ΦΡΕΣΚΑ ΓΚΑΖΙΑ

Κυριακή βράδυ, ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, μετά τα μεσάνυχτα, ξαπλωμένος κάνω βαριεστημένα ζάπινγκ στα κανάλια του Nova, μπας και βρω κάτι που να με ανεβάσει. Κάποια στιγμή σταματάω στο Mega, όπου βλέπω τη φάτσα του Bono σε live και σταματάω. Ακούω την εισαγωγή του Gimme Shelter – παράξενο, λέω μέσα μου, U2 να λένε Stones! Δεν περνάνε δέκα δευτερόλεπτα και μπαίνει στη σκηνή ο Mick Jagger. Αμάν! Σηκώνομαι, κλείνω πόρτα να μην ξυπνήσω τα παιδιά κι ανεβάζω τα γκάζια – όσο σήκωνε το σύστημα της κρεβατοκάμαρας.
Ήχος καμπάνα. Άψογη εγγραφή. Κι από εικόνα, λάμπα! Επαγγελματική εικονοληψία, καθαρότατη, με κάμερες να γυρίζουν πάνω στη σκηνή αλλά κι από μακριά. Δεν μπορεί, θα είναι πρόσφατη εγγραφή, σκέφτομαι, κι αμέσως παρατηρώ τον Mick. Όντως, είναι η τελευταία βερσιόν, των 67 ετών – αλλά μπροστά σ’ αυτό που έβγαζε στη σκηνή, τύφλα να ‘χουν οι εικοσάρηδες. Στα πίσω της σκηνής και ψηλά βλέπω να κουνιέται ένα άγριο θηλυκό, που έδινε άψογα τα φωνητικά της εισαγωγής (τα φοβερά της Mary Clayton στην πρώτη εκτέλεση του Gimme Shelter). Για λίγο το παίζει κάπως γκο-γκο γκερλ και πού και πού τη χαϊδεύει η κάμερα, αλλά κάπου εκεί στον τρίτο στίχο την κατεβάζουν στο κεντρικό επίπεδο και γίνεται Η ΚΟΛΑΣΗ. Απίστευτη δύναμη φωνής και καθηλωτική σκηνική παρουσία. Power. Ακόμη δεν ξέρω ποια είναι – κάτι μου θυμίζει, αλλά ποιος νοιάζεται, τώρα απολαμβάνουμε. Παίρνει αμπάριζα ο Mick και ανεβαίνουν κι οι δυο σε τέτοιο επίπεδο που αμφιβάλλω αν έχω ξαναδεί γραμμένα τέτοια γκάζια σε βίντεο. Τελειώνει το τραγούδι (με δυσκολία τέλειωσαν, μου φάνηκε ότι είχαν κολλήσει και δεν ήθελαν να τελειώσει, μέχρι που πήγε η… φωνάρα το μικρόφωνο στο Bono για να βάλει αυτός τελεία!) και μετά το πρώτο χειροκρότημα παίρνει το μικρόφωνο ο Bono και λέει «What was that?» Όπως το ‘πες, μεγάλε, τι ήταν αυτό που μας βρήκε νυχτιάτικα; Πάω στον υπολογιστή και γκουγκλάρω U2, Mick Jagger, οπότε ανακαλύπτω ότι είναι η συναυλία που έγινε 30 Οκτωβρίου του 2009 στο Rock and Roll Hall of Fame και βεβαίως το θηλυκό είναι Fergie, των Black Eyed Peas. Αγνώριστη. Πού να την γνωρίσεις από τα χαζοπόπ κλιπάκια στο αγρίμι του ροκ; Και βεβαίως ο Mick είναι όντως φέτος, δηλαδή στα 67 του! Την ώρα που τα βρίσκω αυτά, μου ‘ρχεται μια τρελή ιδέα. Λες; Πάω στο You Tube και δίνω U2, Mick Jagger και Fergie. Τότε είναι που βλέπω το κλιπάκι αναρτημένο, και μάλιστα σε Hi-Def (720p). Ναι, Gimme Shelter, Rock’n’Roll Hall of Fame, 30-10-09. Η ώρα έχει πάει μία, αλλά πού ύπνος. Ανοίγω το You Tube Downloader, κατεβάζω το κλιπάκι και περνάω στον σέρβερ. Μετά, βεβαίως, πάω και ανοίγω το μεγάλο σύστημα – με τον ήχο στο ελάχιστο, γιατί εκεί τα γκάζια δεν αστειεύονται. Η εικόνα, όμως, δεν παίζεται. Πραγματικά Hi-Def, με νέες κάμερες, ανάγλυφη, με ένα γράψιμο που δεν έχω ξαναδεί σε live, όπου γίνεται το έλα να δεις με τους φωτισμούς. (www.youtube.com/watch?v=eASIP7NomXQ). Το μαγικό στο όλο σκηνικό είναι ότι μέσα σε λίγα λεπτά είχα στο σύστημά μου ένα καταπληκτικό έργο για το οποίο παλιότερα θα περίμενα ένα δυο χρόνια για να βγει σε DVD. Και το είχα και τσάμπα! Και σε ποιότητα Blu-ray. Μπορεί κάποιοι να το θεωρήσουν υπερβολικά εύκολο, και άρα λιγότερο συναρπαστικό, εγώ σας λέω όμως ότι εκείνο το βράδυ απογειώθηκα. Και δούλευα το πρωί. Την άλλη μέρα το βάζω στα αγοράκια μου (πέντε και οκτώ ετών), τα οποία πριν τελειώσει το τραγούδι έχουν τρέξει να μου φέρουν το PSP τους για να του το φορτώσω. Λίγες μέρες μετά, το βάζω ένα βράδυ στην παρέα και όλοι μένουν. Θρύλος. Πέρα από τη χαρά, ωστόσο, το ερώτημα παραμένει. Μπορεί η δισκογραφία να συνεχίσει να δουλεύει σήμερα όπως δούλευε τη δεκαετία του ’60; Προφανέστατα όχι. Πώς θα δουλέψει; Γρίφος για δυνατούς λύτες. Δεν έχει μείνει τίποτε που να μην μπορούμε να κατεβάσουμε, άμεσα, σε κορυφαία ποιότητα και τσάμπα. Και σας διαβεβαιώνω, εκείνο το βράδυ, αν το You Tube μου ζητούσε ένα δολάριο, θα του το ‘δινα ευχαρίστως (ειδικά γι’ αυτό το κλιπ κι εκείνο το βράδυ θα έδινα και δέκα!). Κι αν μου ‘παιζε διαφημίσεις, κι αυτές ευχαρίστως θα τις έβλεπα. Δεν διαμαρτύρομαι που τα είχα όλα τσάμπα. Απλά, προβληματίζομαι πώς θα βγαίνει η νέα μουσική αύριο – αλλά μέχρι τότε, καλά περνάμε…