδη εργάζονται στο νέο αλγόριθμο συμπίεσης δεδομένων, που θα αντικαταστήσει το χρησιμοποιούμενο στο Blu-ray Η.264. Ο νέος αλγόριθμος ονομάζεται HVC (High Efficiency Video Coding) και θα έχει τη δυνατότητα κωδικοποίησης υλικού αναλύσεων από QVGA έως 8Kx4K. Εξάλλου ο HVC προορίζεται για χρήση στις ίδιες εφαρμογές και πλατφόρμες που σήμερα χρησιμοποιούν το MPEG-2 και το H.264, όπως, λόγου χάρη, το φορμά του Blu-ray. Βέβαια ο HVC θα πρέπει επίσης να επιτύχει σημαντική οικονομία χώρου, κατά την κωδικοποίηση σημάτων υπερ-υψηλής ευκρίνειας, ώστε να μπορέσει να φέρει στα σπίτια μας το υποστηριζόμενο από πολλούς UltraHD, υπό τη μορφή κάποιου τύπου οπτικού δίσκου. Αυτό λοιπόν που υποστηρίζουν οι ασχολούμενοι με το project HVC είναι ότι η μεταφορά και η προβολή περιεχομένου UltraHD στα σπίτια μας είναι σήμερα τεχνολογικά εφικτά, αλλά όχι και οικονομικά δυνατά, κάτι που ο νέος αλγόριθμος καλείται να αντιμετωπίσει μελλοντικά. Το νέο στάνταρτ κωδικοποίησης εικόνας UltraHD θα είναι ουσιαστικά έτοιμο έως το 2012, οπότε έως το 2015 μπορεί και να δούμε ένα νέο οικιακό φορμά που θα μπορεί να φέρει στα συστήματα μας αναλύσεις πολύ υψηλότερες από τη σημερινή 1080p που απολαμβάνουμε με το Blu-ray. Λέτε να δούμε σε λίγα χρόνια ένα νέο φορμά UltraHD, όπως οι δίσκοι Red-ray, που χρησιμοποιεί η εταιρεία Red για την αποθήκευση δεδομένων της -ανάλυσης 8k– ψηφιακής κάμερας Red One στο σύστημα Red Digital Cinema; Ο χρόνος θα δείξει.
Μπλε-Focus στο 3D
Μετά το Blu-ray 3D Lab της Panasonic, που ήδη λειτουργεί στο Hollywood και δίνει τη δυνατότητα στα κινηματογραφικά στούντιο να πραγματοποιήσουν 3D Authoring στους τίτλους τους, ακόμα μια εταιρεία σπεύδει να ακολουθήσει το δρόμο του 3D. Η εταιρεία BluFocus εγκαινίασε λοιπόν προ λίγων ημερών το 3D Focus Laboratory, το οποίο παρέχει πλήρεις υπηρεσίες στον τομέα του 3D authoring, όπως επίσης ένα πλήρες εργαστήριο επιδείξεων και δοκιμών 3D, το οποίο είναι διαθέσιμο στους κατασκευαστές συσκευών 3D και φέρει επίσης πιστοποίηση ΤΗΧ. Αυτός ο χώρος δοκιμών 3D είναι διαθέσιμος λοιπόν στους κατασκευαστές καταναλωτικών ηλεκτρονικών, τους παρόχους περιεχομένου 3D, αλλά και στους κινηματογραφικούς παραγωγούς, για να δοκιμάσουν τα προϊόντα τους υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Μάλιστα, η BluFocus θα διοργανώσει και ένα 3D webinar (με σπόνσορες τη Mesa, την THX και το 3D@Home Consortium) στις 4 Μαρτίου σχετικά με την τεχνολογία 3D ως προς τους τομείς κωδικοποίησης, authoring και εξοπλισμού. Οι υπηρεσίες που παρέχει η BluFocus (και οι εταιρείες που σίγουρα θα ακολουθήσουν το παράδειγμά της) είναι βέβαια πολύ σημαντικές, τώρα που το 3D πραγματοποιεί τα πρώτα του βήματα προς την οικιακή ψυχαγωγία. Η δυνατότητα δοκιμών 3D υπό απόλυτα ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες είναι πραγματικά αυτό που χρειάζονται οι δημιουργοί συσκευών, περιεχομένου και ταινιών, ώστε να μπορέσουν σύντομα να δώσουν σε εμάς του καταναλωτές προϊόντα ώριμα και πλήρως απαλλαγμένα από τις παιδικές ασθένειες που πάντοτε αντιμετωπίζουν οι νέες, επαναστατικές τεχνολογίες όπως είναι το 3D και οι οικιακές συσκευές που θα το υποστηρίζουν.
