Κυριακή πρωί λέω να κάνω λίγο διάδρομο για να κάψω τις θερμίδες που φορτώθηκα το Σάββατο. Πριν ανέβω, ρίχνω στην τηλεόραση που έχω απέναντι ένα στικάκι με μερικά αγαπημένα βιντεοκλίπ. Ξεκινάω δυνατά με αποσπάσματα από το Woodstock, με πρώτο τον Alvin Lee και το «I’m going home» – τα μεγαλύτερα γκάζια της ιστορίας. Με τα πρώτα μέτρα ξεπετάγεται ο μεγάλος μου γιος, οκτώ ετών και σε dt έχει ανοίξει τις ματάρες καρφωμένος στον γίγαντα με την κόκκινη ES-345. «Μπαμπά, τι ‘ναι αυτό;» και του εξηγώ, στη γλώσσα του, ότι αυτός είναι «ο πιο γρήγορος κιθαρίστας του κόσμου». Κάγκελο ο νέος. Τρέχει να φωνάξει τον αδελφό του, πέντε ετών, για να μοιραστούν το εύρημα. Κάγκελο κι αυτός. Φυσικά, μόλις τελειώνει το κομμάτι, με ένα στόμα και οι δύο «πάλι». Τους το βάζω άλλη μια φορά και μετά ακολουθούν Who και See Me Feel Me, Santana και Soul Sacrifice, ξανά και ξανά, μέχρι που τελειώνω το ημίωρο κοπάνημα στο διάδρομο και πάω για μπάνιο. Διαμαρτυρίες στο ακροατήριο, οπότε ψάχνω να βρω το DVD, να τους το δώσω να ξεχαρμανιάζονται μόνοι τους. Φευ, άδεια θήκη και πουθενά δισκάκι. Υποχρεωτικά μου κάνουν κατάσχεση στο στικάκι.
Στο ντους αρχίζω να σκέφτομαι ότι ντροπή μου, έχω μείνει πίσω, όλ’ αυτά, κι άλλα χίλια έπρεπε να τα είχα σε Blu-ray, να τα είχα ριπάρει και να τα είχα και στο σέρβερ για να τα βλέπουμε όλοι σε HD. Άμ’ έπος άμ’ έργον, μπαίνω στο Amazon Αγγλίας για να κάνω μια γενναία παραγγελία, τόσο σε μουσικά όσο και σε ταινίες. Δεν μπορεί, τώρα πια θα ΄χουν βγει όλα, λέω. Είχα διαβάσει και τις πρόσφατες μελέτες που λένε ότι ανεβαίνουν συνέχεια οι πωλήσεις Blu-ray παγκοσμίως, οπότε ήλπιζα να τα βρω όλα.
Ξεκίνησα το ψάξιμο με τα μουσικά, και βέβαια το Woodstock, που το βρήκα εύκολα. Από κει και πέρα όμως πίκρα. Το μόνο άλλο από τα αγαπημένα μου μουσικά DVD που βρήκα ήταν το «Rolling Stones At The Max» (κι αυτό U.S. import, δηλαδή δεν θα παίζει στα ευρωπαϊκά BD Player – ευτυχώς έχω ένα από τα πρώτα αμερικανικά). Στην κατηγορία Rock το amazon.co.uk έχει μόνο 88 τίτλους Blu-ray – και βέβαια λείπουν όλα τα καλά. Στην κατηγορία Pop&Dance μόνο 40 τίτλοι. Πάμε παρακάτω, κλασική μουσική. Όχι πίκρα, καραπίκρα. 160 τίτλοι, κι ούτε μία Ενάτη Συμφωνία! Πάμε τώρα όπερα. 126 τίτλοι. Πάμε μπαλέτο. 31 τίτλοι. Βάλτε τώρα ότι πάρα πολλά απ’ αυτά είναι σε αμερικανική έκδοση περιοχής 1, άρα δεν παίζουν σε ευρωπαϊκά μηχανάκια, και καταλήγουμε σε μια πραγματικά μεγάλη φτώχια.
Συνολικά, σε εκδόσεις περιοχής 2, όπου ανήκει η Ευρώπη, έχουμε περί τους 1.500 τίτλους Blu-ray, ενώ για Αμερική-Ιαπωνία το κοντέρ δείχνει γύρω στους 2.500 τίτλους. Κι αυτό για ένα φορμά που μετράει επτά χρόνια στην αγορά! Εντάξει, για τα πρώτα τρία τέσσερα χρόνια σερνόταν ο πόλεμος με το HD-DVD, αλλά και πάλι ο αριθμός των τίτλων είναι πολύ, μα πάρα πολύ μικρός. Τόσο, που απογοητεύτηκα. Τελικά, παράγγειλα καμιά εικοσαριά δισκάκια και τα παράτησα. Ραντεβού του χρόνου για αγορές-σκούπα.
Τι μπορεί να φταίει; Πολλοί παράγοντες, αλλά κυρίως ένας: Οι εταιρείες των μηχανημάτων, που, θέλοντας να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη, κράτησαν πολύ, μα πάρα πολύ υψηλή την τιμή των μηχανών. Δεν είναι δύσκολο να την πατήσεις, βέβαια. Έρχεται ένας οικονομικός και σου λέει ότι, αν οι τιμές των DVD Player ήταν κατά 50 ευρώ υψηλότερες, θα είχες τόσα παραπάνω εκατομμύρια σε κέρδη, οπότε, σου λέει, στο Blu-ray να συνεννοηθούμε όλοι, να κρατήσουμε τις τιμές πιο ψηλά. Έλα όμως που όλα τα νούμερα είναι αλληλένδετα – πολλαπλασιασμοί που αλλάζουμε μόνο την τιμή και τίποτε άλλο είναι για κορόιδα! Ναι, νέα τεχνολογία, αποσβέσεις, έξοδα – όλα κατανοητά, αλλά η εναλλακτική των χαμηλών κερδών δεν είναι μόνο τα υψηλά κέρδη. Είναι και οι ζημιές, όταν έχεις όλες τις επενδύσεις και κάθονται ελλείψει πελατείας. Για να είμαστε δίκαιοι, το Blu-ray ήταν και λίγο άτυχο, μια και του έλαχε η μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση. Ωστόσο, από την άλλη, το DVD ήταν ανοικτό σύστημα, ενώ το Blu-ray το κράτησαν κλειστό και ιδιόκτητο και με πολύ μεγαλύτερα δικαιώματα επιδιώκοντας τα κέρδη. Ακόμη και στην παραγωγή δίσκων τα δικαιώματα που ζητούν οι κάτοχοι της πατέντας είναι περισσότερα από το βιομηχανικό κόστος του DVD!
Σε όλ’ αυτά, βάλτε το σενάριο με το Blu-ray Player να στοιχίζει 20% πάνω από το DVD Player στα πρώτα χρόνια και 5% στα επόμενα. Ποιος θα έπαιρνε DVD Player; Τότε δεν πουλούσαν πολύ περισσότερα δισκάκια; Σήμερα, βέβαια, σε αυτό το επίπεδο τιμών είμαστε. Οπότε μπορεί και να δούμε περισσότερες εκδόσεις τίτλων. Ραντεβού του χρόνου, λοιπόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου