Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ

Πολλές φορές με έχουν καλέσει φίλοι να τους συμβουλέψω για τις εγκαταστάσεις που θα κάνουν σε σπίτια που ξεκινούν να χτίσουν. Οι περισσότεροι έχουν βρει τον άνθρωπο ή την εταιρεία που θα τους κάνει την εγκατάσταση και επιζητούν έναν έλεγχο, μια ακόμη γνώμη ή μια επιβεβαίωση ότι τα κάνουν όλα καλά. Με τα χρόνια έχω καταλήξει ότι οι σύμβουλοι αυτών των εγκαταστάσεων κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες, στους καλούς, στους κακούς και στους άσχημους…
Πριν πιάσουμε την ταξινόμηση, όμως, ας δούμε ποια είναι η αποστολή των συμβούλων θεωρητικά. Πολύ απλά, λοιπόν, το ζητούμενο είναι να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια εγκατάσταση που θα ικανοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες του πελάτη τους, τωρινές και μελλοντικές, με την καλύτερη σχέση κόστους απόδοσης που επιτρέπει η σημερινή κατάσταση της τεχνολογίας και των αγορών. Όσο κι αν ο ορισμός φαίνεται απλός και προφανής, οι παρανοήσεις και οι παγίδες είναι πολλές και ύπουλες, όπως και οι καταχρηστικές ερμηνείες.
Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να ορίσουμε τις ανάγκες του πελάτη. Εδώ, ο κακός κι ο άσχημος θα κάνουν το προφανές – θα ρωτήσουν τον πελάτη τι σύστημα θέλει. Ο καλός θα ρωτήσει τον πελάτη μερικά πράγματα για τις προτιμήσεις του, την οικογενειακή του κατάσταση, τον τρόπο ζωής του, τις σκέψεις του για το μέλλον, θα μιλήσει και με άλλα μέλη της οικογένειας – το μόνο όμως που δεν θα ρωτήσει είναι να του πει ο πελάτης τι είδους εγκατάσταση θέλει. Κι αυτό όσο κι αν ο πελάτης νομίζει ότι ξέρει, είτε επειδή είναι χομπίστας είτε επειδή είναι μεγάλος και τρανός και υποτίθεται ότι οι επιθυμίες του είναι διαταγές. Κι αυτό γιατί ο πελάτης, πολύ απλά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ξέρει όλα αυτά που προσφέρονται σήμερα, ούτε μπορεί να ξέρει τις σχέσεις κόστους απόδοσης, ούτε βεβαίως τις γραμμές εξέλιξης των λύσεων στο μέλλον. Άρα, το να ρωτάμε έναν πελάτη ποια είναι η ιδανική λύση γι’ αυτόν είναι σαν να ρωτάμε έναν άνθρωπο με αχρωματοψία ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα.
Ο κακός το ξέρει αυτό. Αλλά γιατί να μπλέκει; Τι θέλει ο πελάτης; Αυτό θα του δώσω. Κι αν μου πει μα και μου μετά, θα του πω: «Κύριε, δεν έκανα αυτό που μου ζήτησες; Τι μου ζητάς τα ρέστα τώρα;» Ο άσχημος θα κάνει τα ίδια, θα πει τα ίδια, με μια διαφορά – θα καταλαβαίνει ότι αυτά που βάζει στον πελάτη δεν θα κάνουν τη δουλειά του, αλλά θα του τα βάλει με σκοπό να τον βάλει μετά στο «ράβε-ξήλωνε» για τον αρμέγει κανονικά για πολύ μεγαλύτερο διάστημα. Εδώ, μια προσωπική στατιστική: Οι περισσότερες μεγάλες οικιακές εγκαταστάσεις που έχουν γίνει με συμβούλους δεν τελειώνουν με την πρώτη προσπάθεια. Συνήθως, θέλουν μία με δύο μεγάλες αναθεωρήσεις (εννοούμε με γκρεμίσματα και ξανατρυπήματα τοίχων και πατωμάτων) για να ηρεμήσουν. Κι οι δύσμοιροι πελάτες κάποια στιγμή βαριούνται να κυνηγάνε τους συμβούλους και εγκαταλείπουν τον αγώνα, αποδεχόμενοι τον Α ή Β βαθμό ατελειών. Απ’ ό,τι θυμάμαι, σε ελάχιστες εγκαταστάσεις έχω πάει που να μη δείχνουν κάτι λέγοντας «α, ναι, είναι και αυτό που δεν δούλεψε ποτέ!».
Όχι ότι η δουλειά του «καλού» είναι πάντα εύκολη. Πολλές φορές πρέπει να είναι έτοιμος να συγκρουστεί με τις ιδεοληψίες του πελάτη του – και ίσως να χάσει και τη δουλειά. Πράγμα που οδηγεί πολλούς που ξεκινούν «καλοί», να καταλήγουν «κακοί» ή «άσχημοι». Σας μεταφέρω την εμπειρία ενός φίλου που με φώναξε να δω τα συστήματα που θα έβαζε στο καινούργιο παλατάκι που έχτιζε. Μου τα δείχνουν οι σύμβουλοι και βλέπω ένα σύστημα που είχε μέχρι και οπτικές ίνες στους τοίχους για δίκτυο data, ωστόσο δεν υπήρχε δίκτυο διανομής εικόνας. Ρωτώ πού είναι η εικόνα και μένω κάγκελο όταν ακούω ότι ο πελάτης θέλει μόνο ήχο και όχι εικόνα. Γυρίζω στο φίλο και μου το επιβεβαιώνει. «Μόνος σου θα μείνεις στο σπίτι;» τον ρωτάω. Βεβαίως όχι, και τα παιδιά και τα εγγόνια. «Άρα όλοι έχετε συμφωνήσει, και εσύ και τα εγγόνια σου, ότι δεν γουστάρετε εικόνα στη ζωή σας, κι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά κι αυτά δεν θα θέλουν την εικόνα». Με κοιτάει. «Καλά λες, να βάλουμε και την εικόνα». Γυρνάω στους συμβούλους. Γιατί δεν του εξήγησαν; Μα, βεβαίως, γιατί αυτό ήθελε ο πελάτης. Μόνο που εδώ δεν ήταν ούτε κακοί ούτε άσχημοι. Απλά, είχαν ψαρώσει και δεν τολμούσαν να του μιλήσουν…
Μετά ταύτα, αγαπητοί αναγνώστες, φροντίστε να επιλέξετε τους καλούς – αλλά περισσότερο απ’ όλα μην τους λέτε εσείς τι θέλετε, περιγράψτε τους τη ζωή σας και τα όνειρά σας.

Η μάχη για το 3D

Τελικά ο δρόμος προς το οικιακό 3D φαίνεται να είναι μακρύς και γεμάτος δυσκολίες, όπως λέει και ο ποιητής, εν ολίγοις θα γίνει μεγάλη μάχη στην αγορά συσκευών Audio-Video αλλά και στο Hollywood. Βέβαια, αυτό δεν το υποθέτουμε απλά, αλλά το αναφέρουμε επίσημα, καθώς πληροφορηθήκαμε για το τι μας περιμένει διά στόματος Tim Page της Sony Europe. Ουσιαστικά, δεν αντέξαμε την αγωνία, τις απορίες και τις ερωτήσεις των αναγνωστών μας, οπότε σπεύσαμε να στείλουμε ένα πληρέστατο ερωτηματολόγιο στις μεγάλες εταιρείες του χώρου που καταπιάνονται με το σπορ του 3D, ήτοι Sony, Philips, Panasonic. Περιμέναμε εναγωνίως τις απαντήσεις όλων, ειδικά δε της Panasonic, που, ως η μαμά της τεχνολογίας, έχει τον τελευταίο λόγο, ωστόσο απάντηση έστειλε (ή πρόφτασε να στείλει έως την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες) μόνο ο Tim Page της Sony.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Η Sony (ενδεχομένως και όλες οι εταιρείες του χώρου) θα υιοθετήσει το σύστημα με ενεργά πολωτικά γυαλιά (active shutter glasses), καθώς αυτό επιτρέπει τον καλύτερο συγχρονισμό πηγής –προβολικού– ματιών, και ως εκ τούτου «διατηρεί» την εικόνα 3D στη μέγιστη ανάλυση 1080p του υλικού. Εντάξει, αυτό το «μυριστήκαμε» και στην πρόσφατη IFA ,όπου τα οκτώ από τα δέκα setup είχαν στηθεί με ενεργά γυαλιά (με ασύρματη επικοινωνία μεταξύ τηλεόρασης και γυαλιών) και ελάχιστα με παθητικά γυαλιά (χωρίς αισθητήρα επικοινωνίας).
Ωστόσο, στην ερώτηση περί διαθεσιμότητας προϊόντων 3D (τηλεοράσεις, προβολείς, πηγές) η απάντηση υπήρξε ένα ξερό 2010... προφανώς γιατί τα πράγματα είναι ακόμα πολύ ρευστά, ως προς την προδιαγραφή (και του BD Forum και του HDMI) που θα πρέπει να ενσωματώσουν οι αυριανές συσκευές 3D.
Μάλιστα σε ξεχωριστή ερώτηση περί του 3D roadmap, η απάντηση ήταν απλά Confidential regarding 3D roadmap!! (Τα δύο θαυμαστικά του Tim Page και όχι δικά μας.) Ωστόσο, οι πληροφορίες που μας δόθηκαν στην IFA περί της προδιαγραφής 3D του Blu-ray επιβεβαιώθηκαν και λογικά αναμένεται έως το τέλος του έτους να υπάρξει στανταρισμένη προδιαγραφή Blu-ray 3D και μέσα στο 2010 να πάρουμε στα χέρια μας δισκάκια Blu-ray με τρισδιάστατο υλικό. Έως εδώ όλα ωραία και καλά, καθώς σε μερικούς μήνες θα μπορούμε να απολαμβάνουμε στην άνεση του καθιστικού μας τρισδιάστατες ταινίες υψηλής ευκρίνειας.
Ωστόσο, στην ερώτηση περί των συνδέσεων μεταξύ των συσκευών 3D πήραμε την αφοπλιστική απάντηση: All linked HDMI 1.4. Στην ερώτηση αν πρέπει να αγοράσουμε ένα πλήρες σύστημα 3D από το μηδέν (κάτι που ελπίζαμε και παρακαλάγαμε να γλιτώσουμε) επίσης πήραμε τη «φρικιαστική» απάντηση: Yes...
Πάει περίπατο, λοιπόν, η συμβατότητα που ελπίζαμε να έχουμε στα υπάρχοντα συστήματά μας, έστω και σε στερεοσκοπική ανάλυση χαμηλότερη του 1080p, και μάλιστα δεν χρειάζεται μόνο να αγοράσουμε νέο Home Cinema αλλά και να ξηλώσουμε τα υπάρχοντα HDMI 1.3.
Πάντως σε πρόσφατη δήλωσή του, ο Μαρκ Ζοράντι, πρόεδρος της Disney, ανέφερε ξεκάθαρα ότι θα περάσουν δύο με πέντε χρόνια έως τη στιγμή που θα δούμε να κυκλοφορούν συσκευές 3D στην αγορά του Home Cinema. Αν ο Ζοράντι αναφέρεται στο αρχικό λανσάρισμα των συσκευών ή στην τελική τους εμπορική αποδοχή, ο χρόνος θα το δείξει. Πάντως αυτή η δήλωση αντικρούει τη δήλωση της Disney περί τίτλων 3D Blu-ray εντός του 2010. Ίδωμεν.

Δοκιμάζοντας τα νερά

Ταινίες standard def και Hi-Def, ταινίες σε δίσκους DVD, σε δίσκους Blu-ray, σε σκληρούς δίσκους, από το τοπικό δίκτυο, από το Internet, από το iTunes, από το Netflix, από το Playstation Store (σύντομα), ταινίες πειρατικά κατεβασμένες από το rapidshare και από torrent. Ουφ, τα κάλυψα όλα; Μάλλον όχι. Όχι, γιατί η πρόσφατη συμφωνία της Paramount με την Kingston έχει ως αποτέλεσμα την εμπορική διάθεση ταινιών και σε μνήμες USB. Εκεί όμως που περιμέναμε το σωστό προϊόν, ήτοι μια μνήμη 64GB που να χωρά την πλήρη ταινία όπως αυτή είναι αποθηκευμένη στο Blu-ray (άντε 32GB με κομμένα τα έξτρα για να χωράει), αυτό που θα πάρουμε είναι μια μνημούλα 4GB που βέβαια έχει χώρο για την έκδοση της ταινίας σε στάνταρτ ανάλυση. Και μάλιστα όχι απλά στάνταρτ ανάλυση, αλλά και –λογικά– χαμηλότερη από αυτή του DVD, καθώς τα 4GB είναι χωρητικότητα ακόμα χαμηλότερη από αυτήν ενός διπλής στρώσης DVD. Η αρχή θα γίνει με την ταινία «Transformers 2: Revenge of the Fallen», και εμείς ας πούμε ότι δεχόμαστε καλόπιστα τη συνεργασία Paramount-Kingston αναμένοντας η τιμή να είναι αντίστοιχη του προϊόντος. Ωστόσο, η τιμή του πρώτου Kingston 4GB Data Traveler USB με αποθηκευμένη την ταινία θα είναι (κρατηθείτε) 30 δολάρια, τη στιγμή που η διπλή σπέσιαλ έκδοση της ταινίας σε DVD κάνει 20 δολάρια και μια μνημούλα 4GB όχι παραπάνω από 10 δολάρια. Στο άθροισμα καλά τα κατάφεραν, λοιπόν, οι δύο εταιρείες, καθώς 20 συν 10 μας κάνει 30, ωστόσο το προϊόν που προσφέρουν δεν είναι εμπορικά ελκυστικό για τον καταναλωτή, τη στιγμή μάλιστα που στο Internet μπορεί κάποιος να βρει και να κατεβάσει τζάμπα την DVD εκδοχή της ταινίας, αλλά και την Blu-ray εκδοχή της ταινίας και σε .mkv και πλήρως ασυμπίεστη (δηλαδή ολόκληρο το Blu-ray). Ας ελπίσουμε ότι η Kingston και η Paramount «δοκιμάζουν τα νερά» και εάν πιάσει το εγχείρημα θα αποφασίσουν να μας δώσουν το σωστό προϊόν, ήτοι μεγάλης χωρητικότητας μνήμες με την ταινία αποθηκευμένη σε φορμά υψηλής ευκρίνειας.

Το PS3 αποκτά Netflix streaming

Μετά το X-Box 360, αρκετά Blu-ray Player από την LG και τη Samsung, αλλά και την ίδια τη Sony, ήρθε και η σειρά του Playstation 3 να αποκτήσει πρόσβαση στην υπηρεσία movie streaming του Netflix. Ωστόσο, το PS3 θα χρειάζεται ένα δίσκο που οι ενδιαφερόμενοι συνδρομητές θα παραλάβουν από το Netflix, ώστε να μπορεί η γνωστή κονσόλα να συνδεθεί με τους server του Netflix. Ουσιαστικά, η επικοινωνία μεταξύ του PS3 και του Netflix θα πραγματοποιείται μέσω της δυνατότητας BD Live της συσκευής, οπότε εμείς εδώ και τώρα βγαίνουμε αληθινοί στις προβλέψεις μας περί της χρήσης του BD Live για αναπαραγωγή ταινιών σε πραγματικό χρόνο. Οι φήμες περί της επιλογής της πλατφόρμας BD Live και όχι της άμεσης επικοινωνίας του browser του PS3 με το Netflix, λόγω κάποιας αποκλειστικής συμφωνίας μεταξύ του Netflix και της Microsoft, δεν έχουν επιβεβαιωθεί. Ωστόσο, το σημαντικό στοιχείο της υπόθεσης είναι το ότι η πρόσβαση δεν απαιτεί τη συνδρομή των 50 δολαρίων ετησίως που απαιτεί η σύνδεση του X-Box 360 με το Netflix. Έτσι, οι εννέα εκατομμύρια χρήστες Playstation 3 αποκτούν μονομιάς πλήρη πρόσβαση στους 17.000 τίτλους που διαθέτει το Netflix, δημιουργώντας τη μεγαλύτερη εγκατεστημένη βάση δεδομένων βασιζόμενη στην υπηρεσία BD Live. Όλα αυτά βέβαια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ενώ εμείς της ευρωπαϊκής πλευράς ελπίζουμε οι εξελίξεις στην Αμερική να επιφέρουν τις αντίστοιχες εξελίξεις και εδώ, όπως λόγου χάρη η αναμενόμενη αγορά ή ενοικίαση ταινιών από το Playstation Network.

ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΤΑ 3D;

Στην αρχή ήμουν πολύ δύσπιστος. Παρ’ όλο που είχα δει διάφορες επιδείξεις, δεν πίστευα ότι το 3D θα ήταν τώρα κοντά έτοιμο για να φτάσει στα σπίτια μας. Και αυτό δεν αφορά μόνο στα μηχανήματα – αφορά κυρίως στα προγράμματα. Κάτι όμως οι τεχνολογικές εξελίξεις, κάτι η πίεση που νιώθουν οι κατασκευαστές από τις πεσμένες πωλήσεις, κάτι η πίεση που νιώθει το Χόλιγουντ από τις πιο άδειες αίθουσες, ξαφνικά όλοι έχουν αρχίσει να μιλάνε για τα 3D λες και θα τα έχουμε αύριο στα σπίτια μας. Σιγά, ρε παιδιά, εδώ ακόμη δεν έχουμε ξεφορτωθεί το παλιό καλό Standard Definition – PAL/NTSC, που ήδη ξεπέρασε την ηλικία συνταξιοδότησης. Στο εξωτερικό βέβαια οι εκπομπές HD είναι πολλές, ενώ στην Αμερική εδώ και κάτι μήνες έχουν σταματήσει εντελώς οι εκπομπές SD. Από αυτό όμως μέχρι το να μιλάμε για το 3D η απόσταση είναι τεράστια. Εκτός… Εκτός και η κουβέντα για το 3D βαστήξει όσο η κουβέντα για το HDTV – δηλαδή 30 χρόνια!
Τα γεγονότα πάντως σήμερα είναι τα εξής: Πρώτον, το 3D, με διάφορες μεθόδους, είναι τεχνολογικά εφικτό σε πολύ καλή ποιότητα, τόσο για την κινηματογραφική αίθουσα όσο και για το σπίτι μας. Και, όταν λέμε τεχνολογικά εφικτό, δεν εννοούμε μόνο την ποιότητα, εννοούμε και το κόστος. Δεύτερον, τόσο οι κατασκευαστές μηχανών όσο και οι παραγωγοί προγραμμάτων το θέλουν σαν τρελοί. Η τελευταία τρισδιάστατη παραγωγή του James Cameron, το «Avatar», είναι ένα ορόσημο που δείχνει τι μπορεί να παραχθεί σήμερα, αν υπάρχει η βούληση. Τρίτον, όλα αυτά απέχουν τόσο πολύ από τη βιομηχανική παραγωγή εκατομμυρίων κομματιών όσο αποδείχθηκε ότι απείχε η HDTV το 1992, όταν στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης υποτίθεται ότι θα είχαμε την επίσημη έναρξη του συστήματος στην Ευρώπη.
Υπάρχει βέβαια και ένα τέταρτο ενδεχόμενο που οποιοσδήποτε σοφός άνθρωπος πρέπει να βάλει στο μυαλό του: Μπορεί τελικά το 3D να μην «περπατήσει», να μη γίνει αποδεκτό από τον κόσμο, τουλάχιστον στην τρέχουσα μορφή του. Τα πολλά αποτυχημένα τεχνολογικά συστήματα του παρελθόντος, όπως οι βιντεοδίσκοι βινυλίου ή η αναλογική τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας, μας οδηγούν σε αυτή την πιθανότητα. Μπορεί δηλαδή οι τρέχουσες τεχνολογίες να μην προκαλέσουν την αίσθηση που αναμένεται στο κοινό και να μην υιοθετηθούν, μέχρι να έλθει μια άλλη τεχνολογία που να κάνει τη διαφορά. Όπως το Laserdisc σερνόταν μέχρι να έλθει το DVD. Και σε ό,τι αφορά τα 3D, η τελική λύση είναι γνωστή: πρόκειται για την ολογραφική προβολή με Laser, χωρίς γυαλιά και χωρίς οθόνες. Αυτό όμως είναι ακόμη πολύ μακριά, γι’ αυτό και οι σημερινές τεχνολογίες έχουν μια σημαντική ευκαιρία να μας κερδίσουν.
Από τι θα εξαρτηθεί η επιτυχία; Από τρία πράγματα: Περιεχόμενο, περιεχόμενο και περιεχόμενο. Όσο καλά και αν είναι τα μηχανάκια, όσο φτηνά και να τα κάνουν οι γίγαντες της τεχνολογίας, αν το μόνο που θα μπορούμε να δούμε πέντε δέκα ή εκατό ταινίες, όπως ήταν στα LaserDisc, τότε ο κόσμος θα γυρίσει το κεφάλι αλλού. Εντάξει, υπάρχουν και οι επερχόμενες βιντεοκάμερες 3D που υποτίθεται ότι θα γράφουν τις δικές μας ζωές σε 3D, άρα θα έχουμε και δικό μας περιεχόμενο – αλλά ποιος θα πάρει σύστημα 3D για να βλέπει κυρίως τις δικές του ταινίες;
Με λίγα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, ενημερωνόμαστε για το 3D, βλέπουμε όλα τα demo που μπορούμε (μερικά θα δίνονται και μέσω Internet σε όλους), αλλά από κει και πέρα περιμένουμε να δούμε ποιος θα κάνει το βήμα και θα φτιάξει πολλά προγράμματα. Όσο για τη λύση με τις δικές μας λήψεις σε βιντεοκάμερες 3D, γιατί όχι – το ομολογώ ότι με γαργαλάει η ιδέα να τραβάω 3D και να τα παίζω στην οικογένεια. Αυτό όμως θα το κάνω σε μια μικρή εγκατάσταση και θα αφήσω το μεγάλο σύστημά μου όπως είναι…

Ο μάγος των remote control

Το ότι ζηλεύω τρελλά το Harry Potter και τους φίλους του που με μια απλή (αλλά αποφασιστική) κίνηση του μαγικού τους ραβδιού και την προφορά μιας (συνήθως απλής) λατινικής λέξης επιτυγχάνουν τα πάντα, το έχω δηλώσει επανειλημμένα. Ειδικά χθες το βράδυ που κατέβασα από το rapidshare το DVD Rip της τελευταίας ταινίας της σειράς (Harry Potter and the Half Blood Prince), για ακόμα μια φορά αναστέναξα που ο κόσμος αυτός είναι παραμυθένιος και όχι πραγματικός. Ωστόσο, η εταιρεία The Wand Company ανέλαβε να δώσει και σε εμάς τους Harry Potterόπληκτους μια γεύση από τη μαγεία που βιώνουν οι μαθητές του Hogwarts School of Magic, κατασκευάζοντας ένα προγραμματιζόμενο τηλεχειριστήριο ακριβώς όμοιο με το ραβδί των μάγων.
Εξάλλου το Wand (όπως απλά ονομάζεται το ασυνήθιστο χειριστήριο της εταιρείας) δεν διαθέτει κουμπιά (αλλιώς τι μαγικό ραβδάκι θα ήταν), αλλά μπορεί να «μάθει» 12 διαφορετικούς υπέρυθρους κώδικες (από τα χειριστήρια του συστήματός μας), οι οποίοι αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες κινήσεις του χρήστη.
Η δυσκολία στην προκειμένη περίπτωση της χρήσης του Wand Remote (εκτός από το γεγονός ότι τα παιδιά της οικογένειας θα θέλουν να το αρπάξουν για να παίξουν τους μάγους, φωνάζοντας με ευχαρίστηση «Cruciatus»), είναι η απομνημόνευση από το χρήστη του συγκεκριμένου gesture που αντιστοιχεί στην κάθε προγραμματισμένη λειτουργία.
Θεωρώ, όμως, ότι κάτι τέτοιο δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο μετά την κατάλληλη εξάσκηση, ενώ, ούτως ή άλλως, ο κάθε «μάγος» του Home Cinema θα προγραμματίσει το μαγικό ραβδί του με κινήσεις που έχουν λογική. Λόγου χάρη, η αύξηση της στάθμης του ήχου θα είναι μια δεξιόστροφη κίνηση και η μείωση μια αριστερόστροφη, η αλλαγή track μια οριζόντια, κοφτή δεξιά ή αριστερά κ.ο.κ. Μάλιστα, για να διευκολυνθεί η διαδικασία εκμάθησης και προγραμματισμού των διαφορετικών κινήσεων που αντιστοιχούν στην κάθε λειτουργία, το μαγικό ραβδί εκπέμπει ένα διαφορετικό χρωματικό κώδικα (από το ενσωματωμένο χρωματιστό LED) και μια δόνηση κάθε φορά που ο χρήστης επιτυγχάνει να επαναλάβει σωστά μια συγκεκριμένη κίνηση. To μήκους 14 ιντσών Wand remote control είναι ήδη διαθέσιμο από την ιστοσελίδα της εταιρείας (http://thewandcompany.com/) στην τιμή των 50 λιρών Αγγλίας ή 83 δολαρίων, και εγώ δηλώνω ευθαρσώς εδώ και τώρα ότι σε λίγες ημέρες θα ελέγχω τις συσκευές του συστήματός μου με το μαγικό ραβδάκι του Harry Potter.

Toy Story: Το 3D and beyond

Γενιές και γενιές μικρών (και μεγάλων για να πούμε την αλήθεια) μεγάλωσαν και ωρίμασαν κινηματογραφικά με τις αριστουργηματικές ταινίες animation της Pixar, όπως τα θρυλικά Toy Story. Η πρώτη ταινία (Toy Story) έκανε πρεμιέρα το 1995 και ουσιαστικά εγκαινίασε τη «νέα εποχή» στις ταινίες animation, όντας τόσο πρωτοποριακή –τεχνολογικά, σκηνοθετικά και σεναριακά– τότε, όσο η Χιονάτη του Walt Disney to 1937. Ακολούθησε το εξίσου επιτυχημένο Toy Story 2, που προβλήθηκε το 1999, ενώ το Toy Story 3 αναμένεται στις κινηματογραφικές αίθουσες προς το δεύτερο εξάμηνο του 2010 (18 Ιουνίου στην Αμερική). Ουσιαστικά το πρώτο Toy Story εγκαινίασε τη χρυσή εποχή στο animation, αλλά και αποτέλεσε την κινηματογραφική πρεμιέρα της Pixar (που ως γνωστόν ανήκει στον Steve Jobs), ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο για την εξέλιξη και την ωρίμανση του είδους. Εξάλλου δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αν ζούσε ο Walt Disney (καθώς η Pixar ανήκει πλέον στα Walt Disney Studios), κυριολεκτικά θα καμάρωνε για τα αριστουργήματα που ξεπηδούν από τη διάσημη εταιρεία animation.
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το πιο φιλόδοξο project των Disney/Pixar (πέρα από το remaster των τίτλων της Disney, για τη σειρά Blu-ray Platinum Edition) αποτελεί η μετατροπή των τριών ταινιών Toy Story σε 3D. Η έκδοση 3D του πρώτου Toy Story είναι ουσιαστικά έτοιμη και θα προβληθεί στην Αμερική έως το τέλος του χρόνου, ενώ το Toy Story 2 3D έχει προγραμματιστεί να προβληθεί στην Αμερική στο πρώτο τρίμηνο του 2010.
Ουσιαστικά, ενώ το Toy Story 3 κατασκευάστηκε ευθύς εξαρχής για το κινηματογραφικό φορμά του 3D, τα Toy Story και Toy Story 2 μετατράπηκαν μέσω ειδικής επεξεργασίας σε πανίσχυρους υπολογιστές, όπου για την εικόνα του αρχικού υλικού δημιουργήθηκε ακόμα μια δεύτερη εικόνα, που ουσιαστικά είναι αυτή που θα βλέπει το δεύτερο μας μάτι μέσω των ειδικών πολωτικών γυαλιών 3D. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες διαρκούς επεξεργασίας, ώστε το υλικό των δύο πρώτων Toy Story να γίνει συμβατό με τις σημερινές μεθόδους επεξεργασίας ψηφιακού υλικού στην Pixar, ενώ μετά χρειάστηκαν ακόμη έξι μήνες ανά ταινία για τη μετατροπή του Toy Story και Toy Story 2 στις τρισδιάστατες τους εκδόσεις. Μπορεί, λοιπόν, το κυρίως βάρος της υπόθεσης 3D να έπεσε στον James Cameron και στην ταινία Avatar (και βέβαια στη δημιουργό της τεχνολογίας Panasonic), ωστόσο η απόφαση της Pixar για τα Toy Story 3D επιβεβαιώνει ότι και η Disney πιστεύει ακράδαντα ότι το μέλλον του κινηματογράφου (αλλά και της οικιακής ψυχαγωγίας) είναι πέραν πάσης αμφιβολίας τρισδιάστατο.

