ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ «Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ»…

…όπως λέμε οβελιστήριον «Η Ωραία Ρούμελη»

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Θέλω όλα μου τα προγράμματα στο Internet να τα αγοράζω μια φορά –όσο και να κοστίζουν– και να τα βλέπω όποτε θέλω, όπως θέλω, εγώ και η οικογένειά μου. Να κλικάρω μία διεύθυνση στο Internet και να αγοράζω μια ταινία ή ένα τραγούδι, το ξαναλέω, όσο όσο, και από κει και πέρα να κάνω κλικ στην τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας και να το βλέπω, να κάνω κλικ στο σύστημα του αυτοκινήτου και να το ακούω, να κάνουν οι νεαροί κλικ στο iPod τους και να βλέπουν ή να ακούν. Να επισκέπτομαι το ίδιο μέρος στο Internet και να βάζω όλες μου τις φωτογραφίες και τα προγράμματα που πήρα με τη βιντεοκάμερα. Όχι μόνο εγώ, όλη η οικογένεια. Να πηγαίνω σε ένα ξενοδοχείο και κάνοντας ένα κλικ να βρίσκω τις λίστες μου και να χρησιμοποιώ τα προγράμματα που έχω αγοράσει ή έχω τραβήξει και έχω ανεβάσει. Να αλλάζω αυτοκίνητο, να μετακομίζω σε άλλο σπίτι και να μην χρειάζεται να κάνω τίποτε.

Αυτό, είναι το όνειρο… Η πραγματικότητα είναι το οβελιστήριον «Η Ωραία Ρούμελη», δηλαδή για να έχω όλα αυτά που έχω στο όνειρο κάνοντας ΤΙΠΟΤΕ, απλά πληρώνοντας, πρέπει να ζω το βασανιστήριο του διαχειριστή προγραμμάτων. Δεν ξεκίνησε έτσι η ζωή μου. Παλιότερα είχαμε καμιά χιλιάδα δίσκους βινυλίου, χρησιμοποιούσαμε κατά κόρο τους 100 και σπανίως του υπόλοιπους 900, τους βάζαμε σε μια μικρή βιβλιοθήκη, και αυτό ήταν. Μετά ήρθαν οι βιντεοκασέτες, ύστερα τα laserdisc και τα dvd∙ το καθένα σε διάφορα φορμάτ. Έπειτα από τα κατεβάσματα από Internet της μουσικής, πρώτα ημιπαράνομα, ύστερα νόμιμα, μετά το YouTube και μετά τα κατεβάσματα βίντεο.

Κάπου ανάμεσα ήρθε η ψηφιακή φωτογραφία, καταργήσαμε τα φιλμ και τα άλμπουμ και αρχίσαμε να μαζεύουμε φωτογραφίες στους υπολογιστές μας. Ύστερα το βίντεο έγινε ψηφιακό και συγκεντρώνονται στους υπολογιστές μας και αυτά που τραβάμε στη βιντεοκάμερα. Άρα, όλα ψηφιακά, όλα στον υπολογιστή. Αλλά σε ποιον υπολογιστή; Στο δικό μου, στου πρώτου παιδιού, στου δεύτερου, στου δικού μου φορητού, στου φορητού της συζύγου, στο iPod του ενός παιδιού ή του άλλου, στο iPhone; Μέχρι και η γιαγιά έχει μπει στο κόλπο και μαζεύει τις ψηφιακές της φωτογραφίες σε ένα δικό της στικάκι. Πρόσφατα μάλιστα πήρε και δική της ψηφιακή βιντεοκάμερα, ενώ τραβάει και με το κινητό της. Χάος. Άντε τώρα να ψάχνεις να συγκεντρώσεις τις φωτογραφίες από την τελευταία εκδρομή! Μπορεί να υπάρχουν σε δέκα διαφορετικά μηχανάκια, σε δέκα διαφορετικά φορμάτ.

Το οποίο σε οδηγεί σε μια «απλή» λύση – που έχω εφαρμόσει στο σπίτι: Βάζεις ένα σέρβερ και λες σε όλη την οικογένεια: Μάγκες, ό,τι κατεβάζετε, ό,τι τραβάτε τα σώζετε σε αυτό το εικονιδιάκι που έχω βάλει στον υπολογιστή σας ή στο iPod σας. Μόνο που με αυτό έγινα αυτόματα system administrator, support group και help desk όλης της οικογένειας. Όλοι κάποιο λάθος κάνουν, όλοι κάτι δεν κάνουν καλά και δεν ξέρουν να βρουν κάτι, οπότε σου φορτώνονται.

Το βασανιστήριο είναι μέγα – και όποιος δεν το έχει ζήσει, μπορεί να το υποτιμάει όσο θέλει: Σκηνή 1η, καθημερινή βράδυ, μόλις γυρίζεις κατάκοπος αλλά έτοιμος να χαλαρώσεις. Σε υποδέχεται ο μικρός γιος με κλάματα στα μάτια γιατί δεν μπορεί να μπει στο YouTube και εν τω μεταξύ έχει σκοτωθεί με το μεγάλο γιατί δεν τον αφήνει να μπει από το δικό του PC. Άντε να βρεις τι έγινε και δεν έχει δίκτυο. Μισή ώρα δουλειά. Σκηνή 2η, Σάββατο πρωί, ξυπνάς χαλαρός, δεν έχουν ξυπνήσει τα παιδιά και μόλις σε παίρνει χαμπάρι η γιαγιά, σου έρχεται με τη φωτογραφική της μηχανή που έχει γεμίσει και πρέπει να της περάσεις στο στικάκι (και στο σέρβερ για μπακ απ) τις φωτογραφίες της. Μισή ώρα δουλειά, και όταν τελειώνεις, τσούπα, ξύπνησαν τα παιδιά και αρχίζει άλλο σόου. Σκηνή 3η, καθημερινή χαράματα, πριν έρθει το σχολικό, σκαρφαλώνει στο κρεβάτι ο μεγάλος με το iPod του να φωτίζει στο σκοτάδι και σου δείχνει κάτι που θέλει να κατεβάσει τζάμπα από το iTunes, αλλά πρέπει να γράψεις τον password (χωρίς να το δει). Το έργο συνεχίζει με άπειρες σκηνές, εξ ου και το βασανιστήριο.

Τι θα γίνει με το όνειρο; Κοντά είμαστε, αδέρφια. Χρειαζόμαστε ακόμη μεγαλύτερες ταχύτητες πρόσβασης, περί τα 100Mbps είναι ο στόχος και χρειαζόμαστε καλύτερες υπηρεσίες από αυτά που έχουν βγει μέχρι στιγμής. Αισιόδοξος ων, λέω άντε μια πενταετία. Και ύστερα θα κάαααθεσαι!