Στην αρχή ήμουν πολύ δύσπιστος. Παρ’ όλο που είχα δει διάφορες επιδείξεις, δεν πίστευα ότι το 3D θα ήταν τώρα κοντά έτοιμο για να φτάσει στα σπίτια μας. Και αυτό δεν αφορά μόνο στα μηχανήματα – αφορά κυρίως στα προγράμματα. Κάτι όμως οι τεχνολογικές εξελίξεις, κάτι η πίεση που νιώθουν οι κατασκευαστές από τις πεσμένες πωλήσεις, κάτι η πίεση που νιώθει το Χόλιγουντ από τις πιο άδειες αίθουσες, ξαφνικά όλοι έχουν αρχίσει να μιλάνε για τα 3D λες και θα τα έχουμε αύριο στα σπίτια μας. Σιγά, ρε παιδιά, εδώ ακόμη δεν έχουμε ξεφορτωθεί το παλιό καλό Standard Definition – PAL/NTSC, που ήδη ξεπέρασε την ηλικία συνταξιοδότησης. Στο εξωτερικό βέβαια οι εκπομπές HD είναι πολλές, ενώ στην Αμερική εδώ και κάτι μήνες έχουν σταματήσει εντελώς οι εκπομπές SD. Από αυτό όμως μέχρι το να μιλάμε για το 3D η απόσταση είναι τεράστια. Εκτός… Εκτός και η κουβέντα για το 3D βαστήξει όσο η κουβέντα για το HDTV – δηλαδή 30 χρόνια!
Τα γεγονότα πάντως σήμερα είναι τα εξής: Πρώτον, το 3D, με διάφορες μεθόδους, είναι τεχνολογικά εφικτό σε πολύ καλή ποιότητα, τόσο για την κινηματογραφική αίθουσα όσο και για το σπίτι μας. Και, όταν λέμε τεχνολογικά εφικτό, δεν εννοούμε μόνο την ποιότητα, εννοούμε και το κόστος. Δεύτερον, τόσο οι κατασκευαστές μηχανών όσο και οι παραγωγοί προγραμμάτων το θέλουν σαν τρελοί. Η τελευταία τρισδιάστατη παραγωγή του James Cameron, το «Avatar», είναι ένα ορόσημο που δείχνει τι μπορεί να παραχθεί σήμερα, αν υπάρχει η βούληση. Τρίτον, όλα αυτά απέχουν τόσο πολύ από τη βιομηχανική παραγωγή εκατομμυρίων κομματιών όσο αποδείχθηκε ότι απείχε η HDTV το 1992, όταν στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης υποτίθεται ότι θα είχαμε την επίσημη έναρξη του συστήματος στην Ευρώπη.
Υπάρχει βέβαια και ένα τέταρτο ενδεχόμενο που οποιοσδήποτε σοφός άνθρωπος πρέπει να βάλει στο μυαλό του: Μπορεί τελικά το 3D να μην «περπατήσει», να μη γίνει αποδεκτό από τον κόσμο, τουλάχιστον στην τρέχουσα μορφή του. Τα πολλά αποτυχημένα τεχνολογικά συστήματα του παρελθόντος, όπως οι βιντεοδίσκοι βινυλίου ή η αναλογική τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας, μας οδηγούν σε αυτή την πιθανότητα. Μπορεί δηλαδή οι τρέχουσες τεχνολογίες να μην προκαλέσουν την αίσθηση που αναμένεται στο κοινό και να μην υιοθετηθούν, μέχρι να έλθει μια άλλη τεχνολογία που να κάνει τη διαφορά. Όπως το Laserdisc σερνόταν μέχρι να έλθει το DVD. Και σε ό,τι αφορά τα 3D, η τελική λύση είναι γνωστή: πρόκειται για την ολογραφική προβολή με Laser, χωρίς γυαλιά και χωρίς οθόνες. Αυτό όμως είναι ακόμη πολύ μακριά, γι’ αυτό και οι σημερινές τεχνολογίες έχουν μια σημαντική ευκαιρία να μας κερδίσουν.
Από τι θα εξαρτηθεί η επιτυχία; Από τρία πράγματα: Περιεχόμενο, περιεχόμενο και περιεχόμενο. Όσο καλά και αν είναι τα μηχανάκια, όσο φτηνά και να τα κάνουν οι γίγαντες της τεχνολογίας, αν το μόνο που θα μπορούμε να δούμε πέντε δέκα ή εκατό ταινίες, όπως ήταν στα LaserDisc, τότε ο κόσμος θα γυρίσει το κεφάλι αλλού. Εντάξει, υπάρχουν και οι επερχόμενες βιντεοκάμερες 3D που υποτίθεται ότι θα γράφουν τις δικές μας ζωές σε 3D, άρα θα έχουμε και δικό μας περιεχόμενο – αλλά ποιος θα πάρει σύστημα 3D για να βλέπει κυρίως τις δικές του ταινίες;
Με λίγα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, ενημερωνόμαστε για το 3D, βλέπουμε όλα τα demo που μπορούμε (μερικά θα δίνονται και μέσω Internet σε όλους), αλλά από κει και πέρα περιμένουμε να δούμε ποιος θα κάνει το βήμα και θα φτιάξει πολλά προγράμματα. Όσο για τη λύση με τις δικές μας λήψεις σε βιντεοκάμερες 3D, γιατί όχι – το ομολογώ ότι με γαργαλάει η ιδέα να τραβάω 3D και να τα παίζω στην οικογένεια. Αυτό όμως θα το κάνω σε μια μικρή εγκατάσταση και θα αφήσω το μεγάλο σύστημά μου όπως είναι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου