ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΔΥΝΗΣ.

ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ
Είναι να μη σου τύχει. Εμένα μου έτυχε και έχασα τ’ αβγά και τα πασχάλια. Ή για να κυριολεκτούμε, έχασα τα data μιας ζωής – και ας τα είχα διπλοτριπλομπακαπιασμένα. Πάνε όλα... Ας όψεται ο κύριος WHS. Ποιος είναι αυτός; Αν δεν τον ξέρετε, καλύτερα να μην τον γνωρίσετε και πάθετε ό,τι έπαθα εγώ. Επιμένετε; Λοιπόν, WHS είναι ο Windows Home Server, ο σέρβερας της Microsoft για το σπίτι. Το ψηφιακό, δικτυωμένο σπίτι. Τρομάρα τους… Και τρομάρα μου. Ο WHS είναι ένας ειδικός υπολογιστής με ειδικό λογισμικό, ο οποίος έχει κατασκευαστεί για να αποτελεί την καρδιά του οικιακού μας δικτύου. Εξοπλισμένος με πολλούς σκληρούς σε ειδικού τύπου διάταξη RAID, (πατέντα της Microsoft), διατηρεί ασφαλή –υποτίθεται– όλα μας τα ψηφιακά δεδομένα: τις οικογενειακές φωτογραφίες και βίντεο, τα έγγραφα, τις μουσικές μας, τις ταινίες μας, όλα τα ψηφιακά αρχεία των μελών της οικογένειας. Έτσι, κάθε φορά που χρειαζόμαστε κάποιο από τα παραπάνω, μας το σερβίρει στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση ή στο Digital Player μας, μέσω του οικιακού δικτύου. Επιπλέον, παίρνει back up όλων των υπολογιστών του σπιτιού και φροντίζει την «υγεία» του οικιακού μας δικτύου, ελέγχοντας τα διάφορα μέρη που το αποτελούν. Ως σέρβερας, το κύριο μέλημά του είναι να κρατά ασφαλή τα αρχεία μας. Για τα πολυτιμότερα εξ’ αυτών δε, μας δίνει τη δυνατότητα διπλοφύλαξης, δηλαδή ταυτόχρονης αποθήκευσης και ενός αντιγράφου ασφαλείας μαζί με το πρωτότυπο, και μάλιστα σε διαφορετικό δίσκο, ώστε ακόμη και αν χτυπήσει ο ένας σκληρός, να υπάρχει αντίγραφο στον άλλο.
Αυτά στη θεωρία… Γιατί στην πράξη, άλλα συμβαίνουν. Τουλάχιστον σε μένα, (και σε πολλούς άλλους το ίδιο τυχερούς, αν κρίνω από τα δεκάδες post στα διάφορα σχετικά φόρα).

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ OLD SPICE
Προσωπικά, είμαι ασυγχώρητος. Γιατί, παρ’ όλο που το θέμα της οικιακής δικτύωσης το έχω ψάξει ενδελεχώς, έχοντας μάλιστα γράψει πάμπολα σχετικά άρθρα στο περιοδικό, την πάτησα σαν dummy, (ήτοι, ως βλαξ). Τι εννοώ; Όπως είπα, εδώ και πολύ καιρό έψαχνα να βρω την καλύτερη λύση στο θέμα του οικιακού σέρβερ. Μετά από μακρά έρευνα και συγκριτικές δοκιμές στο περιοδικό, κατέληξα τελικά στη λύση NAS. Ο NAS, (Network Attached Server), είναι ένα (στις πλείστες των περιπτώσεων) λινοξόκουτο το οποίο διαθέτει έναν ή περισσότερους σκληρούς δίσκους και λειτουργεί –όπως λέει και τ’ όνομά του– ως σέρβερ. Μικρός σε μέγεθος και εξαιρετικά χαμηλής κατανάλωσης, αλλά στιβαρός και επαγγελματικών προδιαγραφών, ένας μικρομεσαίος NAS αποτελεί την καλύτερη λύση για το οικιακό μας δίκτυο. Μάλιστα, υπάρχει πληθώρα μοντέλων, ειδικά κατασκευασμένων γι’ αυτήν ακριβώς τη χρήση, με απίστευτες πραγματικά δυνατότητες. Και ενώ είχα πάρει την απόφασή μου και ετοιμαζόμουν να παραγγείλω των NAS των ονείρων μου, να ’τος ο διάβολος, υπό τη μορφή συναδέλφου και φίλου, που την τελευταία στιγμή με έπεισε, αντί για NAS, να παραγγείλω τον WHS. Πώς την πάτησα και τον άκουσα, ακόμη δεν το έχω καταλάβει. Φανατικός οπαδός των PC o συνάδελφος, ακόμη και τηλεόραση βλέπει αποκλειστικά μέσω υπολογιστή. Οι κονσούμερ συσκευές έχουν εξωστρακιστεί προ πολλού από το σπίτι του, όπου ακόμη και τον καφέ, στο PC τον ψήνει – που λέει ο λόγος. Δεν λέω, και εγώ τα αγαπάω τα πισιά, αλλά μόνο για να τα σκαλίζω στον ελεύθερο μου χρόνο. Γιατί –ένα περίεργο πράγμα–, όσες φορές τα χρησιμοποίησα σε σοβαρές δουλειές, έσπασαν τα νεύρα μου και δουλειά δεν έγινε. Παρ’ όλα αυτά, ο συνάδελφος, εξαιρετικός πωλητής ων, με έπεισε να εμπιστευτώ άπαντα τα ψηφιακά δεδομένα της οικογένειας, στη Microsoft. Τον άκουσα και τα έχασα τα δεδομένα μου. Πώς συνέβη αυτό; Ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω.

WINDOWS HOME SERNER
Για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα, γευόμουνα τις χάρες του WHS. Με γκουρού και μπροστάρη το γνωστό συνάδελφο, όλοι σχεδόν οι συντάκτες του περιοδικού, είχαμε στήσει στα σπίτια μας, (αλλά και στα εργαστήρια του περιοδικού) από ένα μηχανάκι WHS. Το δικό μου τον βάφτισα σέρνερ, γιατί ήτανε εξαιρετικά αργός – σερνότανε. Νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Όμως και οι περισσότεροι συνάδελφοι υιοθέτησαν το ίδιο όνομα για το δικό τους Windows Home Serner, (συμπεριλαμβανομένου και αυτόν των εργαστηρίων, τον οποίο ο συνάδελφος-γκουρού επί δύο χρόνια προσπαθεί να πείσει ότι πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει σωστά). Κατάλαβα έτσι, ότι δεν ήμουν μόνος. Τέλος πάντων, συμβιβάστηκα με τις χαμηλές ταχύτητες, συμβιβάστηκα με τις παραξενιές του WHS, συμβιβάστηκα με το φουσκωμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, συμβιβάστηκα με τις ταινίες που βήχουν και τρεκλίζουν (από τα χαμένα καρέ) όταν τις σερβίρει στον player ο WHS, συμβιβάστηκα ακόμη και με το γεγονός ότι τις δύο φορές που προσπάθησα να επιδείξω τις αρετές του δικτυωμένου ψηφιακού σπιτιού σε συγγενείς και φίλους, (τα περασμένα Χριστούγεννα και Πάσχα), ο σέρνερ κόλλησε και κρασάρισε κανονικά, ξεφτιλίζοντάς με στην ομήγυρη – εμένα και την υψηλή μου τεχνολογία. Συμβιβάστηκα με όλα, αφού τουλάχιστον είχα τα δεδομένα μου ασφαλή, διπλογραμμένα σε διαφορετικούς σκληρούς, χάρη στην ευφυή συστοιχία RAID του WHS. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Διότι ο αγαπητός μου WHSerner είχε άλλη άποψη. Έτσι, όταν με το καλό έσκασε (χωρίς καμιά προειδοποίηση) ένας από τους σκληρούς δίσκους της συστοιχίας, χαθήκαν τα πάντα. 20 ολόκληρα Terabyte δεδομένων –τόσα είχα πανάθεμά με– στα σκουπίδια. Δεκαπέντε χρόνια αναμνήσεων, σε φωτογραφίες και βίντεο. Ο γάμος μου, το παιδί μου, τα κείμενά μου, οι μουσικές μου, οι ταινίες μου, η ζωή μου όλη –η δική μου και της οικογένειάς μου– των τελευταίων δέκα πέντε χρόνων, όλα μεταβλήθηκαν σε corrupted data. Πώς και γιατί, ούτε στη Microsoft δεν μπορούν να εξηγήσουν. Με το που χτύπησε ο σκληρός, ο WHS έπαθε blackout. Κανονικά, έπρεπε να μου ζητήσει να του προσθέσω έναν καινούργιο σκληρό, στον οποίο θα μετέφερε τα data του χτυπημένου δίσκου. Αντ’ αυτού, ο *&$^%*)$erner απλά πάγωσε. Μουλάρωσε. Αρνήθηκε κάθε συνεργασία.

ΗΤΑΝΕ ΣΤΡΑΒΟ ΤΟ ΚΛΙΜΑ...