Και μετά το 1080p, τι;
Η υψηλή ευκρίνεια, η εικόνα 1080p και το Blu-ray σίγουρα άλλαξαν το πρόσωπο της οικιακής ψυχαγωγίας, δίνοντας στο σπίτι καλύτερη εικόνα από την κινηματογραφική, ενώ το επερχόμενο 3D είναι σίγουρα η μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία της οικιακής ψυχαγωγίας. Ωστόσο, η τεχνολογία, και μαζί με αυτή και οι «αναλύσεις» εικόνας, δεν σταματά να εξελίσσεται. Έτσι, οι οργανισμοί MPEG, ITU και EBU ήδη εργάζονται στο νέο αλγόριθμο συμπίεσης δεδομένων, που θα αντικαταστήσει το χρησιμοποιούμενο στο Blu-ray Η.264. Ο νέος αλγόριθμος ονομάζεται HVC (High Efficiency Video Coding) και θα έχει τη δυνατότητα κωδικοποίησης υλικού αναλύσεων από QVGA έως 8Kx4K. Εξάλλου ο HVC προορίζεται για χρήση στις ίδιες εφαρμογές και πλατφόρμες που σήμερα χρησιμοποιούν το MPEG-2 και το H.264, όπως, λόγου χάρη, το φορμά του Blu-ray. Βέβαια ο HVC θα πρέπει επίσης να επιτύχει σημαντική οικονομία χώρου, κατά την κωδικοποίηση σημάτων υπερ-υψηλής ευκρίνειας, ώστε να μπορέσει να φέρει στα σπίτια μας το υποστηριζόμενο από πολλούς UltraHD, υπό τη μορφή κάποιου τύπου οπτικού δίσκου. Αυτό λοιπόν που υποστηρίζουν οι ασχολούμενοι με το project HVC είναι ότι η μεταφορά και η προβολή περιεχομένου UltraHD στα σπίτια μας είναι σήμερα τεχνολογικά εφικτά, αλλά όχι και οικονομικά δυνατά, κάτι που ο νέος αλγόριθμος καλείται να αντιμετωπίσει μελλοντικά. Το νέο στάνταρτ κωδικοποίησης εικόνας UltraHD θα είναι ουσιαστικά έτοιμο έως το 2012, οπότε έως το 2015 μπορεί και να δούμε ένα νέο οικιακό φορμά που θα μπορεί να φέρει στα συστήματα μας αναλύσεις πολύ υψηλότερες από τη σημερινή 1080p που απολαμβάνουμε με το Blu-ray. Λέτε να δούμε σε λίγα χρόνια ένα νέο φορμά UltraHD, όπως οι δίσκοι Red-ray, που χρησιμοποιεί η εταιρεία Red για την αποθήκευση δεδομένων της -ανάλυσης 8k– ψηφιακής κάμερας Red One στο σύστημα Red Digital Cinema; Ο χρόνος θα δείξει.