Η πρώτη τηλεόραση 3D έτοιμη προς πώληση

Στην πρόσφατη IFA πραγματικά δεν χορταίναμε να χαζεύουμε τα διάφορα setup 3D με τηλεοράσεις και προβολείς, ειδικά δε αυτά της Panasonic, που ως «μαμά» του φορμά 3D για τα οικιακά δεδομένα είχε να επιδείξει πολλά θαυμαστά πράγματα. Πολλοί ήταν βέβαια αυτοί που έσπευσαν να αμφισβητήσουν την εμπορική βιωσιμότητα ενός τέτοιος εγχειρήματος, λέγοντας ότι «τα έχουμε ξαναδεί αυτά εδώ και πολλά χρόνια και πάντα σε πειραματική φάση μένουν». Ωστόσο στην έκθεση Ceatec στην Ιαπωνία (έκθεση αντίστοιχη για τη χώρα με την αμερικάνικη CES) η Panasonic διέψευσε (για ακόμα μια φορά) όλους τους άπιστους Θωμάδες. Ουσιαστικά, η εταιρεία απέχει ελάχιστα από την τελική εμπορική διάθεση της 3D 50άρας Plasma της, η οποία έως τη CES στις αρχές του 2010 θα διαθέτει ταμπελάκι τιμής και θα πωλείται στα ιαπωνικά καταστήματα. Εκτός βέβαια από την 50άρα, στην επερχόμενη CES θα δούμε και 46 και 42 ιντσών 3D Plasma από την Panasonic, ενώ στην Ceatec τρισδιάστατα setup με τηλεοράσεις είχαν επίσης στήσει η Hitachi, η Sharp, η Toshiba και η Sony. Ωστόσο, η Panasonic εδώ και τώρα έχει ουσιαστικά έτοιμες τις τηλεοράσεις προς εμπορική διάθεση (παρ’ ότι η αντίστοιχη προδιαγραφή Blu-ray Forum/HDMI Organization δεν έχει στανταριστεί), ενώ οι ανταγωνίστριες εταιρείες αναλώνονται σε δικαιολογίες και προβληματισμούς σχετικά με το αν η τεχνολογία «θα πιάσει» εμπορικά.

Toshiba: Η τηλεόραση του αύριο σήμερα

Αποφασισμένη να κερδίσει το χαμένο (τεχνολογικό και εμπορικό) έδαφος του HD-DVD, η Toshiba σπεύδει να μας δώσει εδώ και τώρα μια γενναία γεύση από την τηλεόραση του αύριου. Ο λόγος περί της νέας προσθήκης στη σειρά Regza, της 55άρα, 55Χ1. Το δημιούργημα της Toshiba τρέχει στα 240Hz και υιοθετεί LED backlight με εξελιγμένο local dimming με 512 ανεξάρτητα ελεγχόμενες περιοχές, εκτοξεύοντας το λόγο αντίθεσης στο 5.000.000:1. Ωστόσο, το καυτό κατασκευαστικό σημείο της εν λόγω τηλεόρασης δεν είναι το LED backlight και ο στρατοσφαιρικός λόγος αντίθεσης, αλλά ο πανίσχυρος 64μπιτος επεξεργαστής Cell (ναι, σαν αυτόν του PS3) που υιοθετεί στο τμήμα επεξεργασίας βίντεο. Ο επεξεργαστής αυτός επιφορτίζεται με τη βελτιστοποίηση της ποιότητας εικόνας σε απόλυτα επίπεδα, ενώ επιπλέον δίνει στη συσκευή τη δυνατότητα να υποστηρίζει HD Web browser, και βέβαια δικτύωση DLNA. Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Η εξωτερική συσκευή η οποία συνοδεύει την 55X1 ενσωματώνει, εκτός από τον υπερ-επεξεργαστή Cell, και ένα σκληρό δίσκο χωρητικότητας 3TB, που δίνει τη δυνατότητα για time shift με χρονικό εύρος έως και 26 ώρες, ή την ταυτόχρονη εγγραφή και την ταυτόχρονη προβολή έως και οκτώ διαφορετικών προγραμμάτων. Ηχητικά η τηλεόραση συμπληρώνεται από μια φινετσάτη soundbar με επτά μονάδες που τοποθετείται στο κάτω τμήμα της οθόνης. Η σούπερ Toshiba παρουσιάστηκε πρόσφατα στην έκθεση Ceatec στην Ιαπωνία και η εμπορική της διάθεση θα αρχίσει εκεί την 1η Δεκεμβρίου και θα κοστίζει 1.000.000 γεν (περίπου 11.000 δολάρια). Η Toshiba προβλέπει να πωλούνται στην Ιαπωνία γύρω στα 1.000 κομμάτια 55Χ1 έως το 2010 που η τηλεόραση θα κυκλοφορήσει στην Αμερική και στην Ευρώπη. Βέβαια, τα σχέδια της μεγάλης ιαπωνικής εταιρείας για τηλεοράσεις που θα εκμεταλλεύονται την ασύλληπτη επεξεργαστική ισχύ του Cell processor δεν σταματούν στην 55άρα 55Χ1. Μελλοντικά θα δούμε τηλεοράσεις 3D, αλλά και υλοποιήσεις με ανάλυση 4K x 2K, που θα μετατρέπουν την ανάλυση του σήματος 1080p σε ανάλυση 3840x2160.
Εμείς βέβαια είχαμε την ευκαιρία (το προνόμιο ουσιαστικά) να πάρουμε μια γενναία γεύση από τη μαγεία της Toshiba 55X1 στην πρόσφατη IFA, όπου υπό μορφή πρωτοτύπου η τηλεόραση μας παρουσιάστηκε από τους ανθρώπους της Pioneer (και της ελληνικής αντιπροσωπείας) κεκλεισμένων των θυρών. Αυτό που είδαμε δύσκολα περιγράφεται με λέξεις, καθώς η εικόνα της Toshiba πραγματικά ξεπερνά τις σημερινές τηλεοπτικές υλοποιήσεις. Οι μαύρες μπάρες πάνω και κάτω από το κάδρο 2.35:1 δεν ξεχώριζαν από το μαύρο πλαίσιο της συσκευής, στοιχείο που αποδεικνύει ότι το 5.000.000:1 του λόγου αντίθεσης αποτελεί πραγματικό και όχι «κατασκευασμένο» τεχνικό χαρακτηριστικό, ενώ τα χρώματα και η ζωντάνια της εικόνας αντίστοιχα μας άφησαν άφωνους. Άντε να δούμε πότε θα απολαύσουμε τη «θαυματουργή» 55X1 και στην ευρωπαϊκή αγορά.

Έρχεται το Windows Touch Pack

Ένα άγγιγμα θα σας πείσει

Πριν από κάμποσο καιρό ο Bill Gates παρουσίαζε το Microsoft Surface, ένα εντυπωσιακό concept προϊόντος το οποίο χειριζόμασταν αποκλειστικά με την αφή – κάτι σαν το λειτουργικό του iPhone για κανονικό υπολογιστή. Το πλήρωμα του χρόνου φαίνεται ότι έφτασε, οπότε οι βασικότερες λειτουργίες του Surface βρίσκουν το δρόμο προς τα σπίτια μας. Με την κυκλοφορία των Windows 7 θα διατεθεί ένα ειδικό add-on για όσους έχουν οθόνη αφής multitouch, γνωστό και ως Touch Pack, με το οποίο ανοίγουν νέοι δρόμοι για την καθημερινή αλληλεπίδρασή μας με τους υπολογιστές στο σπίτι ή στο γραφείο. Θα μπορούμε να διαχειριστούμε φωτογραφίες, βίντεο, χάρτες, εφαρμογές 3D, ακόμα και τον Internet Explorer με τις άκρες των δαχτύλων μας. Ήδη πολλοί από τους κατασκευαστές υπολογιστών έχουν μπει στο παιχνίδι και λανσάρουν σχετικά προϊόντα. H HP είναι εδώ και κάμποσο καιρό πρωτοπόρος σε αυτή την αγορά με τη σειρά Touchsmart, μια οικογένεια προσωπικών υπολογιστών που ενσωματώνονται σε μια οθόνη LCD με δυνατότητα αφής. Διαθέτει εντελώς δικό του interface, το οποίο έχει αναπτύξει η ίδια η HP, αλλά, όπως φαίνεται, δεν θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί και στα δεδομένα των Windows 7. Στο χορό πρόσφατα μπήκε και η Sony, ανακοινώνοντας την κυκλοφορία των Vaio L Series που ακολουθούν ακριβώς την ίδια φιλοσοφία. Τα πρώτα μοντέλα θα διαθέτουν 24αρα οθόνη αφής LCD Χ-Black, η οποία θα εκμεταλλεύεται πλήρως τις δυνατότητες Touch των Windows 7. H πλοήγηση ανάμεσα στα φωτογραφικά άλμπουμ, τα βίντεο και οι απλές εργασίες στα Windows θα πραγματοποιούνται με απλά αγγίγματα στην οθόνη που θυμίζουν καθημερινές κινήσεις, όπως το ξεφύλλισμα ενός περιοδικού, το τράβηγμα ή την περιστροφή αντικειμένων κ.ο.κ. Ως καθαρόαιμα Hi-End PC διαθέτουν Blu-ray και τηλεκοντρόλ ώστε να προσφέρουν πλήρες πακέτο οπτικοακουστικής ψυχαγωγίας. Επίσης, αναλογικές και HDMI εισόδους, ώστε να συνδέσετε πάνω τους κάθε είδους συσκευή, από το PS3 μέχρι το δορυφορικό σας δέκτη. Όπως όλα δείχνουν, η τάση για το χειρισμό συσκευών μέσω της αφής ξεφεύγει από τα στενά όρια των φορητών συσκευών και πλέον εισέρχεται δυναμικά στους υπολογιστές. Λέτε να συμβεί το ίδιο και με τις τηλεοράσεις και άλλα AV προϊόντα; Ίδωμεν…

ΔΙΣΚΑΔΙΚΑ, ΒΙΝΤΕΟΚΛΑΜΠ

Απαντήστε γρήγορα: Πόσα δισκάδικα υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα; Μερικές χιλιάδες; Μερικές εκατοντάδες; Μερικές δεκάδες; Επειδή το έχουμε κάνει το τεστ σε αρκετούς, κανείς δεν πιστεύει ότι το νούμερο είναι στις δεκάδες, εκ των οποίων καμιά εικοσαριά στην Αθήνα. Και πόσα βιντεοκλάμπ; Περισσότερα, αλλά όχι πολύ. Πριν από λίγα μόνο χρόνια, όμως, αριθμούσαν αρκετές χιλιάδες καταστημάτων στη χώρα μας.
Πέρα από τους ρομαντισμούς, στους οποίους όλοι είμαστε ευαίσθητοι, η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη. Όταν το προϊόν των καταστημάτων αυτών μπορεί να φτάσει στο σπίτι μας με άυλη μορφή, μέσω των δικτύων, είναι επόμενο ότι ο κόσμος θα διαλέξει αυτή τη μορφή διανομής ως πιο εύκολη και πιο φτηνή. Πιο φτηνή όχι λόγω πειρατείας, αλλά γιατί δεν υπάρχει ούτε το κόστος παραγωγής ούτε το κόστος της φυσικής διανομής ούτε το κόστος της λειτουργίας του φυσικού καταστήματος. Η κουβέντα αυτή δεν έχει να κάνει με την πειρατεία, την οποία ο γράφων θεωρεί ένα μεταβατικό στάδιο μέχρι να βρουν τους νέους τρόπους πώλησης οι ιδιοκτήτες των προγραμμάτων. Ακόμη και στο απόλυτο μηδέν να ήταν η πειρατεία, ακριβώς τα ίδια θα συνέβαιναν στα αγαπημένα μας δισκάδικα και βιντεοκλάμπ, ίσως με μια χρονική υστέρηση μερικών ετών.
Η υστέρηση θα προέκυπτε από τη μειωμένη πίεση που θα ένιωθαν οι ιδιοκτήτες των προγραμμάτων για να διακόψουν την «ομαλή» ροή της δουλειάς τους και να βγουν με μια νέα τεχνολογία που έχει οφέλη για το κοινό και ρίσκα γι’ αυτούς. Η πειρατεία είναι ένας πιεστικός καταλύτης των εξελίξεων που, ούτως ή άλλως, θα συνέβαιναν – απλώς, όταν υπάρχει και η γοητεία του «τζάμπα» ή του «απαγορευμένου», ο κόσμος δοκιμάζει πιο εύκολα κάτι νέο. Όσο κι αν υπάρχουν πολλές ιδέες για το πώς θα λυθεί το ζήτημα με τη διανομή και την πώληση περιεχομένου στο Internet, το βέβαιο είναι ότι θα λυθεί και η πειρατεία θα είναι μια παλιά ανάμνηση, όπως είναι σήμερα οι πειρατές του Αιγαίου ή ο λήσταρχος Γιαγκούλας.
Αυτό, άλλωστε, αποδείχθηκε και από την περίπτωση της Apple και του iPod που έκαναν αυτό που δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν ή έστω δίσταζαν να κάνουν οι εταιρείες παραγωγής μουσικής. Τώρα, κανείς δεν το συζητά, όλοι τρέχουν να κάνουν τα δικά τους αντίστοιχα. Τα ίδια και στο Χόλιγουντ, όπου οι κινηματογραφικές εταιρείες είναι πλέον ανοιχτές στη διανομή μέσω Internet και δοκιμάζουν πολλά ενδιαφέροντα σχήματα.
Μια άλλη συνήθης γκρίνια είναι τα DVD των εφημερίδων, που βέβαια έκοψαν πολύ από τις πωλήσεις DVD – σήμερα σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα. Πράγμα εύλογο, μια και οι εφημερίδες έδωσαν στον κόσμο το ίδιο προϊόν με σημαντικά φτηνότερο κόστος, παίζοντας με τη λογική των μεγάλων αριθμών. Για το κοινό, λοιπόν, που έδινε 20 και 25 ευρώ για αγορά μιας ταινίας, τα 3 ή 4 ευρώ είναι σημαντικό κέρδος, ενώ παράλληλα σημαντικό κέρδος είναι και για τις μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες που με μία πώληση σε εφημερίδα εξασφαλίζουν πολύ περισσότερα από όσα έπαιρναν από τη λιανική σε ένα χρόνο. Χαμένα βγήκαν τα βιντεοκλάμπ από αυτό, αλλά κερδισμένοι είναι το κοινό και οι παραγωγοί. Γι’ αυτό και από το 2004 και μετά η δουλειά που έμεινε στα βιντεοκλάμπ ήταν η ενοικίαση, μόνο που και αυτή, στο μεγαλύτερο κομμάτι της, είναι ροζ ταινίες. Σήμερα, χάρη στα torrent, κάθε νέος μπορεί να βρει τόνους ροζ ταινιών στο Internet και να τις δει στο σπίτι του, χωρίς να ρισκάρει να τον δουν στο βιντεοκλάμπ.
Ωστόσο, και η κουβέντα για τις εφημερίδες είναι μεταβατική. Στην ουσία, σύντομα δεν θα υπάρχει και εκεί αγορά, καθώς η διανομή μέσω Internet θα είναι ακόμη πιο οικονομική και εύκολη. Όταν θα μπορείς να «αγοράσεις» με ένα κλικ και προς ένα ευρώ μια ταινία στις 11 η ώρα το βράδυ, την ώρα που θέλεις να τη δεις, γιατί να περιμένεις να την πάρεις κάποια Κυριακή με τέσσερα ευρώ ή να πας στο βιντεοκλάμπ να τη νοικιάσεις με δύο ευρώ;
Ενώ, λοιπόν, από μια σκοπιά θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτά που συμβαίνουν, υπάρχουν πολλοί που θίγονται και μάχονται μάταια την αλλαγή. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε όλες τις αλλαγές. Παλιότερα, προ Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπήρχε στην Ελλάδα η ιδέα του αντιπροσώπου, που έφερνε στην Ελλάδα προϊόντα εξωτερικού μεταπουλώντας τα με σημαντικά κέρδη. Όταν έπεσαν τα σύνορα και οι δασμοί, ήταν επόμενο να αναδιοργανωθεί η διανομή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με αποτέλεσμα πολύ καλύτερες τιμές για το κοινό. Θυμάστε τις τιμές των ηλεκτρονικών προ ΕΕ; Από τις ακριβότερες στον πλανήτη τότε, από τις φτηνότερες στον πλανήτη σήμερα. Και όμως, πολλοί από τους παλιούς αντιπροσώπους καταστράφηκαν, επειδή πολέμησαν μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή που τους ξεπερνούσε, ενώ άλλοι προσαρμόστηκαν και άνθησαν με νέους τρόπους. Αυτή είναι η ουσία και με τα δισκάδικα και τα βιντεοκλάμπ: Η τεχνολογική-οικονομική-κοινωνική αλλαγή είναι τόσο μεγάλη, που ξεπερνά τους πάντες, καταστήματα, παραγωγούς, εφημερίδες, καταναλωτές. Και μην ξεχνάμε πώς γεννήθηκαν τα δισκάδικα και τα βιντεοκλαμπ: από μια αντίστοιχα μεγάλη τεχνολογική-οικονομική-κοινωνική αλλαγή του παρελθόντος, που λεγόταν δίσκος βινυλίου, CD, βιντεοκασέτα, DVD.

Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη

Αιωνία η μνήμη του υπέροχου Σπύρου Καλογήρου, του ηθοποιού που είχε πει την ιστορική ατάκα: «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη» και μας άφησε πριν από λίγο καιρό, αιωνία και η μνήμη του Pirate Bay, το οποίο μας αφήνει χρόνους οσονούπω. Ναι, το Pirate Bay, ο μεγαλύτερος ανοιχτός torrent tracker (λες και δεν το ξέρετε) μας αφήνει χρόνους, τουλάχιστον στη μορφή με την οποία το ξέραμε μέχρι τώρα. Ορμώμενο εκ Σουηδίας, το Pirate Bay δεν ήταν απλώς ο μεγαλύτερος torrent tracker, αλλά και σημείο αναφοράς ενάντια στην καταχρηστική άσκηση των πνευματικών δικαιωμάτων από τη βιομηχανία (μουσική, κινηματογραφική και λογισμικού), ενώ υπερασπιζόταν και την προστασία των ατομικών μας δικαιωμάτων (από τους διάφορους αυτόκλητους και μη μεγάλους αδελφούς). Η μαχητική ή μάλλον ακτιβιστική συμπεριφορά των ιδιοκτητών του Pirate Bay είχε βάλει εδώ και καιρό το εν λόγω site στο στόχαστρο των κοπιραϊτάδων, που με μπαράζ νομικών και άλλων επιθέσεων προσπαθούσαν μανιωδώς να κλείσουν το Pirete Bay. Τελικά, τα κατάφεραν. Με μια λιτή δήλωση (η οποία προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα), οι τέσσερις του Pirate Bay επιβεβαίωσαν τις φήμες που ήθελαν το site-σημαία των (με την καλή την έννοια) πειρατών του Διαδικτύου να πωλείται στην εισηγμένη στο σουηδικό χρηματιστήριο εταιρεία λογισμικού Global Gaming Factory X. Κεραυνός εν αιθρία! Πάει και το Pirate Bay. Σύμφωνα με τις πρώτες ανακοινώσεις, οι νέοι του ιδιοκτήτες σκοπεύουν να το μεταμορφώσουν σε νόμιμο site διαμοιρασμού μέσω τεχνολογίας Peer-to-Peer (μάλιστα, για το λόγο αυτόν εξαγόρασαν και την Peerialism AB, μια εταιρεία λογισμικού η οποία ειδικεύεται στο Peer-to-Peer). Και, βέβαια, οι άνθρωποι της Global Gaming Factory X δικαιούνται να ξοδεύουν τα χρήματά τους ονειρευόμενοι ότι θα δημιουργήσουν το δικό τους iTunes Store, όμως η κοινότητα των ιντερνετοπειρατών (πάντα με την καλή την έννοια) χάνει τη σημαία της, ή μάλλον το καλύτερο της ορμητήριο. Τελικά, η μόνη ιδεολογία που απέμεινε στο θλιβερό μας πλανήτη είναι αυτή του χρήματος. Όλα πωλούνται, όλα έχουν την τιμή τους. Και οι κύριοι του Pirate Bay έσπευσαν να πουλήσουν το θρυλικό τους site σε τιμή ευκαιρίας (σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις). Εξήντα εκατομμύρια σουηδικές κορόνες (κάπου πεντέμισι εκατομμύρια ευρώ) ήταν το τίμημα της προδοσίας, τα μισά σε μετρητά και τα υπόλοιπα σε μετοχές της Global Gaming Factory X. Είναι, λοιπόν, η πραγματικότητα τόσο κυνική;
Μια θεωρία θέλει τους τέσσερις του Pirate Bay τρομοκρατημένους από την εξοντωτική ποινή, που τους επιβλήθηκε από τον... αδέκαστο διαπλεκόμενο δικαστή, να ξεπουλάνε το ιντερνετικό τους βιος όσο όσο, για να αντιμετωπίσουν τη μονόφθαλμη δικαιοσύνη. Οι ίδιοι διατείνονται ότι δεν μπορούσαν πλέον να συντηρήσουν το Pirate Bay. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις τους, θέλουν να ξεκολλήσουν από ένα παρωχημένο μοντέλο ηλικίας πέντε ετών (πέντε χρόνια είναι μια αιωνιότητα στο Internet) και να προχωρήσουν προς τα μπρος. Υπόσχονται, λοιπόν, την επόμενη γενιά πειρατικού νταλαβεριού, με νέες τεχνολογίες που εξασφαλίζουν προστασία των προσωπικών δεδομένων κ.λπ. Ήδη έχουν στα σκαριά τη δική τους εκδοχή του YouTube. Τέλος, υπάρχουν και οι άσπονδοι φίλοι, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι τελικά οι μηνυτές τους είχαν δίκιο. Οι τέσσερις του Pirete Bay είχαν στήσει μια ωραία μπίζνα, η οποία τους απέφερε άφθονο εύκολο χρήμα και τώρα που τα πράγματα σκούρυναν, ξεπουληθήκαν στην πρώτη προσφορά και την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Κονομήσανε, εκλέξανε και δικό τους βουλευτή και τώρα εις άλλα με υγεία. Προς το παρόν, ρομαντικοί όντες, θα πιστέψουμε την εκδοχή των τεσσάρων. Αλλά ακόμη και αν η πραγματικότητα μας αποδείξει ότι έχουμε κάνει λάθος, θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη δύναμη του Internet• το οποίο έχει κατασκευαστεί για να μην πεθαίνει. Και έχει γιγαντωθεί έτσι που κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει απόλυτα. Ελπίζουμε. Και ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Επίγεια ψηφιακή τηλεόραση από την Digea