Στα φόρα που επισκέφθηκα ελπίζοντας για κάποια λύση, με συμβουλέψανε checkdisk. Το έκανα και μου έβγαλε και τους 12 σκληρούς κατεστραμμένους, (κάτι που τελικά αποδείχτηκε λάθος). Ο γνωστός γκουρού του γραφείου πάλι, πρότεινε επανεγκατάσταση του λογισμικού WHS. Την έκανα και ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου. Διότι, με την επανεγκατάσταση, (σύμφωνα με τον γκουρού, που μου το εξήγησε κατόπιν εορτής), το πανέξυπνο λογισμικό της Microsoft, εκτός από το partition (κατάτμηση) του λειτουργικού, μου φορμάρισε και το partition των δεδομένων, παρ’ όλο που η επιλογή μου και υπόσχεσή του (κατά την επανεγκατάσταση) ήταν να μην πειράξει καθόλου τα data. Έτσι, ο ένας σκληρός χτύπησε, ο άλλος φορμαρίστηκε με το έτσι θέλω, πάνε τα διπλογραμμένα data μου. Όχι όλα βέβαια, αφού ο WHS είχε συνολικά 12 σκληρούς, αλλά και όσα δεδομένα έμειναν στους υπόλοιπους σκληρούς, άχρηστα είναι, καθώς το πανέξυπνο σύστημα της Microsoft δεν πήρε ποτέ χαμπάρι τι του συνέβη. Θεωρεί ότι δεν έχει χάσει τίποτε και όταν ζητάω κάτι από τα χαμένα, μου λέει ανερυθρίαστα: device not connected. Θεωρεί δηλαδή ότι ο πεθαμένος δίσκος υπάρχει ακόμη, απλά δεν είναι συνδεμένος. Το αποτέλεσμα είναι τα data μου να έχουν γίνει μύλος, να μην ξέρω τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει, και κάθε φορά που ψάχνω ένα έγγραφο, να τρέμει το φυλλοκάρδι μου ότι θα σκάσει σαν χτύπημα από μαστίγιο στην οθόνη η αποστροφή device not connected. Κουβάρι μπερδεμένο τα εναπομείναντα data μου, το οποίο είναι αδύνατο να ξεμπερδευτεί, αφού μιλάμε για εκατομμύρια αρχεία, ατάκτως σκορπισμένα σε μια ντουζίνα σκληρούς, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
Πάντως, ο έρμος προσπαθώ. Τις τελευταίες εβδομάδες, (από τότε δηλαδή που συνέβη το μοιραίο), δεν έχω κλείσει μάτι, προσπαθώντας να σώσω, οτιδήποτε σώζεται. Με τον χτυπημένο δίσκο μονίμως στην κατάψυξη, (μόνο έτσι δουλεύει) να πνέει πλέον τα λοίσθια και με ειδικό λογισμικό ανάκτησης δεδομένων, –υπόσχομαι δημοσίως ότι εάν τελικά σώσω τα data μου θα το αγοράσω, προς το παρόν είναι trial–, μάχομαι τον αγώνα το μεγάλο. Βέβαια, ο αγώνας αυτός θα κρατήσει αρκετά, καθώς έχω καταστρώσει ένα πολύπλευρο σχέδιο διάσωσης, που περιλαμβάνει Unformat του φορμαρισμένου από το λογισμικό WHS σκληρού, restore δεδομένων από παλαιότερα backup που είχα κάνει σε εξωτερικούς σκληρούς, αντιγραφή υλικού από σκληρούς φίλων με τους οποίους το είχα μοιραστεί στο παρελθόν και πολλά άλλα. Ευελπιστώ να ανακτήσω μεγάλο μέρος των χαμένων μου data. Προς το παρόν, κάθομαι με τις ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και παρακολουθώ ένα ένα τα διασωζόμενα bit του αποθνήσκοντος σκληρού, ελπίζοντας ότι θα αντέξει αρκετά ώστε να αρμέξω όσα περισσότερα μπορώ από αυτόν… Πού αποθηκεύω τα σωσμένα data; Όχι βέβαια στον τελειωμένο WHS, αλλά στον ολοκαίνουργιό μου NAS. Ναι, επιτέλους αγόρασα NAS με 8 Τera αρχική χωρητικότητα, (που μπορεί να φτάσει τα 20) και είμαι –ας πούμε– ευτυχής. Μπορεί να ξόδεψα κοντά ένα μηνιάτικο, (μεσούσης της κρίσης ο αθεόφοβος), αλλά τουλάχιστον από εδώ και στο εξής θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο και τα δεδομένα μου ασφαλή. Λέμε, τώρα…