Μπλε-Focus στο 3D
Μετά το Blu-ray 3D Lab της Panasonic, που ήδη λειτουργεί στο Hollywood και δίνει τη δυνατότητα στα κινηματογραφικά στούντιο να πραγματοποιήσουν 3D Authoring στους τίτλους τους, ακόμα μια εταιρεία σπεύδει να ακολουθήσει το δρόμο του 3D. Η εταιρεία BluFocus εγκαινίασε λοιπόν προ λίγων ημερών το 3D Focus Laboratory, το οποίο παρέχει πλήρεις υπηρεσίες στον τομέα του 3D authoring, όπως επίσης ένα πλήρες εργαστήριο επιδείξεων και δοκιμών 3D, το οποίο είναι διαθέσιμο στους κατασκευαστές συσκευών 3D και φέρει επίσης πιστοποίηση ΤΗΧ. Αυτός ο χώρος δοκιμών 3D είναι διαθέσιμος λοιπόν στους κατασκευαστές καταναλωτικών ηλεκτρονικών, τους παρόχους περιεχομένου 3D, αλλά και στους κινηματογραφικούς παραγωγούς, για να δοκιμάσουν τα προϊόντα τους υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Μάλιστα, η BluFocus θα διοργανώσει και ένα 3D webinar (με σπόνσορες τη Mesa, την THX και το 3D@Home Consortium) στις 4 Μαρτίου σχετικά με την τεχνολογία 3D ως προς τους τομείς κωδικοποίησης, authoring και εξοπλισμού. Οι υπηρεσίες που παρέχει η BluFocus (και οι εταιρείες που σίγουρα θα ακολουθήσουν το παράδειγμά της) είναι βέβαια πολύ σημαντικές, τώρα που το 3D πραγματοποιεί τα πρώτα του βήματα προς την οικιακή ψυχαγωγία. Η δυνατότητα δοκιμών 3D υπό απόλυτα ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες είναι πραγματικά αυτό που χρειάζονται οι δημιουργοί συσκευών, περιεχομένου και ταινιών, ώστε να μπορέσουν σύντομα να δώσουν σε εμάς του καταναλωτές προϊόντα ώριμα και πλήρως απαλλαγμένα από τις παιδικές ασθένειες που πάντοτε αντιμετωπίζουν οι νέες, επαναστατικές τεχνολογίες όπως είναι το 3D και οι οικιακές συσκευές που θα το υποστηρίζουν.
Φωτογραφία 3D και print services
Αυτή την εποχή αναμένουμε με ανυπομονησία την οριστικοποίηση των προδιαγραφών και την εμφάνιση στην αγορά σε περίπου δυο-τρεις μήνες των πρώτων τηλεοράσεων με ικανότητα τρισδιάστατης απεικόνισης, ένα προϊόν που σχετίζεται με τη φωτογραφία έρχεται να εντείνει την περιέργειά μας. Πρόκειται για τη Fujifilm REAL 3D W1, την οποία είχα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω. Αθόρυβα και μάλλον ανεπαίσθητα σε σχέση με αυτό που πρεσβεύει ως concept, η πρόταση της Fujifilm φαντάζει περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Η W1 ενσωματώνει δύο φακούς τοποθετημένους σε απόσταση 77mm μεταξύ τους για να επιτύχει την παράλλαξη της εικόνας που απαιτείται για τη δημιουργία του τρισδιάστατου ειδώλου. Αντίστοιχα, δύο αισθητήρες CCD χρησιμοποιούνται για να δώσουν εικόνες 10 Mpixel ενεργών. Παρατηρήστε ότι οι φακοί της REAL 3D W1 είναι τοποθετημένοι μεταξύ τους σε μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που θεωρητικά είναι η απόσταση των ματιών του ανθρώπου και αυτή που θα χρησιμοποιείται στην επαγγελματική βιντεοκάμερα της Panasonic που αναμένεται αργότερα, το φθινόπωρο. Πέρα από τις κατασκευαστικές δυσκολίες που πιθανότατα είχαν να αντιπαρέλθουν οι μηχανικοί της Fujifilm, η τοποθέτηση των φακών σε μεγαλύτερη απόσταση έχει έναν