Ξεκινά η διαδικασία μετάβασης για τους ιδιωτικούς σταθμούς.

Οι ιδιωτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας Alpha, Alter, Antenna, Makedonia TV, Mega, Star και Σκάι παρουσίασαν στις 24 Ιουνίου την εταιρεία Digea – Ψηφιακός Πάροχος ΑΕ. Η εταιρεία αυτή έχει ως κύρια δραστηριότητα την παροχή υπηρεσιών δικτύωσης και πολυπλεξίας, τόσο προς τους μετόχους της, τα κανάλια εθνικής εμβέλειας που αναφέραμε, όσο και προς όποιον άλλο τηλεοπτικό σταθμό είναι νόμιμος και θα επιλέξει τις υπηρεσίες της. Με άλλα λόγια, οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί συνασπίζονται, δημιουργώντας ένα φορέα που θα τους βοηθήσει να κάνουν τη μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση, μειώνοντας το συνολικό κόστος και το ρίσκο του όλου εγχειρήματος. Η διαδικασία της μετάβασης στην ψηφιακή επίγεια τηλεόραση είναι ένα σύνθετο τεχνικό, οικονομικό και επικοινωνιακό εγχείρημα. Απαιτεί σημαντικές επενδύσεις σε εξοπλισμό από την πλευρά των σταθμών/παρόχων ψηφιακής τηλεόρασης, αλλά και την ενημέρωση πρακτικά όλων των καταναλωτών, οι οποίοι θα πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και να αποκτήσουν τον απαραίτητο αποκωδικοποιητή με κόστος 50 με 60 ευρώ. Σύμφωνα με τις δηλώσεις της εταιρείας, το όλο εγχείρημα στην Ελλάδα θα εξελιχθεί σταδιακά και θα ολοκληρωθεί τα επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια.
Η Digea αναλαμβάνει να εκτελέσει ένα έργο μεγάλης δημόσιας ωφέλειας, του οποίου η εξέλιξη εξαρτάται και από την τήρηση και εκ μέρους της πολιτείας μιας σειράς προϋποθέσεων. Απαιτούνται η ολοκλήρωση της κατάρτισης του τελικού ψηφιακού χάρτη με όλες τις αναγκαίες προβλέψεις και τη θέσπιση ευέλικτων αποτελεσματικών διαδικασιών, η προκήρυξη των ψηφιακών αδειών και η έμπρακτη υποστήριξή της σε όλα τα επίπεδα. Η διείσδυση της επίγειας αναλογικής τηλεόρασης στην Ελλάδα σήμερα είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη αγγίζοντας το 95%, οπότε το εγχείρημα της μετάβασης έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία για τη χώρα μας. Τα άμεσα οφέλη για το κοινό από την ψηφιακή εκπομπή κατά την περίοδο της μετάβασης είναι η καλύτερη και σταθερότερη ποιότητα εικόνας, η πληρέστερη κάλυψη, καθώς και η ύπαρξη ηλεκτρονικού οδηγού προγράμματος (EPG). Η ολοκλήρωση της διαδικασίας μετάβασης ανοίγει το δρόμο για την τηλεόραση High Definition, τη δημιουργία πλήθους θεματικών καναλιών, συνδρομητικές υπηρεσίες και υπηρεσίες αμφίδρομης τηλεόρασης.
Με βάση το χρονοδιάγραμμα που δόθηκε στη δημοσιότητα, υπολογίζεται ότι μέχρι τις αρχές του 2010 το ψηφιακό τηλεοπτικό σήμα θα καλύπτει το 60% περίπου του πληθυσμού και θα μεταφέρει σε πρώτη φάση μόνο τα επτά πανελλήνιας εμβέλειας κανάλια. Η ψηφιακή εκπομπή αναμένεται να ξεκινήσει στα τέλη του καλοκαιριού από το Καμάρι Ξυλοκάστρου, ενώ σχεδιάζεται η εκπομπή σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα από τα μέσα του φθινοπώρου και σε Πάτρα και Λάρισα μέχρι τις αρχές του 2010. Οι αναλογικές μεταδόσεις θα συνυπάρχουν με τις αντίστοιχες ψηφιακές, ώστε να είναι ομαλή η διαδικασία της μετάβασης για το κοινό, ενώ ο απώτερος στόχος είναι η πλήρης κατάργηση των αναλογικών μεταδόσεων ύστερα από τέσσερα με πέντε χρόνια. Το σύστημα κωδικοποίησης θα είναι το MPEG-4/H.264/AVC και οι εκπομπές κατά τη φάση της μετάβασης θα γίνονται σε Standard Definition. Θα επιδιωχθεί συνεργασία με την ΕΡΤ, η οποία από το 2006 εκπέμπει και ψηφιακά κανάλια σε MPEG-2. Για την ενημέρωση του ευρύτερου κοινού, η DIGEA ετοιμάζει ενημερωτική διαφημιστική καμπάνια, η οποία θα ξεκινήσει μέσα στο καλοκαίρι, και θα διαθέτει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες στο δικτυακό τόπο της (www.digea.gr).
Είναι προφανές ότι όλες οι αγορές συσκευών με τηλεοπτικό δέκτη (όπως τηλεοράσεις, DVD Recorder κ.λπ.) θα πρέπει να γίνονται με γνώμονα την πλήρη συμβατότητα του δέκτη τους με το MPEG-4 (που είναι συμβατό προς τα πίσω με το MPEG-2), οπότε προσέξτε πριν αγοράσετε οτιδήποτε. Μας δόθηκε ήδη από την Digea, υπό τη μορφή promotion, o συμβατός δέκτης GKHD200T και ψάχνουμε στην αγορά για αντίστοιχα μηχανάκια. Επιπλέον, έχουμε μαζέψει και τις τηλεοράσεις με τους αντίστοιχους δέκτες, οπότε είμαστε έτοιμοι για μια σαρωτική δοκιμή και αναλυτική παρουσίασης της ψηφιακής τηλεόρασης μέσα στο φθινόπωρο. Μείνετε συντονισμένοι!