ακόμη λόγο. Όσο πιο απομακρυσμένα είναι τα οπτικά κέντρα των δύο φακών τόσο πιο έντονο είναι το εφέ της τρίτης διάστασης. Η Fujifilm, όμως, έχει πάει ένα βήμα παρακάτω προκειμένου να μεγιστοποιήσει την παράλλαξη μεταξύ των δύο εικόνων και να κάνει εντονότερη την αίσθηση του βάθους της εικόνας. Η W1 υποστηρίζει τη λειτουργία 3D Interval Shooting, η οποία επιτρέπει δύο διαδοχικές λήψεις από διαφορετικά σημεία, έτσι ώστε να μεγιστοποιείται η παράλλαξη και οι εντυπωσιακές λήψεις 3D μακρινών αντικειμένων. Αυτό συμβαίνει διότι όσο πιο απομακρυσμένο είναι το αντικείμενο που εστιάζουμε τόσο πιο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί μια «πειστική» τρισδιάστατη εικόνα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ενσωμάτωση δύο φακών zoom x3 σε μία ξεκάθαρα consumer μηχανή εξακολουθεί να είναι δύσκολο εγχείρημα, παρά τη χειροκίνητη διόρθωση της παράλλαξης που προσφέρεται από δύο πλήκτρα (+/-) στο πίσω μέρος της μηχανής. Χωρίς αμφιβολία, παρά την καινοτομία που εισάγει η Fujifilm, που τη στιγμή αυτή δείχνει να έχει το πάνω χέρι σε ό,τι αφορά το «φωτογραφικό» 3D, προτείνει ένα concept το οποίο παρουσιάζει μια σειρά από αδύνατα σημεία, τουλάχιστον έτσι όπως φτάνει σε εμάς τους χρήστες σήμερα. Η Fujifilm φαίνεται ότι ανέπτυξε και αναπτύσσει λοιπόν την τρισδιάστατη φωτογραφία μόνη της, χωρίς τη συνεργασία άλλων κατασκευαστών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι τρισδιάστατες εικόνες της W1 να μπορούν να απεικονιστούν ως τέτοιες σε τρεις μόνο συσκευές της Fujifilm. H πρώτη είναι η οθόνη LCD 2,8’’ που διαθέτει η μηχανή, η οποία ικανοποιεί με την απόδοση της, αλλά όχι απολύτως. Η δεύτερη είναι το Photo Frame FinePix REAL V1, της Fujifilm επίσης. Σε αμφότερες τις οθόνες δεν απαιτείται η χρήση γυαλιών για τη θέαση 3D. Η τρίτη είναι οι εκτυπώσεις που κάνει το «3D Print System» που ανακοινώθηκε πριν από μερικές μέρες από την εταιρεία και το οποίο χρησιμοποιεί ειδικά lenticular (φακοειδή) χαρτιά. Αυτή τη στιγμή, γνωστό είναι ότι οι τρισδιάστατες εικόνες που παράγει η W1 δεν θα μπορούν να αναπαραχθούν στις τηλεοράσεις 3D που αναμένονται σε λίγους μήνες, κάτι που θα ήταν δελεαστικό για εμένα, προσωπικά μιλώντας, τουλάχιστον. Αντί αυτού, η Fujifilm φαίνεται ότι προορίζει τον τρισδιάστατο εκτυπωτή της για επαγγελματική χρήση, αναβιώνοντας με αυτό τον τρόπο τα print services που έχουν ατονήσει σήμερα, ως επακόλουθο της σχεδόν ολοκληρωτικής εξαφάνισης των film από τα ράφια των καταστημάτων.
Sony 3D & Monolithic design
Σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Sony, στην οποία ήταν παρόντες δημοσιογράφοι από κάθε είδους μέσα ενημέρωσης, έγινε η παρουσίαση της νέας γκάμας τηλεοράσεων για το 2010. Από τη σχετική παρουσίαση έγινε γνωστό ότι η εταιρεία υιοθετεί μία περισσότερο στοχευμένη ιεράρχηση της γκάμας της με βάση το προφίλ των χρηστών στους οποίους απευθύνεται. Έτσι, η σειρά Presence –(ΝX)– βασίζεται στον ελκυστικό σχεδιασμό και το στιλ, ενώ η Cinematic (ΗΧ) έχει στόχο τον περισσότερο απαιτητικό χρήστη σε επιδόσεις ποιότητας εικόνας και ήχου. Στη κορυφή της γκάμας βρίσκεται η σειρά Signature, που αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει τη μοναδική LX900. Όπως ίσως μαντεύετε, πρόκειται για την επερχόμενη τηλεόραση3D της Sony, την οποία είδαμε σε λειτουργία. Όπως, ίσως, μαντεύετε, μπροστά στο demo της LX900, στη διάσταση των 46 ιντσών, είχαν συγκεντρωθεί οι περισσότερο φανατικοί της τεχνολογίας, με το «φανατικοί» να προσδιορίζει όχι μόνο τη σχέση των θεατών με την τεχνολογία, αλλά και το φύλο τους. Θα ξεκινήσω με τις εντυπώσεις μου από τα shutter glasses, η χρήση των οποίων, μαντεύω, ότι είναι ο κυριότερη αιτία που ενδεχομένως να απομακρύνει το όμορφο φύλο από τη φανταστική εμπειρία του 3D. Άδικα βέβαια, καθώς τα shutter glasses της Sony είναι ιδιαίτερα κομψά και άνετα στην εφαρμογή, ίσως ακόμη περισσότερο από αυτά που μας δίνουν στους κινηματογράφους 3D με το σύστημα της Dolby. Επιπλέον, το μέγεθος και η σχεδίαση τους επιτρέπει να φορεθούν «πάνω» από τα γυαλιά μυωπίας (ή ό,τι άλλο) που πιθανόν να φορά ο θεατής. Στον ίδιο χώρο που ήταν τοποθετημένη η LX900 είχαμε την ευκαιρία να έχουμε μία σύντομη, αλλά περιεκτική συνομιλία με τον κ. Guido Huebner, επικεφαλής του τμήματος marketing νέων τεχνολογιών Audio-Video της Sony για την Ευρώπη. Καταρχήν, να σας πω ότι επιβεβαίωσα τη (βάσιμη όπως αποδεικνύεται) υποψία που είχα σχετικά με την απόσταση θέασης από ένα 3D display, το οποίο συνοπτικά περιγράφεται στη φράση «size matters», ήτοι όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα. Στην ερώτηση περί HDMI 1.4, όπως μου διευκρίνισε ο κ. Huebner, αυτό που έχει ενδιαφέρον για την τρισδιάστατη απεικόνιση είναι μόνο το μεγαλύτερο bandwidth που υποστηρίζει η νέα προδιαγραφή και όχι το σύνολο των χαρακτηριστικών της (Ethernet κ.λπ.). Γι’ αυτόν το λόγο, εξάλλου, είναι δυνατή η αναβάθμιση του PS3 έτσι ώστε να υποστηρίζει σήματα 3D. Αυτό σημαίνει ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, όλες οι συσκευές με HDMI 1.3 μπορούν μέσω αναβάθμισης να υποστηρίξουν σήματα 3D. Πριν πανηγυρίσετε να σας πω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι συσκευές (π.χ. οι ενισχυτές a/v) αναβαθμίζονται. Όπως μας είπε ο κ. Huebner, «για να δούμε 3D, χρειαζόμαστε 3D Ready μηχανήματα σε όλους τους κρίκους της αλυσίδας αναπαραγωγής». Είναι αυτό η τελευταία κουβέντα που θα ακούσει κανείς πριν κληθεί να βάλει το «χέρι στην τσέπη»; Όχι. Διότι όταν έκανα τη σχετική ερώτηση περί προδιαγραφών της εικόνας 3D (frame rates κ.λπ.), ο κ. Huebner ήταν σαφής: «Οριστικές προδιαγραφές δεν υπάρχουν ακόμη (σ.σ. 28/1/10). Ακόμη συζητάμε για το ποιες θα είναι αυτές» για να προσθέσει «σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια και τα κάθε είδους τρισδιάστατα γραφικά, η απεικόνιση 3D είναι εύκολη υπόθεση, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις το αρχικό υλικό έχει δημιουργηθεί ως τέτοιο». Για το λόγο αυτό, εξάλλου, η εμπορική διάθεση των 3D displays αναμένεται περί το Μάιο. Εκτός απροόπτου, φυσικά.
Sony 3D & Monolithic design
Σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Sony, στην οποία ήταν παρόντες δημοσιογράφοι από κάθε είδους μέσα ενημέρωσης, έγινε η παρουσίαση της νέας γκάμας τηλεοράσεων για το 2010. Από τη σχετική παρουσίαση έγινε γνωστό ότι η εταιρεία υιοθετεί μία περισσότερο στοχευμένη ιεράρχηση της γκάμας της με βάση το προφίλ των χρηστών στους οποίους απευθύνεται. Έτσι, η σειρά Presence –(ΝX)– βασίζεται στον ελκυστικό σχεδιασμό και το στιλ, ενώ η Cinematic (ΗΧ) έχει στόχο τον περισσότερο απαιτητικό χρήστη σε επιδόσεις ποιότητας εικόνας και ήχου. Στη κορυφή της γκάμας βρίσκεται η σειρά Signature, που αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει τη μοναδική LX900. Όπως ίσως μαντεύετε, πρόκειται για την επερχόμενη τηλεόραση3D της Sony, την οποία είδαμε σε λειτουργία. Όπως, ίσως, μαντεύετε, μπροστά στο demo της LX900, στη διάσταση των 46 ιντσών, είχαν συγκεντρωθεί οι περισσότερο φανατικοί της τεχνολογίας, με το «φανατικοί» να προσδιορίζει όχι μόνο τη σχέση των θεατών με την τεχνολογία, αλλά και το φύλο τους. Θα ξεκινήσω με τις εντυπώσεις μου από τα shutter glasses, η χρήση των οποίων, μαντεύω, ότι είναι ο κυριότερη αιτία που ενδεχομένως να απομακρύνει το όμορφο φύλο από τη φανταστική εμπειρία του 3D. Άδικα βέβαια, καθώς τα shutter glasses της Sony είναι ιδιαίτερα κομψά και άνετα στην εφαρμογή, ίσως ακόμη περισσότερο από αυτά που μας δίνουν στους κινηματογράφους 3D με το σύστημα της Dolby. Επιπλέον, το μέγεθος και η σχεδίαση τους επιτρέπει να φορεθούν «πάνω» από τα γυαλιά μυωπίας (ή ό,τι άλλο) που πιθανόν να φορά ο θεατής. Στον ίδιο χώρο που ήταν τοποθετημένη η LX900 είχαμε την ευκαιρία να έχουμε μία σύντομη, αλλά περιεκτική συνομιλία με τον κ. Guido Huebner, επικεφαλής του τμήματος marketing νέων τεχνολογιών Audio-Video της Sony για την Ευρώπη. Καταρχήν, να σας πω ότι επιβεβαίωσα τη (βάσιμη όπως αποδεικνύεται) υποψία που είχα σχετικά με την απόσταση θέασης από ένα 3D display, το οποίο συνοπτικά περιγράφεται στη φράση «size matters», ήτοι όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα. Στην ερώτηση περί HDMI 1.4, όπως μου διευκρίνισε ο κ. Huebner, αυτό που έχει ενδιαφέρον για την τρισδιάστατη απεικόνιση είναι μόνο το μεγαλύτερο bandwidth που υποστηρίζει η νέα προδιαγραφή και όχι το σύνολο των χαρακτηριστικών της (Ethernet κ.λπ.). Γι’ αυτόν το λόγο, εξάλλου, είναι δυνατή η αναβάθμιση του PS3 έτσι ώστε να υποστηρίζει σήματα 3D. Αυτό σημαίνει ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, όλες οι συσκευές με HDMI 1.3 μπορούν μέσω αναβάθμισης να υποστηρίξουν σήματα 3D. Πριν πανηγυρίσετε να σας πω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι συσκευές (π.χ. οι ενισχυτές a/v) αναβαθμίζονται. Όπως μας είπε ο κ. Huebner, «για να δούμε 3D, χρειαζόμαστε 3D Ready μηχανήματα σε όλους τους κρίκους της αλυσίδας αναπαραγωγής». Είναι αυτό η τελευταία κουβέντα που θα ακούσει κανείς πριν κληθεί να βάλει το «χέρι στην τσέπη»; Όχι. Διότι όταν έκανα τη σχετική ερώτηση περί προδιαγραφών της εικόνας 3D (frame rates κ.λπ.), ο κ. Huebner ήταν σαφής: «Οριστικές προδιαγραφές δεν υπάρχουν ακόμη (σ.σ. 28/1/10). Ακόμη συζητάμε για το ποιες θα είναι αυτές» για να προσθέσει «σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια και τα κάθε είδους τρισδιάστατα γραφικά, η απεικόνιση 3D είναι εύκολη υπόθεση, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις το αρχικό υλικό έχει δημιουργηθεί ως τέτοιο». Για το λόγο αυτό, εξάλλου, η εμπορική διάθεση των 3D displays αναμένεται περί το Μάιο. Εκτός απροόπτου, φυσικά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)